Μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας θα ήθελα να αναφέρω μερικά στοιχεία πολιτικού παραλογισμού και ανευθυνότητας που υπάρχουν στο πολιτικό μας σύστημα και συνήθως αποσιωπούνται, και τούτο διότι ενώ οι περιστάσεις απαιτούν συναίνεση και συνεργασία, στη χώρα μας έχουμε διάσπαση και διχαστική νοοτροπία.

Σύμφωνα με περσινή ανακοίνωση του ΟΟΣΑ, το έτος 2012 υπήρξε η καλύτερη οικονομική χρονιά για τον πλανήτη όλων των εποχών. Όχι φυσικά ότι εξέλιπαν τα προβλήματα των λαών, αλλά οι περισσότερες χώρες του κόσμου ήταν σε καλύτερο επίπεδο οικονομίας από ό,τι στο παρελθόν (π.χ. Κίνα, Τουρκία, Βραζιλία, Καναδάς, Ρωσία, Αυστραλία, χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης κ.τλ.).

Προβληματικές υπήρξαν μόνο ορισμένες χώρες κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Κύπρος και προπάντων η Ελλάδα. Άρα, πρώτο συμπέρασμα, δεν υπάρχει κρίση γενικώς του καπιταλισμού, αλλά μόνο ορισμένων χωρών.

Καμία από αυτές τις ως άνω χώρες που υπέστησαν την κρίση δεν έχει αντιμνημόνιο και μόνο εμείς θεωρούμε το Μνημόνιο αιτία και όχι συνέπεια της προκληθείσης κακής διαχείρισης της οικονομίας μας. Επίσης, οι πολιτικές δυνάμεις των χωρών αυτών κατά κανόνα συνασπίστηκαν για να αντιμετωπίσουμε την κρίση και εν πολλοίς το πέτυχαν. Εξαίρεση αποτελεί μόνο η χώρα μας στην οποία το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν συνεργάστηκε αλλά κατακερματίστηκε και συνεχώς δημιουργούνται και νέα μικρά κόμματα.

Όταν ένας Ιρλανδός υπουργός ρωτήθηκε από Ελληνα δημοσιογράφο, πώς τα κατάφερε η Ιρλανδία και βγήκε γρήγορα από την κρίση, η απάντησή του ήταν: Διότι εμείς κάναμε δύο πράγματα που δεν κάνατε εσείς. Πρώτον, σε δύο χρόνια στην Ιρλανδία δεν έγινε καμία απεργία, ενώ εσείς σε ένα μόνο χρόνο κάνατε τριάντα εξ γενικές απεργίες και 760 μικρότερες, και δεύτερον όλες οι αποφάσεις της δικής μας κυβέρνησης είχαν την σύμφωνο γνώμη της αντιπολίτευσης.

Είμαστε σαν χώρα μοναδικό φαινόμενο που ενώ τα τελευταία τριάντα χρόνια εισέρευσε πακτωλός χρημάτων με τα τέσσερα πακέτα στήριξης της Ε.Ε. και άλλα τόσα από δανεισμό, τελικά καταφέραμε να πτωχεύσουμε.

Προφανώς η κύρια ευθύνη για αυτό βαραίνει τους κυβερνήσαντες και κυρίως το ΠΑΣΟΚ (την πάλαι ποτέ Αριστερά της Αριστεράς) και δευτερευόντως τη ΝΔ λόγω του χρόνου διακυβέρνησης από τον καθένα της. Ευθύνεται όμως και ο ελληνικός λαός για τις συνειδητές επιλογές του.

Το ΠΑΣΟΚ ηρνείτο κατά το παρελθόν έστω και στοιχειωδώς να συνεργαστεί με τη ΝΔ για το καλό της χώρας σε βασικούς τομείς, και χώριζαν τους Έλληνες σε πράσινου και γαλάζιους έστω και αν διέθεταν το 85% του κόσμου.

Η ΝΔ αρνείται και σήμερα πεισματικά να εφαρμόσει στην πράξη την αξιοκρατία, το μόνο όπλο που διαθέτει έναντι των αντιπάλων της, ο δε κ. Σαμαράς έχοντας βεβαρημένο κομματικό παρελθόν δεν συνεργάζεται ούτε με τη Ντόρα, λες και έχει πολλούς καλύτερους στο κόμμα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατακεραυνώνει και ορθώς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διότι «έφεραν εδώ τη χώρα» όμως συνεργάζεται και έχει σε καίριες θέσεις στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Κουρουμπλής, Σακοράφα κ.λπ.) που «έφεραν εδώ τη χώρα», αλά και όταν, το πάλαι ποτέ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ «κατέστρεφαν τη χώρα» τότε ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τους φρέναρε αλλά τουναντίον με αδίστακτο μέσο τους πίεζε να κάνουν περισσότερα όπως π.χ. αυξήσεις σε μισθούς, διορισμούς κ.λπ. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η κατάσταση στο Πανεπιστήμιο και στο κέντρο της Αθήνας (άσυλο - καταλήψεις - μετανάστες) είναι έργο αποκλειστικό της Αριστεράς, συνεπώς δεν είναι και αυτή άμοιρη ευθυνών για τη σημερινή κατάντια της χώρας, έστω και αν δεν κυβερνούσε η ίδια.

Η ΔΗΜΑΡ μας απογοητεύει διότι προβάλλει τη διχαστική κ. Ρεπούση στην οποία ειρήσθω εν παρόδω ωφείλετο η δημοσκοπική κατακρήμνιση του Καραμανλή και το ίδιο επιφυλάσσει τώρα και στην ΔΗΜΑΡ και ενώ αρνείται ο κ. Κουβέλης, να συνεργασθεί με τους 58 και τον κ. Βενιζέλο δεν μας εξηγεί πώς είναι καλύτεροι οι κ. κ. Καστανίδης και Μπεγλίτης!! (Μωραίνει κύριος να βούλεται απωλέσαι).

Οι 58 σχεδόν διαλύθηκαν διότι δεν συμφωνούσαν στο πρόσωπο του αρχηγού, ο δε συμπαθής κ. Σταύρος Θεοδωράκης θεωρεί και προς τιμήν του ότι είναι ακατάλληλος για ευρωβουλευτής, διότι δεν γνωρίζει ξένες γλώσσες, είναι όμως ικανός για αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός! Ο ελληνικός παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Η Χρυσή Αυγή προ 8ετίας δηλαδή πολύ προ της κρίσης πήρε σε ορισμένα εκλογικά τμήματα και συνοικίες της Αθήνας, ποσοστό στις Δημοτικές Εκλογές μέχρι και 25% άρα δεν είναι απόρροια της κρίσης όπως θέλουν να την παρουσιάζουν. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι συνέπεια του μεταναστευτικού προβλήματος στο κέντρο της Αθήνας και της ατιμώρητης ασυδοσίας και παραβατικότητας της Αριστεράς (άσυλο, σπάσιμο βιτρίνων, κλείσιμο λιμανιών και εργοστασίων κ.λπ.) με σοβαρές επιπτώσεις στους φτωχούς εργαζομένους που υφίστανται τις συνέπειες. Η κρίση απλώς την γιγάντωσε και την συντηρεί.

Λαός και κυβερνώντες δεν έχουν διδαχθεί από την κρίση και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα ίδια μικροκομματικά μέσα. Παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. οι αιώνιοι εχθροί, μόνο προ του κινδύνου εξαφάνισης των ιδίων, συνεργάσθηκαν και όχι όταν έπρεπε για να σωθεί η χώρα. Ο ορισμός όμως της βλακείας κατά τον Αϊνστάϊν είναι «να χρησιμοποιείς τα ίδια μέσα και να περιμένεις να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα» και αυτό ισχύει κατ΄ εξοχήν και για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι. Μία μόνο λύση υπάρχει: Αξιοκρατία, δουλειά και συνεργασία. Η Ελλάδα πήγε μπροστά μόνο όταν ήταν ενωμένη χωρίς διχασμούς και είχε κάνει καλή επιλογή συμμάχων.

Εάν πραγματικά μας ενδιέφεραν η φτώχεια, η ανεργία και οι μετανάστες, τότε η Αθήνα δεν θα ήταν άδεια και η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν συνιστά αυτοτελή τουριστικό προορισμό, αλλά απλώς στάση για τα νησιά μας, και θα είχε όπως της άξιζε 10 - 20 εκατ. τουρίστες τον χρόνο.

Συνεπώς ας μην κοπτόμαστε υποκριτικά για την ανεργία και τους μετανάστες. Αυτοί θα έβρισκαν δουλειά μόνο με τον τουρισμό, αλλά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η κομματική επιβίωση και η νεφελώδης ιδεολογία μας.

Πώς είναι δυνατόν όμως να έρθει τουρισμός και να γίνουν επενδύσεις, μέσα σε ένα διχαστικό και αβέβαιο πολιτικό κλίμα με το ένα κόμμα να υπονομεύει τις ενέργειες του άλλου, με φασιστοειδή συνδικαλισμό και θολούς στόχους;

Η λαϊκή εντολή εκφραζόμενη με πολυδιάσπαση των κομμάτων πρέπει να ερμηνευθεί ως εντολή και επιθυμία συνεργασίας όλων των δυνάμεων.

18-3-2014

Σωκράτης Μαστροκωστούλης