Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα

Το προ ημερών ηχηρό «όχι» της κυπριακής Βουλής στην τιμωρητική για την Κύπρο και υπαγορευμένη από το Βερολίνο απόφαση του Eurogroup, για δήμευση μέρους των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, ήταν μια ακόμη ιστορική στιγμή για τη Μεγαλόνησο (η οποία είχε, επίσης, αντιταχθεί στο περιβόητο σχέδιο Ανάν για τη Κυπριακό) έστω κι αν η εν λόγω απόφαση περάσει παραλλαγμένη, αλλά χωρίς να αλλάζει η ουσία της.

Βεβαίως, το ηχηρό αυτό «όχι» μπορεί να αποδειχθεί ριψοκίνδυνο για την Κύπρο, αλλά αυτό ίσως να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του νησιού συνεχίζει να παραμένει υπό τουρκική κατοχή για 39 χρόνια, που σημαίνει ότι η κυπριακή κοινωνία έχει μάθει να ζει και να αντιστέκεται στα δεινά τα οποία, κατά καιρούς, της επιφυλάσσουν οι μεγάλες δυνάμεις.

Παρά το γεγονός ότι το Σχέδιο Ανάν αποτελούσε «μια κάποια λύση» για το Κυπριακό (όχι φυσικά τη δέουσα ή την εθνικώς επωφελέστερη, αλλά εντασσόταν στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής προσεγγίσεως του προβλήματος) η Κύπρος το είχε απορρίψει, αλλά τότε είχε ευτυχήσει να έχει Πρόεδρο τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Τον Πρόεδρο, ο οποίος στήριξε την ανυπακοή του στις έξωθεν πιέσεις, στη φράση ότι «παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα», αλλά και στην αποδιδόμενη (και μηδέποτε διαψευσθείσα) στον ίδιο φράση: «Είμαι Πρόεδρος, είμαι πλούσιος, έχω καρκίνο... Στ’ αρχίδ... μου οι πιέσεις».

Σήμερα στην Κύπρο, έχει εκλεγεί Πρόεδρος ο συντηρητικός Νίκος Αναστασιάδης, ομοϊδεάτης του Αντώνη Σαμαρά και της Καγκελαρίου Μέρκελ, ο οποίος αρχικώς συναίνεσε στην απόφαση του Eurogroup, αλλά στη συνέχεια, υπό την πίεση των αντιδράσεων και ενόψει του κινδύνου να απορριφθεί από τη Βουλή η εν λόγω απόφαση, ανέκρουσε πρύμναν και έτσι ακόμη και οι βουλευτές του Δημοκρατικού Συναγερμού δεν εξευτελίστηκαν ψηφίζοντας ναι, αλλά επέλεξαν την στάση της αποχής, με αποτέλεσμα η απόφαση να απορριφθεί (αν και την ώρα που εσύροντο αυτές οι γραμμές δεν είχε γίνει γνωστό ποια παραλλαγή της πρώτης αποφάσεως θα περνούσε (και αν πέρασε) από την Κυπριακή Βουλή).

Η στάση των Κυπρίων πολιτικών έναντι των υποδείξεων του ευρωπαϊκού και του γερμανικού παράγοντος, ασχέτως του ρίσκου που εμπεριέχει, καθώς εξόργισε τη Δύση, συνιστά κόλαφο για το κυρίαρχο μνημονιακό ελλαδικό πολιτικό σύστημα, το οποίο με συνεχείς κωλοτούμπες, με ρητορικές εξάρσεις, με επικοινωνιακά τερτίπια και κυρίως με δαιμονοποίηση των θέσεων των αντιμνημονιακών του αντιπάλων, έχει εδώ και τρία χρόνια υποκύψει στα έξωθεν κελεύσματα.

Και έχει ρίξει την Ελλάδα στον Καιάδα των Μνημονίων, τον οποίο μάλιστα προσπαθεί να αναδείξει ως τον αναγκαίο μονόδρομο για τη σωτηρία της χώρας και την παραμονή της στη ζώνη του ευρώ, ταυτόχρονα δε (βοηθούντων και των κυρίαρχων ΜΜΕ – αν και εσχάτως ορισμένα εξ αυτών έχουν αρχίσει να βάζουν νερό στο μνημονιακό τους κρασί) επιδιώκει να εμφανίσει την αξιωματική αντιπολίτευση ως αντεθνικώς δρώσα και ως κινουμένη από μικροκομματικές σκοπιμότητες, όταν αυτή τονίζει πως στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα υπάρχει και το «όχι».

Όπως ακριβώς το διατύπωσε, αναλαμβάνοντας το ρίσκο, η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων.

Η (έστω προσώρας - καθώς τα πάντα είναι απολύτως ρευστά) ακύρωση της αρχικής αποφάσεως του Eurogroup, απέδειξε ότι ο Έλληνας υπουργός των Οικονομικών είναι εκτεθειμένος, καθώς συναίνεσε σε μια απόφαση η οποία κατέπεσε και αυτό δεν μπορεί να αποσείσει τις ευθύνες του, για τη συμφωνία του σε μια απόφαση η οποία ακόμη και να υποστεί τροποποιήσεις και δεν αλλάξει (που ως φαίνεται δεν θα αλλάξει) η ουσία και το πλαίσιό της, είναι καταστροφική για την Κύπρο.

Παρά δε τις επιθέσεις της κυβερνήσεως και του Ευ. Βενιζέλου κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε αντιταχθεί στην απόφαση του Eurogroup (έστω κι αν κάποιος μπορεί να κατηγορήσει την αξιωματική αντιπολίτευση ακόμη και για λαϊκισμό, αφού δεν επέκρινε την Κύπρο και τις τράπεζές της ως «πλυντήρια» προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους Έλληνες... νοικοκυραίους που έχουν τα χρήματά τους στις κυπριακές τράπεζες) είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι άδειασαν ευθέως τον προστατευόμενό τους Υπουργό των Οικονομικών.

Αλήθεια δεν συνιστά άδειασμα του Γιάννη Στουρνάρα η δήλωση του Ευ. Βενιζέλου και μάλιστα μετά από σύσκεψη με τον πρωθυπουργό ότι «η απόφαση του Eurogroup υπήρξε ένα μεγάλο ιστορικό σφάλμα, που οφείλεται στην παιδαριώδη, μυωπική, σχεδόν ερασιτεχνική» και η αντίστοιχη του Φώτη Κουβέλη ότι «οι εταίροι οφείλουν να αναθεωρήσουν την απόφασή τους» και ότι «δεν είναι δυνατόν με τέτοιες αποφάσεις να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, όχι μόνο της Κύπρου, αλλά συνολικότερα των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου»;

Επίσης, δεν είναι αν μη τι άλλο σχιζοφρενικό, τη μία μέρα η κυβέρνηση των Αθηνών να πανηγυρίζει γιατί η απόφαση του Eurogroup είναι σωτήρια για την Κύπρο και την άλλη να πανηγυρίζει εκ νέου, γιατί η...σωτήρια αυτή απόφαση είχε απορριφθεί από τα κυπριακά πολιτικά κόμματα;

Οι διεργασίες στην Κύπρο, ασχέτως της καταλήξεώς τους, ανέδειξαν δύο ακόμη ζητήματα: Τον ρόλο της Εκκλησίας και τον ρόλο της εθνικής ομοψυχίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος δήλωσε ότι «η εκκλησιαστική περιουσία είναι στη διάθεση της Κύπρου για τη σωτηρία της» και τόνισε ότι «αν οι Ευρωπαίοι συνεχίσουν σε αυτή την αδιάλλακτη στάση, τότε η Κύπρος θα πρέπει σταδιακά να αποχωρήσει από το ευρώ και να επιστρέψει στη λίρα».

Αλήθεια τι θα είχε συμβεί στην Ελλάδα αν κάποιο αντιπολιτευόμενο στέλεχος είχε ζητήσει αποχώρηση από το ευρώ;

Φαντάζομαι, εξάλλου, ότι όσοι εξ ημών παρακολουθήσαμε την πρώτη συζήτηση στην Κυπριακή Βουλή θα διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξαν ούτε θεατρινισμοί, ούτε υστερίες, αλλά ένα μάθημα ομοψυχίας.

Κριτική για τους χειρισμούς ασκήθηκε, αλλά στο τέλος η ψηφοφορία έγινε με γνώμονα το συμφέρον του νησιού.

Αλήθεια για ποια ομοψυχία, ως αναγκαιότητα, την οποία διατυμπανίζουν οι κυβερνώντες, μιλούμε στην Ελλάδα, όταν για τα όσα συμβαίνουν φταίει, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και όταν ο πρωθυπουργός δεν συνομιλεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, γιατί προφανώς δεν του αναγνωρίζει, ούτε καν αυτό τον θεσμικό του ρόλο και αντιθέτως τον θεωρεί εξοβελιστέον άκρο, ταυτόσημο με τους νεοναζί;

Μπορεί η Κύπρος να τιμωρηθεί από όσους παίζουν στην πλάτη της, γεωπολιτικό και ενεργειακό πόκερ, αλλά τουλάχιστον ο κυπριακός λαός απέδειξε πως υπάρχει η αντίσταση και το «όχι» στα έξωθεν κελεύσματα και στους ισχυρούς, κάτι, άλλωστε, που είχε αποδείξει και ο ελληνικός λαός το 1821, όταν σύσσωμη η τότε Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας ήταν εναντίον του.