«Είναι κάποιοι άνθρωποι που οι νύχτες, τους βρίσκουν να χάνονται μέσα στη μοναξιά τους... Άνθρωποι που οι μέρες τους, ατέλειωτες σαν κουρασμένα χρόνια, κυλούν μέσα στη σιωπή...»

 Η μοναξιά της φυλακής έχει εμπνεύσει ατέλειωτους τραγουδοποιούς και ποιητές στους νεότερους καιρούς, δίνοντας αφορμή να γεννηθούν τραγούδια και ποιήματα που άγγιξαν όλους μας... Όμως το να ζει κανείς εκεί μέσα και ειδικά όταν μιλάμε για την Ελλάδα, είναι μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή του να ζεις μια στιγμή θλίψης σε ένα τραγούδι, ή ένα στοίχο...

Είναι χρόνια τώρα που οι κρατούμενοι διαμαρτύρονται για τις ακατάλληλες συνθήκες κράτησης στις φυλακές. Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες, εξαναγκασμένες να μην έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο - με μόνες εξαιρέσεις την αλληλογραφία και την περιορισμένη τηλεφωνική επικοινωνία-, και συντροφιά την τηλεόραση (όσοι έχουν τη δυνατότητα βέβαια). Αυτοί είναι οι «απόκληροι» της κοινωνίας μας... Άνθρωποι, οι περισσότεροι πολύ χαμηλού έως ανύπαρκτου μορφωτικού επιπέδου, με λιγοστές εξαιρέσεις, που για κάποιο λόγο βρέθηκαν εκεί, χωρίς να έχουν καμία στήριξη από την πολιτεία, καμία μέριμνα, καμία συγχώρεση από το «δίκαιο» σύστημά μας...

Τοξικομανείς που είναι μέσα για μερικές δόσεις ηρωίνης (η χρήση μπορεί να είναι ατιμώρητη, η κατοχή όμως όχι...), παράνομοι αλλοδαποί, άνθρωποι που είναι στη φυλακή για απάτες, για κλοπές, για εγκλήματα κατά της ζωής από αμέλεια και στυγεροί ψυχοπαθείς εγκληματίες, ισοβίτες, όλοι μαζί... Πολλές φορές σε ένα κελί που ουσιαστικά είναι για έναν, να στοιβάζονται τέσσερις και πέντε άνθρωποι μαζί, να πνίγονται, να μην έχουν ούτε ελεύθερο αέρα να αναπνεύσουν...

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν την εξυπνάδα να παραπλανήσουν και να αποσιωπήσουν τα «αμαρτήματά τους». Βλέπετε, στην Ελλάδα ζούμε... Και εάν ρωτήσεις οποιονδήποτε, θα σου πει: «Ας πρόσεχαν! Ας ήταν πιο έξυπνοι, να μη πιαστούν!»... Γιατί δυστυχώς για μας, αυτή είναι η νοοτροπία μας. Αν είσαι αρκετά έξυπνος για να το κάνεις, κάντο! Να μην πιαστείς «σαν ποντίκι στη φάκα» είναι το θέμα... Αυτό βέβαια αφορά κυρίως οικονομικές υποθέσεις (που όμως είτε έμμεσα, είτε άμεσα, όλα σχεδόν τα παραπτώματα για το χρήμα γίνονται...). Γιατί αν αναφερθούμε στους αλλοδαπούς που «φιλοξενούνται», ή τους τοξικομανείς που κάνουν «θεραπεία» με τα τρελόχαπα καταστολής των ψυχιάτρων (παίρνοντας παράλληλα και τη δόση τους βέβαια, κανονικά και με το «Νόμο της φυλακής»...), εκεί όπου η ψυχολογική υποστήριξη είναι ένα παράδοξο αστείο, τότε πραγματικά θα δούμε ότι το σύστημα δικαιοσύνης και σωφρονισμού των κρατουμένων, είναι τόσο σάπιο που δεν παίρνει επισκευή πλέον γιατί είναι κυριολεκτικά για τα σκουπίδια! Γκρέμισμα θέλει και χτίσιμο απ΄ την αρχή!

Οι κρατούμενοι λοιπόν, τολμούν να διαμαρτύρονται και να κάνουν απεργία πείνας, όχι σε μια, ούτε σε δύο, αλλά σε 21 φυλακές της χώρας (!). Προτιμούν βλέπετε να πέσουν κάτω της πείνας, προκειμένου να μπορούν να πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα να ζουν κι αυτοί σε ανθρώπινες συνθήκες και όχι σε αποθήκες ψυχών και σωμάτων, ότι έχουν δικαίωμα να στηριχθούν κατάλληλα από την πολιτεία για να μπορέσουν να ξαναβρούν τον δρόμο τους. Ότι έχουν δικαίωμα για μια ακόμα ευκαιρία να ζήσουν σαν άνθρωποι, όπως «ο έφηβος ο Φάνης»...

Άραγε όμως πού να βρουν δίκιο; Στον ... Υπουργό Δικαιοσύνης μήπως, που τώρα θυμήθηκε ξαφνικά να δώσει εντολή στο αρμόδιο θεσμικό όργανο, το Κεντρικό Επιστημονικό Συμβούλιο Φυλακών (αλήθεια, υπήρχε και τέτοιο πράγμα καλέ;), το ΚΕΣΦ, να πραγματοποιήσει ειδική συνεδρίαση για τα ζητήματα των φυλακών; Πού ζούσε άραγε ο κύριος Υπουργός τόσο καιρό; Προφανώς όχι στην Ελλάδα πάντως! Και σίγουρα, μαζί του ως μετανάστης θα είχε και το ΚΕΣΦ! Άλλωστε, ποιος πολιτικός στην Ελλάδα από τους δεκάδες που έχουν περάσει κατά καιρούς και μας καταλήστεψαν, μπήκε φυλακή για να δει πώς είναι;

 Απελπισμένος ο Έλληνας πια από τη στυγερή αδιαφορία και την περίσσεια υποκρισία (εγκλήματα που δυστυχώς κανείς νομοθέτης δεν σκέφτηκε να τιμωρήσει, γι΄ αυτό και τα ακούμε τόσο συχνά τελευταία...), σηκώνει ανήμπορα τους ώμους... «Δεν μπορώ να αλλάξω εγώ αυτόν τον κόσμο» σκέφτεται, στρέφοντας το βλέμμα αλλού... Οπουδήποτε αλλού, φτάνει να μη βλέπει τη δυστυχία των άλλων και ενοχλείται. Δεν τον αφορά εξάλλου, ή έτσι νομίζει τουλάχιστον...

Ευτυχώς όμως, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που νιώθουν ότι η υπόθεση αυτή τους αφορά. Κάποιοι που λένε ότι οι χρήστες ναρκωτικών δεν πρέπει να είναι στη φυλακή, ότι οι αλλοδαποί που το μόνο τους «έγκλημα» είναι ότι ήθελαν να ζήσουν δεν πρέπει καν να κρατούνται, αλλά να αφήνονται να ζήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι. Ότι η φυλακή πρέπει να διασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και ότι μέσα στα σωφρονιστικά καταστήματα πρέπει απαραίτητα να υπάρχει επιμόρφωση, ενδιαφέροντα, ασχολίες και αληθινή ψυχολογική και ιατρική υποστήριξη. Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που πιστεύουν ότι η κατάσταση αυτή επιβάλλεται να αλλάξει και ότι οι άνθρωποι αυτοί, όσο χαμηλά κι αν έτυχε να πέσουν, εξακολουθούν να έχουν δικαιώματα και εξακολουθούν να είναι άνθρωποι! Όχι, οι κρατούμενοι δεν είναι μόνοι τους...

«Η φυλακή, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας...». Από τις σοφότερες κουβέντες που άκουσα τελευταία...