* Του Ιωάννη Ρουμπακιά, μαθηματικού – αιρετού στο ΑΠΥΣΔΕ Θεσσαλίας
Είναι γεγονός ότι υπάρχει πλεονάζον εκπαιδευτικό δυναμικό στο Νομό Λάρισας. Το πλεόνασμα προέκυψε από συναδέλφους που είναι υπεράριθμοι, στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ, νεοδιόριστοι και αποσπασμένοι από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ. Οι υπεραριθμίες παρατηρούνται στο μεγαλύτερο ποσοστό στην τεχνική εκπαίδευση και προέκυψαν από την κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων. Οι πληθωριστικές μεταθέσεις που έγιναν στην προηγούμενη πενταετία αν και δεν υπήρχαν οργανικά κενά είχαν σαν συνέπεια να μένουν οι συνάδελφοι στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ, βιώνοντας έτσι εργασιακή ομηρία και εξάρτηση από τη διοίκηση.
Βέβαιο είναι ότι για την κατάσταση που δημιουργήθηκε την ευθύνη σίγουρα δεν την έχουν οι συνάδελφοι. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες γιατί όπως είναι γνωστό οι μεταθέσεις έχουν υπογραφή υπουργού. Επίσης ευθύνη έχει και η προηγούμενη διοίκηση αφού έδινε οργανικές θέσεις σε ανύπαρκτα κενά όπως συνέβη και στον τομέα υγείας της τεχνικής εκπαίδευσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην επιδείνωση της κατάστασης συνέβαλαν και οι μετατάξεις νοσηλευτών από το Υπουργείο Υγείας στο Υπουργείο Παιδείας το Σεπτέμβρη του 2009 πριν τις εθνικές εκλογές, όταν είναι γνωστό σε όλους ότι το νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία δεν επαρκεί. Προτού αναφερθώ στο γεγονός της απόσπασης του πλεονάζοντος συναδέλφου του τομέα υγείας του 7ου ΕΠΑΛ Λάρισας θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο σχετικά με το νόμο 3848/2010 στον οποίο στηρίχτηκε η απόσπασή του.
Ο νόμος 3848 /2010 έχει θετικά στοιχεία αφού περιέχει νομοθετημένες προτάσεις πλέον στην κατεύθυνση των προτάσεων του κλάδου από το προηγούμενο συνέδριο, όπως μοριοδότηση αποσπασμένων συναδέλφων στη διοίκηση, μείωση της συνέντευξης και αύξηση των μετρήσιμων μορίων για την επιλογή των στελεχών της διοίκησης, διορισμοί απολυμένων εκπαιδευτικών στη δημόσια εκπαίδευση, διορισμοί πολυτέκνων κ.ά. Έχει όμως και αρνητικά στοιχεία. Θα αναφέρω δύο 1) Η παραμονή τριών ετών στη θέση διορισμού 2) Η υποχρεωτική απόσπαση εντός περιφέρειας ή από περιφέρεια σε περιφέρεια. Με βάση το άρθρο 31 του νόμου 3848/2010 έγιναν δεκάδες μετακινήσεις συναδέλφων εντός περιφέρειας με σημαντικό όφελος για τους ίδιους και τις οικογένειες τους (Η ΕΛΜΕ και ξεχωριστά η ΕΣΑΚ ΔΕΕ δεν το γνώριζαν;) και προφανώς στήριξα την απόφαση. Είχαμε όμως και την απόφαση για τη μετακίνηση του συναδέλφου από τη Λάρισα στα Τρίκαλα. Και τώρα τίθεται το ερώτημα είναι δυνατό ο αιρετός του κλάδου να λέει ναι για τις δεκάδες αποσπάσεις και όχι για τη μία όταν και οι δύο στηρίζονται στο ίδιο νόμο; Οφείλω να αναφέρω ότι στη συνεδρίαση υπήρξε προβληματισμός και προτάθηκε εκ μέρους μου να προσληφθεί αναπληρωτής αλλά αυτό δεν είναι εφικτό λόγω έλλειψης πιστώσεων. Ακόμα θέλω να κάνω την επισήμανση ότι οι νόμοι προφανώς πρέπει να εφαρμόζονται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να βελτιώνονται ή και να καταργούνται. Συγκεκριμένα θα πρότεινα στον οργανωμένο κλάδο να αγωνιστούμε για τη δυνητική εφαρμογή του άρθρου 31 του νόμου 3848/2010.
Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφερθώ στην προκλητική και λαϊκίστικη στάση της ΔΕΕ. Η τακτική της είναι γνωστή, λειτουργεί καιροσκοπικά με κίνητρα μικροκομματικού οφέλους και ιδιαίτερα αυτή τη χρονική στιγμή ενόψει και των εκλογών της ΕΛΜΕ. Η στάση της είναι διασπαστική μέσα στο οργανωμένο δημοκρατικό κίνημα του κλάδου απέχοντας από τις αποφασισμένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Ακόμα αρκετές φορές είναι το δεκανίκι της ΔΑΚΕ και αυτό αποδεικνύεται σχεδόν κάθε χρόνο στη συγκρότηση του ΔΣ της ΕΛΜΕ και από το μπλοκάρισμα προτάσεων καταγγελιών από την ΠΑΣΚ για πολλά από τα ανωτέρω αναφερθέντα με αποτέλεσμα να μην δημιουργούνται πλειοψηφίες. Η δε παράταξη της ΔΑΚΕ αφού τόσα χρόνια σιωπούσε συνδικαλιστικά, διαμαρτύρεται τώρα για την κατάσταση που η ίδια είχε συνδιαμορφώσει. Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι στη δύσκολη παγκόσμια πολιτική συγκυρία που διανύουμε ζητούμενο είναι η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, με δράσεις συλλογικές όχι μόνο σε επίπεδο Ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό για να αντισταθούμε στις πολιτικές που έχουν επίκεντρο το κέρδος του κεφαλαίου και όχι τον άνθρωπο και το κοινωνικό κράτος.
