Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Τον τελευταίο καιρό ο ελληνικός λαός, με αηδία και θλίψη, παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα του, την μπόχα και την πολιτική σήψη, που μαστίζει την πολιτική ζωή του τόπου, σχετικά με το μαύρο πολιτικό χρήμα, που απ' ό,τι φαίνεται με μεγάλη ευκολία και ανεξέλεγκτα εισρέει από πολλά χρόνια στα ταμεία των κομμάτων και ιδιαίτερα αυτών της εξουσίας. Βέβαια οι χορηγοί με αυτόν τον τρόπον των κομμάτων εξουσίας, δεν το κάνουν γιατί έτσι ξαφνικά έγιναν φιλάνθρωποι, αλλά προσδοκούν στη συνέχεια σε διάφορες διευκολύνσεις, που σε χρήμα αποτιμώνται πολλαπλάσια αυτών που διέθεσαν. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «Τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμύδια».
Όπως είναι γνωστόν με Νόμο από το 1983 όλα τα πολιτικά κόμματα, που εκπροσωπούνται στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, χρηματοδοτούνται και μάλιστα γενναία, από τον ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό. Η χρηματοδότηση των κομμάτων τα τελευταία τέσσερα χρόνια (2005 - 2008) συνολικά ανέρχεται σε 230 εκατομμύρια ευρώ, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο για την αναιμική υπερχρεωμένη και καταχρεωμένη ελληνική οικονομία. Και όμως αυτά τα χρήματα 58 εκατ. ευρώ το χρόνο φαίνεται να είναι πολύ λίγα και ανεπαρκή για τη λειτουργία των κομμάτων.
Το 2007 έτος εκλογών η χρηματοδότηση ξεπέρασε τα 65 εκατ. ευρώ. Το τρέχον έτος έφθασε τα 62,182 εκατ. ευρώ. Δυστυχώς και αυτά ακολουθούν όπως και το Δημόσιο τη σπατάλη και λείπει το νοικοκύρεμα και η διαφάνεια των πάσης φύσεως δαπανών και φαίνεται να τηρούν διπλό βιβλίο, όπως το ίδιο κάνει και το επίσημο κράτος.
Όλα αυτά δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία στην ελληνική κοινωνία, αλλά είναι απόρροια της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, που ενώ τα αίτιά του, είναι γνωστά στην πολιτική μας ηγεσία και σε όλα τα κόμματα, εν τούτοις όμως ποιούν τη νήσσα, γιατί αυτό βολεύει όλους εκείνους, που ασχολούνται κατ' επάγγελμα πλέον με την πολιτική και ιδιαίτερα τους κληρονόμους αυτής. Εφόσον σε όλους τους τομείς στην πατρίδα μας, επικρατεί η αδιαφάνεια, το ρουσφέτι και η πελατειακή σχέση, θα ήταν εξαίρεση, αν στη λειτουργία των κομμάτων είχαμε διαφορετική, άψογη άμεμπτη και χριστιανική εικόνα.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικοί μας, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση, που έχει περιέλθει η χώρα μας, σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και στη διαφάνεια. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό, που συμβαίνει σήμερα με την υπόθεση Siemens και στον ΟΤΕ. Δεν μπορούμε όμως ως λαός να δεχθούμε με τόση ευκολία ότι για όλα αυτά και για όλα τα στραβά, ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί μας, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αυθαίρετο και άδικο για όλους γενικά τους πολιτικούς μας. Μη ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί μας, είναι και αυτοί μέλη της ίδιας κοινωνίας, που ζούμε όλοι μας. Μιας κοινωνίας καθόλου αγγελικής, αλλά παραβατικής στην οποία επικρατεί, ο άκρατος κομματισμός το κακώς ευνοούμενο ατομικό συμφέρον και η αχαλίνωτη ματαιοδοξία. Μιας κοινωνίας οι αξίες τής οποίας βρίσκονται συνεχώς σε πτώση και σε διαρκή έκπτωση.
Μέσα σε αυτήν την κοινωνία γεννιούνται μεγαλώνουν, γαλουχούνται και διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους και την εν γένει παιδεία και συμπεριφορά τους, οι πολιτικοί μας. Συνεπώς είναι γέννημα και θρέμμα αυτής της κοινωνίας μας, της μίζας και της αρπακτής. Είναι και αυτοί κοινοί θυκτοί με ατέλειες και αδυναμίες όπως είμεθα όλοι οι Έλληνες. Στο ήθος τους και στη συμπεριφορά τους, αντανακλά επομένως σε όλες τις τάσεις, που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Γι' αυτό εξάλλου λαός και οι πολιτικοί μας, είναι μία όψη του ίδιου νομίσματος.
Για να έχει μια χώρα καλούς και ενάρετους πολιτικούς, είναι αδήριτη ανάγκη, να έχει πάνω απ' όλα και καλούς επίσης πολίτες, απαλλαγμένους από κομματικά πάθη, ακρότητες και φανατισμούς, να αγωνιούν και να νοιάζονται για τα πολιτικά δρώμενα του τόπου και να θεωρούν την πολιτική όχι μόνο υπόθεση των πολιτικών, αλλά συγχρόνως και δική τους. Οι πολιτικοί μας όταν νιώσουν και αντιληφθούν ότι ευρίσκονται υπό το άγρυπνο βλέμμα των πολιτών και όλες τους οι κινήσεις τελούν κάτω, από το διαρκή αυστηρό έλεγχό τους, τότε ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι θα είναι περισσότερο προσεκτικοί και ακόμα περισσότερο ειλικρινείς, χρήσιμοι και ωφέλιμοι στην κοινωνία και όχι μόνο στους κομματικούς τους φίλους όπως συμβαίνει κατά κόρον σήμερα. Ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει στα χέρια του, μια μεγάλη τεράστια θα έλεγα δύναμη, για να επιβάλει τη γνώμη του και την άποψη και γι' αυτό πρέπει να κάνει την κάλλιστη χρήση αυτής. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη δύναμη της ψήφου, έστω και εάν μας τη ζητάνε κάθε τέσσερα χρόνια.
Τα κόμματα, ως κύτταρα της Δημοκρατίας θα πρέπει να βρούν τη δύναμη και να αποφασίσουν με ποιους πόρους δημοσίους ή ιδιωτικούς (με ονοματεπώνυμο) να πορευτούν στην κοινωνία, δίνοντας συγχρόνως το παράδειγμα, που δυστυχώς λείπει, της διαφάνειας και ξεκαθαρίζοντας το τοπίο, από τις βαριές σκιές, που πέφτουν καθημερινά στο δημόσιο βίο τής χώρας που γεμίζει με μπόχα την πολιτική ατμόσφαιρα του τόπου.
Χρέος και καθήκον των πολιτικών μας, είναι να ανεβάσουν το μορφωτικό επίπεδο του λαού. Είναι καιρός να αφήσουν επιτέλους στην πάντα για πάντα την ξύλινη γλώσσα και τον πέτσινο λόγο τους. Να ρίξουν όλο το βάρος στη μόρφωση του λαού, που είναι μακροπρόθεσμη επένδυση και επενδύει όμως στον παράγοντα άνθρωπο και στο εργαλείο, που ακούει στο όνομα παιδεία. Μια σοφή κινέζικη παροιμία λέει. «Εάν θέλεις να κερδίσεις σε ένα χρόνο να καλλιεργήσεις σιτηρά, σε δέκα να φυτέψεις δένδρα και σε εκατό μόρφωσε το λαό». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ μας, ότι η όλη συμπεριφορά μας τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών έχει βαθιά ή ρηχά τις ρίζες της στην παιδεία και μόνο. Αυτό έχει καταστεί και είναι πλέον μονόδρομος για τον τόπο μας, εάν πράγματι ως λαός και ως χώρα θέλουμε να ξεφύγουμε κάποτε από την υποανάπτυξη, τη μιζέρια και την καθυστέρηση. Τρανό παράδειγμα προς τούτο είναι η Ιρλανδία.
Συμπερασματικά ο τόπος μας δεν χρειάζεται αυτές τις δήθεν μεταρρυθμίσεις, που προωθεί τώρα η κυβέρνηση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση «Καποδίστριας 2», αλλά άλλες βαθιές τομές. Πρέπει δηλαδή να έλθουν τα πάνω κάτω σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στην οργάνωση και τη λειτουργία αυτού στην κυριολεξία ανίκανου, αναποτελεσματικού, διεφθαρμένου και σπάταλου κράτους, μέσα στο οποίο φωλιάζουν ξεδιάντροπα και σε όλο τους το μεγαλείο η διαφθορά, η διαπλοκή και τα πλοκάμια της.
Τι πρέπει να γίνει ας το ψάξουν καλύτερα σε βάθος και εμπεριστατωμένα οι πολιτικοί μας. Δηλαδή οι ταγοί αυτού του τόπου. Αυτή εξάλλου είναι η αποστολή τους και η δουλειά τους. Μόνοι τους επέλεξαν αυτό το έργο, που είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα, για να ασχοληθούν με τα κοινά και για την πρόοδο της χώρας. Κανένας δεν τους έσπρωξε με το ζόρι σε αυτόν το χώρο. Και ως εκ τούτου ένα όπλο και ατού έχουν στα χέρια τους και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το παράδειγμα, που δυστυχώς είναι αγαθό εν ανεπαρκεία για τους πολιτικούς μας όλων των αποχρώσεων. Δυστυχώς όμως και αυτή είναι η όλη αλήθεια και η πραγματικότητα, στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχουν όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις και εκείνοι οι πολιτικοί ηγέτες, που είναι διατεθειμένοι και αποφασισμένοι να συμφωνήσουν και να συναινέσουν βάζοντας συγχρόνως «το δάκτυλό τους επί των τύπων των ήλων» και να επιφέρουν, όπως προαναφέρω, όλες εκείνες τις απαραίτητες και τις απαιτούμενες βαθιές τομές, που έχει ανάγκη και χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε αυτός ο τόπος, για να πάμε μπροστά και να γίνουμε επιτέλους κράτος δικαίου και ευνομούμενης πολιτείας. Χρειάζεται συνεπώς καθολική προσπάθεια και κοινωνική κινητοποίηση όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι του τελευταίου πολίτη αυτού του ευλογημένου αλλά δύσμοιρου τόπου. Έστω και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά.
Τελειώνω παραφράζοντας όμως για τους πολιτικούς μας αυτή τη φορά μια άλλη Κινέζικη λαϊκή παροιμία που λέει: «Όταν σου ζητήσει ένας ψάρι (ρουσφέτι), να μην του δώσεις, γιατί θα σου ξαναζητήσει πάλι (ρουσφέτι). Μάθε του να ψαρεύει (δουλεύει για να μην πεινάσει (ζητιανέψει) ποτέ στη ζωή του».
