Στην πόλη μας, ιδιαίτερα στο κέντρο της, γίνονται έργα ανάπτυξης και πολιτισμού που όμως υποβιβάζουν και υποβαθμίζουν την αισθητική και το περιβάλλον. Ετσι ο πυκνο – δομημένος αυτός χώρος που θα έπρεπε να αποτελέσει όαση ψυχικής αναπαύσεως και περιπάτου, σήμερα απωθεί και είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για τους επισκέπτες αλλά και για τους μονίμους διαμένοντες σ΄αυτόν.

Η ψυχική  ανισορροπία, ο εκνευρισμός, η βαρβαρότητα, η εγκληματικότητα, εκεί δοκιμάζονται και εκεί βρίσκουν «εύφορο έδαφος» για περαιτέρω άνθηση και ανάπτυξή τους.

Ολες οι τοπικές και δημόσιες υπηρεσίες, όλες οι τράπεζες, δικαστήρια, εφορίες είναι στοιβαγμένες εκεί δημιουργώντας ένα κομφούζιο χωρίς προηγούμενο. Αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο πολίτης να προσφεύγει με κάθε μέσο προς τα κει, ν΄ αγανακτεί και να χάνει κάθε ανθρωπιά και όση υπομονή του ΄μεινε ακόμη.

Η αρχή που τείνει να γίνει αξίωμα «όπου πέφτει τσιμέντο υποχωρεί και υποβιβάζεται το φυσικό περιβάλλον» με επιπτώσεις θανατηφόρες στην υγεία του ανθρώπου, είναι ξεχασμένη και περιθωριοποιημένη.

Η «ανάπτυξη» που στις ημέρες μας έγινε πανάκεια και μονόδρομος για την οικονομική μας επιβίωση κι ως έθνος, γίνεται συγχρόνως και βρόχος και καταστροφικός εναγκαλισμός της ζωής του πολίτη.

Εκεί που γίνεται «ανισόρροπη ανάπτυξη» δηλαδή ανάπτυξη χωρίς σεβασμό και μελέτη για τις επιπτώσεις που θα έχει μελλοντικά – αλλά και άμεσα – στην ύπαρξη αυτού του ταλαιπωρημένου και κακοποιημένου πλανήτη, αποτελεί δευτερεύον και ασήμαντο παράγοντα.

Όμως αυτός ο «ασήμαντος» παράγοντας κάποτε στο άμεσο μέλλον αλλά και σήμερα και τώρα αρχίζει να ξυπνά και να εκδικείται.

Φωνάζει και κτυπά τον κώδωνα του κινδύνου, μας στέλνει μηνύματα έντονα και χειροπιαστά – πρόωροι θάνατοι νέων ανθρώπων, μολυσμένα και θανατηφόρα αέρια, νερό, τρόφιμα, υποβάθμιση κλιματολογικών συνθηκών – ως ούκ έστι αριθμός, που τα βιώνουμε σε καθημερινή βάση.

Και τι κάνουμε σ΄αυτή την ύστατη περίοδο;

Τι μέτρα λαμβάνουμε για να την ελαττώσουμε ή να την περιορίσουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως πολίτες αυτής της πόλης αλλά και ως αυτεξούσια άτομα με ανθρώπινη μορφή;

Η απάντηση είναι εδώ «κατευθυνόμενη» και «ψηφικοποιημένη» για να δείξουμε ότι ζούμε στη σύγχρονη τεχνολογία της εποχής μας. Χάσαμε τον εαυτό μας, πλέουμε σ΄ ένα πέλαγος χώρου μπούσουλα, καμαρώνουμε γιατί μπορούμε να τρώμε καθημερινά «σάρκες μεταλλαγμένες» και ποτά ανεξέλεγκτης ποιότητας, παραδοθήκαμε και παραδώσαμε αμαχητί το μυαλό μας στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους και μάλιστα απεριόριστης χωρητικότητας.

Δηλαδή, μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας, αλλά πάντοτε φταίνε οι «άλλοι» λες και οι «άλλοι» δεν είμαστε «εμείς». Στο πολίτευμα της δημοκρατίας που εμείς πρώτοι δημιουργήσαμε και που ζούμε σήμερα, προσπαθούμε να τη νοθεύσουμε και αυτή – όπως άλλωστε όλα τα άλλα – σύμφωνα πάντα με τα ατομικά μας κυρίαρχα συμφέροντα «κατά το δοκούν».

Αυτό όμως λέγεται παραποίηση και κακοποίηση της δημοκρατίας και υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας και ας μην προσπαθούμε να ρίξουν τον «λίθον του αναθέματος» στους άλλους.

Στέφανος Μιστάρας