* Του Αντώνη Γ. Δρογκούλα, δικηγόρου

Ένα γλυκό απόγευμα του Ιουλίου κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου πίνοντας τον καφέ μου συντροφιά με γλυκό κερασάκι της αγαπημένης μου Κατερίνας και αντικρίζω απέναντι τις κορυφογραμμές του Κισσάβου, όρθιες, αγέρωχες, χρόνια τώρα να στολίζουν και να ομορφαίνουν τον ευλογημένο τόπο μας. Παρακάτω στέκεται όρθιος ταπεινός και απέριττος, πάντα μόνος, ο Προφήτης Ηλίας αντικρίζοντας την όμορφη Ραψάνη. Στη μέση το στολίδι μας, το Δάσος των Αγίων Θεοδώρων, οι «Άγιοι Θεόδωροι», «Ο Αϊ Θόδωρος», προστάτης της Ραψάνης και του δάσους με τον οποίο είναι δεμένα τα παιδικά μας χρόνια, ανέμελα τότε με εκδρομές και πανηγύρια, τότε που όλα ήταν τόσο αλλιώτικα από σήμερα. Με τη θεϊκή αυτή εικόνα που αντικρίζω θυμούμαι το στίχο του Ελύτη «Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο ΜΕΓΑΣ»

Με αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, η σκέψη μου αυτές τις ώρες της περισυλλογής πετά σε μια άλλη Ραψάνη, τελείως διαφορετική και αλλιώτικη από τη σημερινή, σε μια Ραψάνη που έφυγε και δεν νομίζω ότι μπορεί να ξαναγυρίσει, ίσως αυτό γίνει ύστερα από πολλά χρόνια και το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου. Με σκόρπιες τις σκέψεις μου, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ όλους, ενθυμούμενος όμως τη σκληρή ζωή και τις αντίξοες συνθήκες που ζήσαμε εμείς σαν μικρά παιδιά τη δεκαετία 1940-1950, η σκέψη μου συναντά τους αγαπημένους μου γονείς που με χίλιους κόπους και πολλές θυσίες μάς έθρεψαν και μας έδωσαν εφόδια χριστιανικά για να βαδίσουμε το δύσκολο δρόμο της ζωής. Στη συνέχεια η σκέψη μου πετά στον λατρεμένο μου θείο και δάσκαλο Νίκο Ζαφειρίδη, ο οποίος όχι μόνο μου έμαθε τα πρώτα μου γράμματα και όταν λέω γράμματα κυριολεκτώ, αλλά σ’ αυτόν οφείλω και τη μετέπειτα σταδιοδρομία μου, όταν τελειώνοντας το Δημοτικό με οδήγησε στο Α’ Γυμνάσιο Λαρίσης για τις εισαγωγικές εξετάσεις και μετά την εισαγωγή μου να συνεχίσω στο Β’ Γυμνάσιο Βόλου, κοντά στον άλλο αγαπημένο μου θείο (αδελφό του πατέρα μου) Γιάννη Δρογκούλα. Όμως με αγάπη θυμάμαι και τις μορφές των άλλων δασκάλων μας στο Δημοτικό, όπως του Τάσου Χολέβα, της Φανής Παπαβραμίδη και τόσων άλλων δασκάλων μας.

Στη σκέψη μου επίσης έρχονται οι μορφές των ανθρώπων που με τον τρόπο τους, τη φιλόξενη συμπεριφορά τους, αλλά και το σωστό επαγγελματισμό τους αποτέλεσαν ζωντανή διαφήμιση της Ραψάνης, όπως ο Νίκος Φιλιππίδης με το παραδοσιακό εστιατόριο, ο Γρηγόρης Ζώκας με τα παραδοσιακά ψητά του, ο Γιώργος Μαργκάς με τους παραδοσιακούς κεφτέδες, παλαιότερα ο Αντώνης ο Ζήλος με τις ωραίες γαρδούμπες, οι παραδοσιακοί χασάπηδες Ζήσης Βαλαής και Κων/νος Κουρτάρας, ο καλοκάγαθος Σωτήρης Γιαννούκας με τον παραδοσιακό φούρνο, ο Γιώργος Κανέλας, ο Αριστείδης Μπριάμης κι ο Μπάρμπα Βασίλης Κιος που μας χάρισε τις δύο φυλλουριές που ομορφαίνουν την πλατεία και τόσοι άλλοι που κράτησαν όρθια τη Ραψάνη και την παρέδωσαν στη νέα γένια που συνεχίζει σήμερα και για την οποία θα γράψω σε ένα άλλο σημείωμά μου.

Αυτή η αναφορά μου, σε λίγα ονόματα που ήσαν οι επαγγελματίες τής πλατείας είναι τελείως ενδεικτική, διότι και πολλοί άλλοι είτε ως υπάλληλοι είτε ως κοινοτικοί άρχοντες είτε ιερείς είτε οι ανώνυμοι Ραψανιώτες βρέθηκαν και στήριξαν τη Ραψάνη να περάσει εκείνα τα δύσκολα, αλλά ωραία, για εμάς που τα ζήσαμε, χρόνια.

 Επίσης η αναφορά μου, πέραν του ότι αποτελεί ένα μνημόσυνο σε όλους αυτούς που έφυγαν για πάντα από τη ζωή, θα ήθελα να αποτελέσει κίνητρο και αφετηρία για τους σημερινούς νέους της Ραψάνης και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που ζουν στη Ραψάνη και στην κοντινή Λάρισα, να διατηρήσουν τη ζεστασιά της φιλοξενίας για όλους τους φίλους της Ραψάνης, να διατηρήσουν τις παραδόσεις μας και τα έθιμα μας, τα πανηγύρια μας και να μη αλλοτριωθούν με όσα ξενόφερτα ζούμε στις πόλεις, αλλά πολλές φορές και στα χωριά μας.

Όμως, όλα τα παραπάνω αφορούν στο παρελθόν, υπάρχει και το μέλλον της Ραψάνης και όλοι, μικροί μεγάλοι, θα πρέπει να προσβλέπουμε σ’ αυτό το μέλλον χωρίς να αποκοπούμε από το παρελθόν, διότι όπως είναι γνωστό, λαοί οι οποίοι αποκόπηκαν από το παρελθόν και ξέχασαν την ιστορία τους, έχουν αφανιστεί από προσώπου της γης. Πιστεύω ότι το μέλλον της Ραψάνης θα είναι καλό, αφού περάσουν οι σημερινοί δύσκολοι καιροί και αφού κάποτε-επιτέλους – οι πολιτικοί μας, σε οποιαδήποτε παράταξη ανήκουν, θελήσουν να βοηθήσουν πραγματικά τα ορεινά αυτά χωριά για να προχωρήσουν μπροστά και να μην αποδυναμώνονται από το έμψυχο υλικό, όπως είναι οι νέοι μας οι οποίοι λόγω της ανεργίας που μαστίζει τα χωριά αυτά αναγκάζονται να τα εγκαταλείπουν και να βρίσκονται σ’ αυτά μόλις λίγες ημέρες του καλοκαιριού.

Θα ήθελα στο σημείωμα αυτό να παραθέσω ορισμένες σημερινές πρωτοβουλίες στη Ραψάνη που αφορούν στον πολιτιστικό τομέα. Μα θα μου πουν οι συμπατριώτες μου Ραψανιώτες, είναι δυνατόν μόνο με τον πολιτιστικό τομέα να πάει μπροστά η Ραψάνη; Θα απαντήσω βεβαίως δεν είναι δυνατόν, όμως ο πολιτιστικός αυτός τομέας είναι ένα ασφαλές σκαλοπάτι για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι που συνδέονται άμεσα με την οικονομική επιβίωση της Ραψάνης.

Στο σημείωμα μου αυτό θα αναφερθώ στα σημερινά πολιτιστικά δεδομένα τής Ραψάνης και ξεκινώ από την πολιτιστική κυψέλη που αποτελεί η βιβλιοθήκη της Ραψάνης. Όπως είπα και σε πρόσφατη εκδήλωση της βιβλιοθήκης και συμφώνησε απόλυτα σ’ αυτό και ο κ. δήμαρχος κ. Νίκ. Βαλσαμόπουλος, η βιβλιοθήκη μας έχει ξεπεράσει με τη φήμη της τα όρια της Θεσσαλίας και έχει δώσει απτά δείγματα της δραστηριότητά της τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα από ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω. Αποτέλεσμα αυτών είναι πολλοί να θέλουν να βοηθήσουν και να συνδράμουν στη βιβλιοθήκη μας, τόσο από την κοντινή Λάρισα όσο και από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Βέβαια η φήμη και οι δραστηριότητες δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, οφείλεται κατά βάσιν στο υλικό που έχει σήμερα απαριθμεί πάνω από 6.000 τόμους βιβλίων, κυρίως όμως οφείλεται στο έμψυχο υλικό αυτής με τις συνεχής προσπάθειες της προέδρου κ. Μάχης Τσάτσαρη και την αθόρυβη και τόσο αποτελεσματική δουλειά που κάνει το «μελισσάκι» της κυψέλης αυτής η κ. Χάιδω Πανταζή η οποία μόνη της από δική της πρωτοβουλία δεν αρκείται μόνο στα καθήκοντα της βιβλιοθηκονόμου αλλά απασχολεί κάθε καλοκαίρι και σε δημιουργική εργασία πληθώρα παιδιών, τα οποία με ιδιαίτερη ευχαρίστηση πλαισιώνουν όλες τις εκδηλώσεις της βιβλιοθήκης. Άλλωστε όπως είπε και ο κ. δήμαρχος σε πρόσφατη εκδήλωση αυτά τα νέα παιδιά είναι το φυτώριο το οποίο θα βλαστήσει και θα δώσει καρπούς στο μέλλον τής βιβλιοθήκης μας.

Μετά τη βιβλιοθήκη θα ήθελα να εξάρω το σημαντικό έργο που κάνει ο Μορφωτικός Σύλλογος Ραψάνης, ο οποίος με τις προσπάθειες του Προέδρου του κ.Θανασάκη Δουμακή αλλά και ολόκληρου του Δ.Σ. διοργανώνει πολλές εκδηλώσεις, από κοινού με τη βιβλιοθήκη ή κατά μόνας και με τον τρόπο αυτό συμβάλει τα μέγιστα στην πολιτιστική πρόοδο της Ραψάνης. Όμως, εκτός από τα ανωτέρω, είναι σημαντικό και άξιο προσοχής το έργο που επιτελεί ο Σύλλογος Γυναικών της Ραψάνης με επικεφαλής την πρόεδρο κ. Γιαννούκα Κατερίνα και ολόκληρο το Δ.Σ. Με τις πολλαπλές εκδηλώσεις του συλλόγου αυτού έχουν αναδειχθεί πολλοί τομείς της Ραψάνης όπως το σταφύλι, το κρασί, ο τρύγος, τα τοπικά εδέσματα και τόσα άλλα τα οποία επανειλημμένως έχουν παρουσιαστεί από της εκπομπές τής τηλεόρασης σε όλη την Ελλάδα. Θα πρέπει ο Σύλλογος αυτός με τον ίδιο ζήλο να συνεχίσει την προσπάθειά του για την προβολή και την άνοδο της Ραψάνης.

Τα τελευταία δύο χρόνια επιτελεί επίσης ένα πολύ σημαντικό έργο στον πολιτιστικό τομέα το παραδοσιακό καφενείο «ΜΗΤΙΑ» με την εμπνευσμένη καθοδήγηση του ζεύγους Σιουζουλή, οι οποίοι διοργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις με κοινό τόσο από τη Λάρισα όσο και από ολόκληρη τη γύρω περιοχή της Ραψάνης. Θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις αντιξοότητες που πραγματικά αντιμετωπίζουν να συνεχίσουν το πολιτιστικό αυτό έργο και να είναι βέβαιοι ότι η πλειονότητα των υγιούς σκεπτόμενων Ραψανιωτών επικροτούν την προσπάθειά τους αυτή.

Εν τέλει, κλείνοντας, θα ήταν μεγάλη παράλειψη εάν δεν ανέφερα και δεν εξέφραζα το σεβασμό μου αλλά και το σεβασμό όλων των Ραψανιωτών προς τον σεβασμιότατο ποιμενάρχη μας κ. Ιγνάτιο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έδωσε δείγματα της πατρικής αγάπης για τη Ραψάνη, ανέδειξε τον Άγιο μας, Άγιο Γεώργιο τον νεομάρτυρα, γόνο της Ραψάνης, σε Άγιο σχεδόν σε όλη την περιοχή του Κάτω Ολύμπου και κατ’ έτος μνήμης τιμά και λαμπρύνει με την παρουσία αυτού και των συνεργατών του τον Άγιό μας, αλλά και τους Ραψανιώτες. Γι’ αυτό και πάλι τον ευχαριστούμε και ζητούμε την ευχή του για το καλό της Ραψάνης και όλων των Ραψανιωτών. Όμως και για ένα άλλο λόγο θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς τον ποιμενάρχη μας, διότι εγκατέστησε στη Ραψάνη έναν άξιο ιερέα, τον πατέρα Ευστάθιο, ο οποίος με ενθουσιασμό του νέου ιερέως ανακαίνισε τους δύο μεγάλους ναούς την Παναγία και τον Άγιο Αθανάσιο, που πάντοτε μέσα στα παραδοσιακά πλαίσια είναι παρούσες σε όλες τις λατρευτικές εκδηλώσεις με τις παρακλήσεις, τα απόδειπνα, τη συμμετοχή του σε όλα τα εξωκλήσια μας και τα πανηγύρια που γίνονται σ’ αυτά και τέλος με αυτό που καθιέρωσε τα τελευταία χρόνια την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, εκτός από τον πανηγυρικό εσπερινό στην Παναγία μας, να κάνει την περιφορά της εικόνας της και των οστών του Αγίου Γεωργίου σχεδόν σε ολόκληρο το χωριό προς αγιασμό των ανθρώπων αλλά και όλων των κτισμάτων του θεού. Ο ίδιος καθιέρωσε να ψάλλονται, επίσης την παραμονή τα εγκώμια της Παναγίας και η περιφορά του επιταφίου της.

Μέσα στις σκέψεις μας αυτές, έτσι σαν τρισάγιο στη μνήμη τους, θα ήθελα να αναφερθώ σε τρεις πολυαγαπημένους φίλους μας «της παρέας του καλοκαιριού», τον ανεξίκακο και πάντα γελαστό Στράτο Καραβέλη, σύζυγο της Καίτης Παπακώστα, τον Μιχάλη Πετρή, σύζυγο της Βασούλας Κουρτάρα, τον «άγιο» αυτόν άνθρωπο που από την πρώτη στιγμή που τον γνωρίσαμε εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια μας κατέκτησε όλους με την καλοσύνη του και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του και τέλος στον πρόσφατα κοιμηθέντα Τάκη Μπιλάλη, σύζυγο της Μαρίκας Γεωργιάδη, τον ευπατρίδη αυτόν, ο οποίος με την ευγένειά του αλλά και τον πάντα ανοικτό χαρακτήρα του μας αγκάλιαζε όλους, δημιουργώντας πάντοτε μια άλλη ατμόσφαιρα σε όλη την παρέα. Εκφράζοντας και την επιθυμία όλης της παρέας, ευχόμεθα ο θεός να τους αναπαύσει εν χώρα ζώντων και εν σκηναίς δικαίων. Εμείς που απομείναμε θα θυμούμαστε τις τόσο όμορφες μέρες τα καλοκαίρια που περάσαμε μαζί τους.

Πιστεύω ότι η αγαπημένη μας εφημερίδα «Ελευθερία», με την εμπνευσμένη διεύθυνση της κ. Δανάης Δημητρακοπούλου, που πάντα η ίδια αγκαλιάζει κάθε πολιτιστική και άλλη προσπάθεια της Ραψάνης, αλλά και της γύρω περιοχής, θα θελήσει να φιλοξενήσει στις έγκριτες σελίδες της το σημείωμά μου αυτό.