Αλήθεια! Ποιος δεν θα ήθελε να είναι η ζωή του γεμάτη μόνο από γέλιο και χαρά, γεμάτη μόνο από ευτυχία; Εν τούτοις, νομοτελειακά, η ζωή όλων μας είναι συνυφασμένη και με γέλιο και με δάκρυ, και με χαρά και με λύπη, και με ασθένειες και με υγεία, και με επιτυχίες και αποτυχίες, με μια συνεχή, δηλαδή, εναλλαγή καταστάσεων, αντιφατικών, συνήθως, μεταξύ τους.

Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν πέρασε άνθρωπος από τούτη τη γη, που να μην πόνεσε, να μην έκλαψε, να μη χρειάστηκε να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις. Όποιος αγνοεί αυτή την πραγματικότητα είναι καταδικασμένος να νιώθει, συνεχώς, δυστυχισμένος.

Γεννιούνται, γι΄αυτό, τα εξής ερωτήματα. Τι είναι, τελικά, η ευτυχία; Κάτω από ποιες συνθήκες είναι δυνατόν να ευτυχήσει κανείς; Αν δεν είναι δυνατόν να κρατήσει για πάντα, πόσο πρέπει να διαρκέσει, για να πεις κάποιον ευτυχισμένο; Μπορεί ένας φτωχός να ευτυχήσει ή αυτό αποτελεί προνόμιο μόνο των πλουσίων;

Σίγουρα, η ευτυχία δεν είναι μια συνεχής μακαριότητα. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι μοιάζει με χέλι άπιαστο ύστερα από επίπονες και κοπιώδεις προσπάθειες, εκεί που νομίζεις πως την απέκτησες, ξεφεύγει μέσα απ΄τα χέρια σου. Δύσκολα, γι΄αυτό, κατακτιέται και, όσες φορές το καταφέρνει κανείς, διαρκεί ελάχιστα.

Για να απολαύσει π.χ. μια μητέρα κάποιες στιγμές ευτυχίας παίρνοντας στην αγκαλιά της τον καρπό της κοιλιάς της, πέραν της αγωνίας πριν τη σύλληψη χρειάζεται, συνήθως, εννέα ολόκληρους μήνες να βιώσει καταστάσεις πρωτόγνωρες και δύσκολες, αγωνίες και πόνους αμέτρητους, ενώ, σχεδόν, αμέσως, νέες σκέψεις την αναστατώνουν για το μέλλον του παιδιού της.

Ένας μαθητής, επίσης, για να περάσει το κατώφλι εισόδου κάποιας Πανεπιστημιακής Σχολής της αρεσκείας του και να νιώσει τη χαρά τής επιτυχίας, χρειάζεται προσπάθεια χρόνων, ενώ, ευθύς μετά την είσοδό του στη Σχολή, νέες υποχρεώσεις τον προσγειώνουν στο βραχνά τής καθημερινότητας.

Αλλά και ένας οδοιπόρος, για να απολαύσει, στιγμιαία, τη δροσιά του κρύου νερού, χρειάζεται, προηγουμένως, να περπατήσει, να ιδρώσει και να κουραστεί, ενώ συνηθίζουμε να λέμε το ψωμί – ψωμάκι και να νιώθουμε τη νοστιμιά του, όταν επί μακρόν νιώσουμε το αίσθημα της πείνας.

Για να νιώσει, λοιπόν, κανείς ευτυχισμένος, πρέπει να μάθει, πρώτα – πρώτα, να διαχειρίζεται σωστά τις αποτυχίες του και τις αρνητικές καταστάσεις, που, ούτως ή άλλως, θα παρουσιαστούν στη ζωή του, χωρίς να ξεχνά ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται». Άλλωστε, το ποτήρι της ζωής είναι πάντα ή μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτέ εντελώς γεμάτο, ποτέ εντελώς άδειο, εξαρτάται, πώς έμαθε να το βλέπει κανείς. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι μοιάζει να περπατάμε όλοι μας πάνω σ ΄ένα τεντωμένο σχοινί. Απ΄τη μία μεριά του σχοινιού υπάρχει η καλή και επιθυμητή πλευρά, ενώ απ΄την άλλη η ανεπιθύμητη. Πρέπει ο καθένας πάνω στο σχοινί να ακροβατεί και να κρατά μία τέτοια ισορροπία, ώστε να κλείνει και να βλέπει πιο πολύ προς την επιθυμητή, για να αντλεί αισιοδοξία και δύναμη πότε – πότε, όμως, να ρίχνει τη ματιά του και προς την προβληματική πλευρά κι αν ακόμα σκοντάψει, χάσει την ισορροπία του και πέσει προς αυτήν, να αγωνιστεί να βρει γρήγορα το κουράγιο και τη δύναμη να ξανασηκωθεί, να ισορροπήσει και να δει και πάλι την επιθυμητή και αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων.

Για να το πετυχαίνεις, όμως, αυτό και να βλέπεις μισογεμάτο το ποτήρι της ζωής, χρειάζεται εξάσκηση. Χρειάζεται να μη λιποψυχάς και να μην κολλάς στις δυσκολίες να προσπερνάς γρήγορα προβληματικές καταστάσεις υποβαθμίζοντάς τες ή όντας μέσα σ΄αυτές να είσαι σε θέση να διακρίνεις και ό,τι θετικό εμπεριέχεται σ΄αυτές, μια που «ουδέν κακόν αμιγές καλού», και να προχωράς αισιόδοξα.

Μπορείς π.χ. παράλληλα με τον αγώνα για αντιμετώπιση ενός σοβαρού και χρόνιου προβλήματος, να δεις το πρόβλημα και ως δώρο Θεού, αφού βιώνοντας μια τέτοια εμπειρία ανακαλύπτεις, πολλές φορές, αξίες της ζωής, που δεν αντιλαμβανόσουν, όταν ήσουν υγιής. Ενδεχομένως, έτσι, να μπορέσεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος ή να μάθεις να γεύεσαι τους χυμούς της ζωής πιο συνειδητοποιημένα.

Χρειάζεται, επίσης, χάριν της ευτυχίας να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι, καθημερινά, τις καταστάσεις εκείνες, που γεννούν στιγμές παροδικής ευτυχίας. Να είσαι σε θέση, δηλαδή, να νιώσεις την ικανοποίηση που προέρχεται από ένα δροσερό ποτήρι νερό, από ένα καλό γεύμα ή δείπνο, από ένα γλυκοχάραμα ή ηλιοβασίλεμα, από ένα μουσικό κομμάτι ή έργο τέχνης, απ΄το διάβασμα ενός καλού βιβλίου, από ένα ανέκδοτο, από ένα «μπράβο» για κάτι θετικό, που έκανες εσύ ή τα παιδιά σου, και από πολλά άλλα τέτοια. Όλες αυτές οι στιγμές ευτυχίας προσθετικά, μαζί μ΄όλες τις άλλες, που συνοδεύονται επί μακρόν από αγώνα και προσπάθεια για να τις απολαύσεις, μπορούν να δώσουν στον καθένα την αίσθηση, ότι ζει ευτυχισμένος.

Κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες την ευτυχία μπορεί να τη γευθούν όλοι οι άνθρωποι, πλούσιοι και φτωχοί. Αν, μάλιστα, λάβουμε σοβαρά υπόψη μας το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» του σοφού Έλληνα Σόλωνα, που απηύθυνε προς τον πιο πλούσιο άνθρωπο της εποχής του, το βασιλιά της Λυδίας Κροίσο, και τα λόγια του Χριστού, ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καραβόσχοινο από τρυπίτσα βελόνας παρά πλούσιος στη βασιλεία Του, αντιλαμβανόμαστε ότι ο πλούτος, συμβάλλει μεν, δεν είναι, όμως, το παν για την ευτυχία.

Επομένως, η ευτυχία, που δύσκολα κατακτιέται, μπορεί να γίνει κτήμα του καθένα μας, πάντα, βέβαια, με τις προϋποθέσεις, που προανέφερα.