Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τι έχουμε στον απόηχο;
...Των εκλογών εννοείται.
Έχουμε εντός και εκτός των «απόνερα» ή τις «συνέπειες» ή τις «επιπτώσεις» ή την ανάγνωση των «μηνυμάτων». Έχουμε δηλαδή μία «αναταραχή» μέχρι τα πράγματα να βρούνε τους... καλοκαιρινούς ρυθμούς τους.
Καταρχήν έχουμε ένα Ευρωκοινοβούλιο με νέα σύνθεση.
Όπως και προεκλογικά είχαμε επισημάνει, ατυχώς, εμάς στην Ελλάδα, ελάχιστα μας απασχόλησε η ουσία των Ευρωεκλογών. Ήμασταν και εμείς και τα κόμματα, τόσο απασχολημένοι με την πολιτική πόλωση και τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα που δόθηκε στις ευρωεκλογές (ο οποίος ενισχύθηκε και από την αναμέτρηση για τις αυτοδιοικητικές) που ελαχίστως ασχοληθήκαμε με το νόημα αυτών των ευρωεκλογών.
Όπου το «νόημα», έχει να κάνει με το ίδιο το μέλλον της ΕΕ η οποία πέρασε και περνάει από «συμπληγάδες» και από μία παρατεταμένη κρίση ταυτότητας που δεν έχει μόνον, οικονομικά χαρακτηριστικά. Αλλά, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και ευρύτερα κοινωνικά και... υπαρξιακά θα μπορούσε να πει κανείς και βεβαίως, βαθιά διχαστικά. Διότι, ως απόρροια αυτής της οικονομικής κρίσης ο διαχωρισμός «Βορρά-Νότου» είναι μία απτή πραγματικότητα. Υπάρχει σε εξέλιξη ένας υπόγειος «πόλεμος» μεταξύ «Βορείων και Νοτίων», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς του Νότου (όπου ανήκουμε και εμείς) οι οποίοι είναι οι «πληβείοι» της Ευρώπης. Καθώς, οι «Βόρειοι» διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να υπάρξουν χωρίς εμάς. Ξεχνώντας βεβαίως ότι στον κόσμο αυτό δεν είναι μόνοι. Ότι υπάρχει μία ραγδαία αναπτυσσόμενη Κίνα η οποία αλλάζει παγκοσμίως τις ισορροπίες αλλά και λοιπές χώρες που μπαίνουν δυναμικά στο παγκόσμιο προσκήνιο και το πράγμα, έχει προ πολλού ξεφύγει από τον αποκλειστικό «ανταγωνισμό» του δίπολου, Ευρώπης- ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο, ότι μία μόλις μέρα πριν τις ευρωεκλογές ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, ο Σαρκοζί, σε άρθρο του έθεσε ανοιχτά την ανάγκη διαχωρισμού «Βορρά-Νότου» στην Ε.Ε.
Έγιναν λοιπόν οι ευρωεκλογές και τι προέκυψε;
Πρόεκυψε ο «φόβος» ως απτή εκλογική πραγματικότητα με δύναμη φωνής και υπόστασης μέσα στο νέο Ευρωκοινοβούλιο.
Η ανεργία, ως απότοκο της έλλειψης απασχόλησης που έχει οδηγήσει στη φτώχια και έχει εγείρει τον «μεγάλο θυμό» όχι μόνον στις κοινωνίες του Νότου που πλήττεται αλύπητα από την κρίση, αλλά και σε λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, «θέριεψε» την ακροδεξιά. Διότι η ανεργία και η φτώχεια πέραν των άλλων θρέφουν (και είναι αναμενόμενο ως έναν βαθμό) την ξενοφοβία.
Στη Γαλλία, είναι πρώτο κόμμα με διαφορά η ακροδεξιά με τον Ολάντ να τερματίζει τρίτος και καταϊδρωμένος. Στην Αγγλία ο «ευρωσκεπτικισμός» θριάμβευσε σε βαθμό που να μπαίνει ανοιχτά πλέον το ζήτημα ακόμη και αποχώρησης της χώρας από την Ε.Ε. Αλλά και σε λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, οι επιδόσεις των ακροδεξιών ή αντιευρωπαϊκών κομμάτων υπήρξαν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές (πλην Ολλανδίας) και βεβαίως όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη στην Ελλάδα. «Παρηγοριά» όλων ότι αυτές οι «δυνάμεις» στο νέο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι ενιαίες, είναι κατακερματισμένες, οπότε δεν θα έχουν ενιαία γραμμή και δεν θα λειτουργούν ενιαία στις ψηφοφορίες. Αυτό βεβαίως απομένει να το δούμε και στην πράξη.
Στο εσωτερικό τώρα:
Στο εσωτερικό ο ανασχηματισμός ήταν αναμενόμενος. Άλλωστε η Κυβέρνηση, τον κρατούσε ως «άσο στο μανίκι» της προκειμένου μετά τις ευρωεκλογές να δείξει με έναν «δομικό» ανασχηματισμό, ότι προχωρά σε αλλαγές «κορυφής» και συνεχίζει με διορθωτικές κινήσεις κοινωνικού χαρακτήρα.
Επίσης αφού το αποτέλεσμα είναι πολιτικά «διαχειρίσιμο» και δεν οδηγεί σε προκήρυξη πρόωρων εθνικών εκλογών-όπως κατ’ επανάληψη έχουμε πει-«μέλημα» της Κυβέρνησης θα είναι να πυκνώσει τις «γραμμές» της με «επιστροφές» βουλευτών που έχουν φύγει, προκειμένου να αυξήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και, όπως φαίνεται, αυτή η προοπτική είναι απτή.
Όπως είναι φυσικό αναταραχή υπάρχει και στα κόμματα.
Η μεγαλύτερη, μακράν στη ΔΗΜΑΡ, η οποία καταποντίστηκε στις εκλογές. Ο Φ. Κουβέλης παραιτήθηκε δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς στην πραγματικότητα, με τέτοιο αποτέλεσμα. Τώρα αν παραιτήθηκε... τελείως ή για τα μάτια, αναμένοντας η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος την οποία και ελέγχει να τον «επαναβαπτίσει» στη θέση του προέδρου, αυτό θα φανεί από την αυριανή συνεδρίαση. Η συζήτηση περί «κεντροαριστερού πόλου» συνεχίζει από κει που έμεινε πριν τις εκλογές με περισσότερη «άνεση» τώρα γιατί υπάρχει περισσότερος χρόνος και «χειροπιαστά» ποσοστά εκλογών για να κάνει ο καθένας τους υπολογισμούς και τα «παζάρια» του με την «Ελιά» να έχει πάρει τα πάνω της. Και το ΠΑΣΟΚ πιθανά να μετονομάζεται σε «Ελιά» συνολικά στο πλαίσιο μετάλλαξης του.
Αλλά και στην αντίπερα όχθη υπάρχει και θα υπάρξει κινητικότητα.
Μπορεί στον χώρο της κεντροδεξιάς η συζήτηση περί «πόλου» να μην είχε δημοσίως την ίδια ένταση, αλλά συζήτηση υπήρχε και υπάρχει. Για συσπείρωση δυνάμεων και «αναβάπτιση» στόχων, θέσεων και πρωτοβουλιών. Καθώς και για «λίφτινγκ» στη «Νέα Δημοκρατία» το οποίο περιλαμβάνει και αλλαγή του ονόματος με αυτή τη «Νέα Ελλάδα» που εμφανίστηκε ως προεκλογικό σύνθημα, να διατηρεί ισχυρές πιθανότητες ως το νέο όνομα του «νέου» κόμματος και με τους «καραμανλικούς» να στέκονται στα... νύχια. Διότι η «ΝΔ» είναι το δημιούργημα το «εθνάρχη» Καραμανλή, άρα «ιστορικό κεφάλαιο», άρα, «casus belli» η αλλαγή ονόματος.
Σίγουρα το επόμενο διάστημα δεν θα πλήξουμε.
Ούτε σε επίπεδο ΕΕ, ούτε βεβαίως και εσωτερικά.
Άλλωστε υπάρχουν και τόσα μέτωπα ανοιχτά που δεν υπάρχει και η... πολυτέλεια του χρόνου.
Στον απόηχο λοιπόν των ευρωεκλογών αλλά και των αυτοδιοικητικών (να μην ξεχνιόμαστε, διότι οι «διπλές κάλπες» στην Ελλάδα έπαιξαν τον ρόλο τους) η Ε.Ε. «αφουγκράζεται» τη φωνή των πολιτών και στην Ελλάδα τα κόμματα... «ακούνε φωνές» και ψάχνονται.
