Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Οι ανεπτυγμένες χώρες καταναλώνουν πολύ περισσότερες από τις αναγκαίες πρωτεΐνες και θερμίδες στη διατροφή τους (περίπου το 25% πάνω από το κανονικό). Οι παραπάνω αυτές θερμίδες δημιουργούν χίλια δύο αρνητικά για την υγεία των ίδιων, αλλά για κάποιους άλλους λαούς είναι απόλυτα αναγκαίες. Το πρόβλημα επιτείνεται ακόμη περισσότερο γιατί τα τρόφιμα υψηλής θρεπτικής αξίας διατίθενται για ζωοτροφές επειδή δεν μπορούν να απορροφηθούν από την αγορά (ιχθυάλευρα, γάλα, οπωροκηπευτικά κ.ά.), τρόφιμα που θα επαρκούσαν για να θρέψουν όλους τους πεινασμένους της γης. Ο σημαντικότερος παράγοντας γι’ αυτήν την ανισοκατανομή είναι οι κοινωνικές ανισότητες. Ο Ρενέ Ντιμόν δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι υπάρχουν χώρες του Τρίτου Κόσμου που εξάγουν είδη διατροφής, απλά και μόνο γιατί δεν μπορούν να απορροφηθούν από την εσωτερική αγορά, όχι γιατί αυτή είναι κορεσμένη, αλλά γιατί ο κόσμος δεν διαθέτει την απαιτούμενη αγοραστική δύναμη για να τα απορροφήσει. Η Ινδία για παράδειγμα εξάγει ρύζι, ενώ πλατιά στρώματα πληθυσμού υποσιτίζονται. Στην Κεντρική Αμερική η μισή τουλάχιστον καλλιεργήσιμη γη, κατά τους Σπέντρακ και Κάπρα, χρησιμοποιείται για την καλλιέργεια ετοιμοπαράδοτης σοδειάς για εξαγωγή, ενώ το 70% των παιδιών υποσιτίζονται. Στη Σενεγάλη τα λαχανοτροφικά για εξαγωγή στην Ευρώπη καλλιεργούνται σε εκλεκτά εδάφη, ενώ η πλειοψηφία της αγροτικής χώρας πεινάει.
Εύφορο έδαφος στο Μεξικό που πρώτα παρήγαγε δεκάδες είδη διατροφής, τώρα χρησιμοποιείται για την καλλιέργεια σπαραγγιού για τους Ευρωπαίους καλοφαγάδες. Η πείνα και ο υποσιτισμός λοιπόν δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ή και κυρίως του υπερπληθυσμού. Όταν όμως μια χώρα είναι υποχρεωμένη να διαθέτει ένα σημαντικό τμήμα του προϋπολογισμού της για να ταΐσει τον πληθυσμό της, τμήμα που θα μπορούσε να διαθέσει για παραγωγικές επενδύσεις και για την οικονομική ανάπτυξη, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για πρόβλημα υπερπληθυσμού.
Τέτοια είναι η Ινδία με πληθυσμό 735 εκατομμύρια και η αύξηση θα φτάσει το 1 δισεκατομμύριο 650 εκατομμύρια. Το Μεξικό από 70 εκ. θα εκτιναχτεί στα 207 εκατομμύρια. Το Πακιστάν θα φτάσει από 82 εκ. στα 334 εκ.
Ο συνολικός πληθυσμός της γης θα υπερβεί σύντομα τα 10,8 δισεκατομμύρια.
Ο ανθρώπινος πληθυσμός θα εκτοπίσει πολλά οικοσυστήματα, όπως ήδη γίνεται στην Αφρική, την Ασία και τη Νότιο Αμερική. Η ανεργία και η ανάγκη για διατροφή θα παραμερίσουν και τις όποιες σκέψεις προστασίας του περιβάλλοντος. Η πληθυσμιακή σταθερότητα είναι ο μόνος τρόπος για να ανατραπούν ανυπολόγιστες διατροφικές συνέπειες, κυρίως σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει η υπεργεννητικότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται πάλι μόρφωση και ενημέρωση και η επέμβαση των διεθνών Οργανισμών.
Οι οικολόγοι έχουν ξεσκεπάσει την υποκρισία αυτών που είναι υπέρμαχοι του περιορισμού των γεννήσεων στον Τρίτο Κόσμο, που παρουσιάζει και τον μεγαλύτερο δείκτη αύξησης του πληθυσμού. Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα έχουν περίπου το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 40% της παγκόσμιας κατανάλωσης σε πρώτες ύλες και τροφή, με τις ανάλογες οικολογικές συνέπειες. Ένας Ευρωπαίος καταναλώνει όσο 200 Ινδοί, ενώ ένας Αμερικανός όσο 400. Ήδη υπάρχουν οι φόβοι ξεσηκωμού πεινασμένων έγχρωμων λαών, με τις χιλιάδες λαθρομεταναστών, να κατακλύζουν τη λευκή Ευρώπη, προσπαθώντας να επιβιώσουν αποβιβάζονται στα νότια παράλια της Γηραιάς Ηπείρου με κίνδυνο της ζωής τους και προπληρώνοντας ακριβό αντίτιμο στους δουλεμπόρους. Ο T.S. Eliot είχε πει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή αλήθεια. Πολλοί είναι καλά ενήμεροι ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη φτώχεια, ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει, ότι η υπερκατανάλωση ενέργειας και η καταστροφή του περιβάλλοντος απειλούν την επιβίωση της γης και όμως οι περισσότεροι δεν μπορούν να προβληματιστούν για αυτά τα γεγονότα συχνά ή για μακρό χρονικό διάστημα. Τα τελευταία χρόνια μπορέσαμε να αντιληφθούμε πολύ καλύτερα πόσο στενά συνδεδεμένα είναι ο υπερπληθυσμός, η φτώχεια, ο μιλιταρισμός και η ανάπτυξη. Καταλάβαμε τώρα ότι τα προβλήματα θα λυθούν μόνο με στρατηγικές οι οποίες τα εξετάζουν όλα μαζί. Τέλος, η φτώχεια κάνει δύσκολο τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού και οδηγεί τους ανθρώπους στην καταστροφή του περιβάλλοντός τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να θρέψουν τις οικογένειές τους. Εν τω μεταξύ οι ηγέτες τους δημιουργούν στρατούς για άμυνα αλλά και για να αρπάξουν πόρους από τους γείτονες και έτσι δαπανούν σε όπλα, χρήματα, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για την ανάπτυξη, θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για την πολυπόθητη λύση...
