Του Χρήστου Τσαντήλα

ΔΕΝ είναι ότι απογοητεύτηκα από τη διαχείριση της εθνικής μας παρουσίας και την αποτελεσματικότητα των συναντήσεων της πολιτικής ηγεσίας, κατά την επίσκεψη το προηγούμενο τριήμερο του πρωθυπουργού Αλέξη, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ούτε και απ’ αυτούς που πάντα πίστευαν ό,τι τους σερβίριζαν τα «φιλτραρισμένα» δελτία των ΜΜΕ, κάθε φορά που κάποιος Έλληνας πολιτικός (επισήμως ή ανεπισήμως) βρισκόταν για προώθηση δήθεν των εθνικών μας ζητημάτων, στο αμερικανικό έδαφος.

ΚΑΙ το λέω αυτό γιατί στα 50χρονα του ΝΑΤΟ, το έζησα αυτό στην Ουάσιγκτον, μετέχοντας δημοσιογραφικής αποστολής σε ταξίδι για επίσημες επαφές του πρωθυπουργού της Ελλάδος με την ηγεσία των ΗΠΑ. Έμοιαζε τότε σε μένα η όλη διαδικασία, δηλαδή της επίσκεψης της επίσημης αποστολής στην Αμερική (και ο τρόπος που προηγήθηκε της διμερούς συνάντησης των πολιτικών), ωσάν να επισκέπτονταν τον... νομάρχη Λάρισας, ο εξωραϊστικός σύλλογος του πιο απομακρυσμένου χωριού του νομού!

ΔΙΟΤΙ στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν πας με τη μία και απροετοίμαστος, για να βρεις λύση στα φλέγοντα προβλήματά σου. Πας να «προσκυνήσεις» τα οικονομικά συμφέροντα και να κερδίσεις τις εντυπώσεις, μιλώντας σε καναδυό οργανωμένα, με το αζημίωτο κιόλας, (10.000 δολ. πληρώνουν οι συνδαιτυμόνες να τα παρακολουθήσουν) οικονομικά φόρουμ. Και στην προκειμένη περίπτωση, στην πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού, δεν άλλαξε κάτι στον παραπάνω γενικό κανόνα. Αλλά ακόμα κι αν χάθηκαν οι εντυπώσεις, (σιγά μη νοιαστεί η αμερικανική κοινότητα αν είδε ο Τσίπρας τον Ομπάμα, αν ήξερε ή δεν ήξερε απταίστως την καουμπόικη γλώσσα ο δικός μας, άλλο είναι αυτό που τρομάζει...

ΤΡΟΜΑΖΕΙ να χρωστάμε σε παράγοντες εκτός των ευρωπαϊκών μας συνόρων. Τρομάζει να είμαστε οι «ζητιάνοι της υπερατλαντικής πολιτικής» και διπλωματικής βοήθειας την οποία κάποτε θα επιχειρήσουν να μας τη ζητήσουν πίσω με σκληρό τρόπο αυτοί που μας τη δανείζουν. Αλλά και η βοήθεια που μας χορηγείται από την ευρωζώνη, νομίζω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει δίχως ανταλλάγματα.

ΚΑΤΑ πώς λέει ο λαός, «θα μας βγουν ξινές» όλες αυτές οι διευκολύνσεις που μας χορηγούνται «κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων» (πού να μην ήταν και σκληρές, θα μας έπαιρναν και τα... ρούχα). Ό,τι έχουν αποφασίσει θα το πράξουν οι δανειστές. Είτε βρίσκονται από την εδώ είτε από την εκεί πλευρά του Ατλαντικού. Δεν υπάρχει περίπτωση μια χώρα που χρωστάει της Μιχαλούς και οι μισοί της κάτοικοι είναι συνταξιούχοι, οι άλλοι μισοί άνεργοι και κανείς πια δεν παράγει τίποτα, να μπορέσει να ελέγξει τις εξελίξεις που αφορούν το μέλλον της.

ΓΙΑ τη χώρα η εισροή επενδύσεων, θα είναι η τελευταία ευκαιρία. Διότι με τα δανεικά δεν υπάρχει μέλλον. Όπως ο ναρκομανής όσο πιο ισχυρές δόσεις παίρνει, τόσο πιο γρήγορα οδηγείται στον θάνατο, έτσι και η χώρα όσο πιο σκληρά μνημόνια εισπράττει τόσο περισσότερο αποδυναμώνεται...