Του Χρήστου Κέλλα*

Ήταν το 2013 και λίγο πριν την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, όταν τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, με μπροστάρηδες πάντα, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ανέμιζαν τις σημαίες της «αντίστασης», χρησιμοποιώντας βαρύγδουπα συνθήματα, περί «ξεπουλήματος και προδοσίας». Η ρητορική τους, πιο διχαστική από ποτέ και με λαϊκίστικες υποσχέσεις που θύμιζαν εποχές ολοκληρωτικών καθεστώτων, κατάφερε να νοτίσει μια ολόκληρη κοινωνία, με συναισθήματα, οργής, μίσους και απαξίωσης.

Το 2013 λοιπόν, και μετά από δυόμισι χρόνια ολέθριων χειρισμών από την Κυβέρνηση ΓΑΠ, που οδήγησαν τη χώρα ένα βήμα από ασύντακτη χρεοκοπία, κατέστη νομοτελειακή ανάγκη η τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση.

Τι συνέβη όμως τότε;

Η «προδοτική» τότε ελληνική κυβέρνηση δανείστηκε 25 δισ. ευρώ για να συμμετάσχει στην ανακεφαλαιοποίηση, ώστε μετά το τέλος της διαδικασίας, να βρεθεί να κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο των τεσσάρων ελληνικών τραπεζών. Η συμμετοχή του κράτους το 2013 ήταν σε τιμές 4,29 ευρώ για την Εθνική Τράπεζα, 1,7 ευρώ για την Πειραιώς, 0,44 λεπτά για την Alpha και 1,54 ευρώ για την Eurobank.

Μετά λοιπόν την επιτυχή διαδικασία, ο στόχος της «δωσίλογης» τότε κυβέρνησης, ήταν, με τα πρώτα σημάδια αναστροφής του οικονομικού κλίματος, το κράτος θα πωλούσε τις μετοχές που κατείχε σε ιδιώτες και έτσι θα κάλυπτε όλο το δάνειο, που είχε λάβει και θα έβγαζε και κέρδος. Όχι όμως σε οποιουσδήποτε ιδιώτες και όχι σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο. Όλο αυτό, θα συνέβαινε, μόνο όταν η χώρα θα άρχιζε να εμφανίζει θετικούς οικονομικούς δείκτες.

Η Ελλάδα το 2014 άρχισε να επιτυγχάνει όλους τους στόχους της. Βγήκε δύο φορές και ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια, επιτυχημένα στις αγορές, εμφάνισε σταθερό πλεόνασμα, μηδενικά ελλείμματα και με προϋπολογισμό ανάπτυξης για το 2015. Και ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους, οι ενδιαφερόμενοι για αγορά των τραπεζικών μετοχών που κατείχε το κράτος, ήταν στρατηγικοί επενδυτές, σοβαρές τράπεζες του εξωτερικού και μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που σηματοδοτούσαν μια νέα εποχή μακροπρόθεσμων σχεδιασμών και επενδυτικών ευκαιριών.

Το τι μεσολάβησε από το 2015, είναι γνωστό πλέον σε όλους. Η ηρωική διαπραγμάτευση οδήγησε στο ηρωικό δημοψήφισμα και από κει στα capital controls και στο τρίτο, απεχθέστερο όλων, μνημόνιο, οδηγώντας εκ νέου τις τράπεζες στην ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης.

Τι έκαναν όμως οι «πατριώτες» στη δική τους ανακεφαλαιοποίηση;

Η πώληση λοιπόν, των τραπεζικών μετοχών έγινε σε τιμές από 0,01 ως 0,04 λεπτά, με το κράτος να διαθέτει πλέον μετοχές κάτω των 500 εκατ. ευρώ, δηλαδή 98% ζημία σε σχέση με το 2013.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι «πατριώτες» μας, αποφάσισαν στην όλη διαδικασία να συμμετάσχουν μόνο ξένοι, με ολέθρια συνέπεια, ότι ακόμα και αν επέλθει «άνοιξη» στην οικονομία μας, η ζημιά του Δημοσίου, δεν καλύπτεται με τίποτα. Επίσης, εν αντιθέσει με το 2013, οι επενδυτές που μπήκαν τώρα, εξειδικεύονται σε αγορές υποτιμημένων τίτλων, ώστε στην παραμικρή άνοδο, να «πουλήσουν και να φύγουν». Καμία σχέση δηλαδή, με επενδύσεις και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς.

Έτσι λοιπόν εν μια νυκτί, περάσαμε από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», την «κρατικοποίηση των τραπεζών» και τη «σεισάχθεια», στο άνευ όρων ξεπούλημα των τραπεζών στα «όρνια των αγορών». Δάνεια Ελλήνων πολιτών, ελληνικών επιχειρήσεων, ακόμα και των πλέον ανταγωνιστικών, θα περάσουν σε ξένα χέρια, τα οποία και θα αποφασίζουν για την τύχη τους. Η ζημιά για τη χώρα, εκτός του ότι ξεφεύγει πια σε χρηματικούς και οικονομικούς όρους, είναι ότι καθιστά με τον πιο επίσημο τρόπο, διαχειριστές της καθημερινότητας εκατομμυρίων πολιτών και επιχειρήσεων, ξένα funds και κερδοσκοπικούς ομίλους.

Αν αυτό δεν είναι εσχάτη προδοσία, τότε ποιο είναι;

*Ο κ. Χρήστος Κέλλας είναι βουλευτής Λαρίσης της ΝΔ