Απροσδόκητες διαστάσεις προσέλαβε τελικά η εκ των προτέρων θεωρούμενη ως βέβαιη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Ουδείς ήταν σε θέση να προβλέψει ότι η διαφορά του με τη Ν.Δ. θα υπερέβαινε τις δέκα εκατοστιαίες μονάδες. Και το μεν ΠΑ.ΣΟ.Κ. ξεπέρασε, φυσικά, και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις για το ποσοστό του κατά περίπου δύο εκατοστιαίες μονάδες - πράγμα αξιοσημείωτο, αλλά όχι και εκπληκτικό. Η Ν.Δ., όμως, άφησε άναυδους τους πάντες, καθώς έχασε οκτώ και πλέον μονάδες από το ποσοστό που είχε πάρει μόλις προ δύο ετών, καταρρέοντας στο απόλυτο ναδίρ των 35 χρόνων ύπαρξής της ως κόμματος! Έπεσε πολύ κάτω από το ποσοστό που είχε πάρει το 1981, όταν είχε σαρωθεί από τον τυφώνα της αλλαγής που επαγγελόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου...

Αποδείχθηκε έτσι με τον πιο επώδυνο τρόπο για τη συντηρητική παράταξη πόσο ολέθρια ήταν η «αυτοκτονική» απόφαση του απελθόντος με ταπεινωτικό τρόπο τέως πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές ακριβώς τη στιγμή που η Ν.Δ. βρισκόταν στο κατώτατο σημείο δημοσκοπικής απήχησης, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι «δεν ήξερε τι του γινόταν» κατά τη λαϊκή έκφραση.

Η Ν.Δ. πλήρωσε, επίσης, τη μοιραία προεκλογική γραμμή σίγουρης ήττας που επέλεξε ο Κ. Καραμανλής, διακηρύσσοντας ότι όχι μόνο δεν θα δώσει αυξήσεις το 2010, αλλά και ότι θα... έλιωνε τον κόσμο στη λιτότητα, αν τολμούσε να τον επανεκλέξει!

Μετά την κραυγαλέα αποτυχία του, που καταβαράθρωσε τη Ν.Δ. στα εκλογικά Τάρταρα, απολύτως επιβεβλημένη και αναγκαία ήταν η απομάκρυνσή του από την ηγεσία του κόμματός του. Πολύ καλά έκανε και παραιτήθηκε αμέσως, αν και φυσικά αυτό δεν τον διέσωσε από το διασυρμό.

Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όμως, δεν οφείλεται μόνο στην κατάρρευση της Ν.Δ. Το γεγονός ότι το νέο κυβερνών κόμμα αύξησε κατά σχεδόν έξι εκατοστιαίες μονάδες το εκλογικό ποσοστό του, πηγαίνοντας από το 38,1% του 2007 στο 43,92% την περασμένη Κυριακή, αποδεικνύει ότι πήρε τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων που διέρρευσαν από τη Ν.Δ.

Δεν έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μια απλή ψήφο διαμαρτυρίας των δεξιών ψηφοφόρων (οι οποίοι σε μια τέτοια περίπτωση θα ψήφιζαν ΛΑ.Ο.Σ., Οικολόγους ή θα απείχαν), αλλά με μια μαζική μεταφορά από τη Ν.Δ. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων.

Αυτό σημαίνει ότι μετά τα όσα έπραξαν κατά τα πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησής τους οι κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή και μετά τα όσα έλεγε προεκλογικά ο ηττηθείς τέως πρωθυπουργός, πολύς κόσμος έφυγε από τη Ν.Δ. και πήγε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., με την ελπίδα ότι «δεν μπορεί, κάτι καλύτερο θα κάνει ο Παπανδρέου από τον Καραμανλή, έστω και ελάχιστο, αφού ο τελευταίος δεν μας δίνει τίποτα».

Έτσι, σταδιακά δημιουργήθηκε και στη συνέχεια διογκώθηκε σε απίστευτο βαθμό ένα βουβό, υπόγειο ρεύμα διστακτικής ελπίδας, το οποίο έδωσε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. το μεγαλειωδών διαστάσεων εκλογικό του θρίαμβο.

Το γεγονός ότι μια τόσο απρόσμενης έκτασης συντριπτική νίκη, που επιπλέον σηματοδοτούσε αλλαγή κυβέρνησης, δεν συνοδεύτηκε σχεδόν καθόλου από λαϊκούς πανηγυρισμούς - άλλη φορά «θα καιγόταν το πελεκούδι»! - σημαίνει ότι οι πολίτες ψήφισαν μεν μαζικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά χωρίς ενθουσιασμό και πάθος.

Έδωσαν, όμως, έτσι κι αλλιώς παντοδυναμία στον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει ό,τι θέλει. Τον έκαναν πανίσχυρο, τόσο σε κοινοβουλευτικό όσο και κυρίως σε πολιτικό επίπεδο. Με δέκα μονάδες διαφορά, πού να μιλήσει η Ν.Δ. και ποιος να την ακούσει; Χρόνια θα κάνει να συνέλθει και να μπορέσει να ασκήσει αντιπολίτευση με ακροατήριο.

Ο Γ. Παπανδρέου θα κριθεί από την πολιτική του. Θα κριθεί πολύ σύντομα, γιατί δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα μια ισχνή πλειοψηφία στη Βουλή. Ό,τι θέλει, το περνάει. Δεν θα χρειαστούν, επομένως, περισσότεροι από δύο - τρεις μήνες για να καταλάβει ολόκληρος ο ελληνικός λαός την πολιτική του σε όλα σχεδόν τα σοβαρά θέματα και να διαμορφώσει άποψη γι’ αυτήν.

Ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗΝ... ΝΤΟΡΑ ΑΡΧΗΓΟ!

Όπως έχει ο ίδιος δηλώσει, ο Κ. Καραμανλής σε λιγότερο από ένα μήνα (στις 8 Νοεμβρίου, κατά τα λεγόμενά του), θα αποτελεί παρελθόν για την πολιτική ιστορία της χώρας. Το κόμμα του, όμως, θα συνεχίσει να υφίσταται για πολλά χρόνια τις μοιραίες συνέπειες των τραγικά αποτυχημένων επιλογών του απερχόμενου αρχηγού του.

Δεν αναφερόμαστε μόνο στον εκλογικό καταποντισμό που οδήγησε τη Ν.Δ. Αυτά τα προαναφέραμε. Ισχυρότατες, όμως, είναι οι αντιδράσεις και οι θυελλώδεις επικρίσεις από τους κόλπους των πιο στενών μέχρι πρότινος συνεργατών και οπαδών του για την απαράδεκτη κατ’ αυτούς στάση που τηρεί, μεθοδεύοντας τις διαδικασίες αντικατάστασής του.

Οργιάζουν οι φήμες και οι καταγγελίες εκ μέρους «καραμανλικών» στελεχών ότι ο Κ. Καραμανλής όχι μόνο τους «πέταξε στον πολιτικό Καιάδα» με την ξαφνική προκήρυξη των εκλογών συντριβής της Ν.Δ., όχι μόνο τους εγκατέλειψε στη μοίρα τους μετεκλογικά, αντί να τους βοηθήσει να ανασυγκροτηθούν ως πτέρυγα, αλλά κάνει κάτι πολύ χειρότερο: μεθοδεύει έτσι τις διαδικασίες του έκτακτου συνεδρίου, ώστε να διευκολυνθεί να το κερδίσει και να αναδειχθεί αρχηγός της Ν.Δ. η... Ντόρα Μπακογιάννη!

Βοά ο τόπος στην Αθήνα σε όλα τα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία, ότι αυτή η στάση του Κ. Καραμανλή υπέρ της Ντόρας υπαγορεύεται από συμφωνία που έχει κάνει με την ίδια και τον Κ. Μητσοτάκη πριν από τις εκλογές - συμφωνία που εντασσόταν στο συνολικό σχέδιο της προκήρυξης αυτών των εκλογών, που ήταν από την αρχή σίγουρο ότι θα οδηγούσαν σε άνετη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με ισχνή αυτοδυναμία λόγω εκλογικού συστήματος.

Κορυφαία στελέχη της «καραμανλικής» πτέρυγας καταγγέλλουν, πάντως, έξω φρενών τη στάση του Κ. Καραμανλή υπέρ της Ντόρας και την αποδίδουν σε μυστική συμφωνία με το μητσοτακικό στρατόπεδο.

ΥΣΤΑΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ

Είναι πολύ βαριά όσα ακούγονται κατά του Κ. Καραμανλή αυτές τις μέρες και δεν επιθυμούμε να τα μεταφέρουμε στο χαρτί. Ελπίζουμε, όμως, ότι η κατακραυγή εναντίον του από τους πιο πιστούς οπαδούς του ίσως τον αναγκάσει να μετριάσει κάπως την υποστήριξή του προς την Ντόρα Μπακογιάννη, ώστε να σταματήσει ο προσωπικός διασυρμός του ίδιου.

Αν η Ν.Δ. πάει σε «κλειστό» συνέδριο, βάσει του καταστατικού της, η νίκη της Ντόρας είναι δεδομένη. Οι καραμανλικοί Σαμαράς και Αβραμόπουλος, πιστοί στον αρχηγό τους, δεν μπορούσαν φυσικά να συγκροτήσουν δικούς τους αρχηγικούς μηχανισμούς πριν τις εκλογές, σε πλήρη αντίθεση με το μητσοτακικό στρατόπεδο, που έχει στημένο δικό του μηχανισμό εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια!

Βάσει δε και της αδιαφορίας του κ. Καραμανλή να συνεχιστεί η ύπαρξη της καραμανλικής πτέρυγας στο κόμμα που ίδρυσε ο θείος του, είναι βέβαιο ότι ο μητσοτακικός μηχανισμός θα συντρίψει τους Αντώνη Σαμαρά και Δημήτρη Αβραμόπουλο σε οποιοδήποτε «κλειστό» συνέδριο, όπου οι σύνεδροι θα είναι «πιασμένοι» από πριν.

Ύστατη ελπίδα των Σαμαρά - Αβραμόπουλου είναι να πειθαναγκάσουν τον Κ. Καραμανλή να επιτρέψει την εκλογή αρχηγού μέσω της καθολικής ψηφοφορίας των μελών και φίλων της Ν.Δ.

Όχι ότι σε μια τέτοια διαδικασία θα ηττηθεί σίγουρα η Ντόρα, η οποία έχει αποκτήσει πλέον ισχυρότατες προσβάσεις στα Μ.Μ.Ε., μέσω επιχειρηματιών που πρόσκεινται στο μητσοτακικό στρατόπεδο, αλλά τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή Σαμαράς και Αβραμόπουλος έχουν κάποια ελπίδα νίκης.

Απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση είναι να συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιος από τους δύο θα είναι ο μοναδικός υποψήφιος της καραμανλικής πτέρυγας, καθορίζοντας εκ των προτέρων και το ρόλο που θα παίξει ο άλλος.

Διαφορετικά, αν κατέβουν και οι δύο, η νίκη της Ντόρας είναι βέβαιη. Θα έχει, πάντως, μεγάλο ενδιαφέρον η ανελέητη εσωκομματική πάλη στη Ν.Δ. και, φυσικά, αυτό που πρώτιστα ενδιαφέρει όλη την ελληνική κοινωνία είναι το ποιος θα εκλεγεί αρχηγός.

ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η Δεξιά, βέβαια, καταβαραθρώθηκε (αν και το άθροισμα των ποσοστών της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. φτάνει στο 39,5%, καθόλου ευκαταφρόνητο), αλλά και η Αριστερά βγήκε με απώλειες από αυτήν την εκλογική μάχη. Μειώθηκε τόσο το συνολικό ποσοστό της, όσο και τα ποσοστά όλων των επιμέρους συνιστωσών της - του ΚΚΕ, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Το συνολικό ποσοστό της έπεσε από το 13,9% του 2007 στο 12,8%. Το ένα εκατομμύριο ψήφοι που είχε πάρει το 2007, συρρικνώθηκε τώρα σε 880.000 ψήφους.

Η αδιαφιλονίκητα ισχυρότερη δύναμη της Αριστεράς, το ΚΚΕ, είδε το ποσοστό του να μειώνεται από 8,15% σε 7,54%, χάνοντας περίπου εξήντα εξήμισι χιλιάδες ψήφους.

Απώλειες ελαφρά μεγαλύτερες από το ΚΚΕ είχε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από το 5,04% συρρικνώθηκε στο 4,60%, χάνοντας 45.000 ψήφους από το 2007. Φυσικά, τα στελέχη και τα μέλη του είναι ανακουφισμένα, γιατί το προεκλογικό μπάχαλο που επικράτησε στους κόλπους του ΣΥΝ και στη σχέση του με τις υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν μεταφράστηκε σε εκλογική καταβαράθρωση. Κατανοητό είναι, βέβαια, να χαίρεται κάποιος επειδή η ήττα του κόμματός του ήταν μικρότερης έκτασης από όσο φοβόταν, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι μιλάμε για ήττα και όχι φυσικά για «πολιτική νίκη» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως διατείνονται κάποια στελέχη του.

Ανεπαίσθητη ήταν η μείωση και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από 0,7% που είχαν πάρει εκλογικά το 2007 οι αντίστοιχες οργανώσεις, τώρα πήραν 0,68%. Απλώς εδώ παρατηρούνται εσωτερικές ανακατατάξεις, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναδεικνύεται σε πρώτη δύναμη αυτού του χώρου με 0,36%, με δεύτερο το ΚΚΕ (μ-λ) με 0,15%.

Το ουσιώδες είναι ότι τα συνολικά αποτελέσματα της Αριστεράς δείχνουν ότι καμία απολύτως συνιστώσα της δεν κατάφερε τελικά να κερδίσει ψηφοφόρους, είτε από την έκρηξη της νεολαίας τον περασμένο Δεκέμβριο είτε από τα θύματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, που με τόσο πρωτοφανή ένταση εκδηλώθηκε τον τελευταίο χρόνο, συγκλονίζοντας τον πλανήτη. Είναι προφανές ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει με την πολιτική της.