Πιστός στο καθιερωμένο ραντεβού του για κουβεντούλα, ακόμα και όταν ο καιρός δεν επέτρεπε κανονικά την έξοδο ηλικιωμένων. Και να τον μάλωνε κάποιος για τέτοιες αποκοτιές, δεν άκουγε. Ή έκανε πως δεν άκουγε, έπιανε το ακουστικό που φορούσε στ’ αυτί, δήθεν ότι δεν δούλευε. Έτσι κι αλλιώς πεισματάρης, γνώμη δεν του άλλαζε κανείς.
Ο μαθουσάλας δημοσιογράφος, που απεβίωσε την προηγούμενη εβδομάδα, ένιωθε την ανάγκη να μεταφέρει τη σοφία των 104 χρόνων του, με σκοπό να διαχυθεί αυτή στην κοινωνία, ήξερε καλά την ισχύ του Τύπου και της «Ε». Έφερνε σε ηλεκτρονικό στικάκι τα άρθρα του, ζητούσε πάντοτε να διαβιβάζονται και στα ‘’Μετέωρα’’ μετά τη δημοσίευσή τους στην «Ε», στην εβδομαδιαία εφημερίδα της γενέτειράς του. Ποτέ δεν ξέκοψε από την Καλαμπάκα, δεν είναι τυχαίο που στην κηδεία του παρέστη και ο δήμαρχός της Χρ. Σινάνης.
Τις Τετάρτες είχε επιλέξει για να ανεβαίνει στο κέντρο της πόλης από το σπίτι του στην Ιουστινιανού. Με συνδυασμένο πρόγραμμα. Να πάει σε κάποιο γιατρό, να περάσει π.χ. από την τράπεζα, να βρεθεί στην εφημερίδα για τις δουλειές του και εν συνεχεία να επισκεφθεί και τα γραφεία του ΚΚΕ, πριν επιστρέψει στο σπίτι με ταξί. Αυτή την πολυτέλεια τη δεχόταν πια ως αναγκαία τα τελευταία χρόνια, μετά που είχε συμπληρώσει τα 100. Είχε και μια έγνοια μην πέσει, λες και το ήξερε τι θα του συνέβαινε. Γύρευε πάντα χείρα βοηθείας ώστε να κατέβει με σιγουριά το πλατύσκαλο στην έξοδο της εφημερίδας.
Αστειευόταν με την ηλικία του, με το κοντέρ που μηδένισε στα 100 και ξανάρχισε, έλεγε για τα προβλήματα υγείας που κατά καιρούς αντιμετώπισε. Γεγονός που επιβεβαιώνει κι ο έμπιστός του γιατρός Γ. Σάπκας, εδώ και 35 χρόνια είχε σοβαρό ζήτημα με την καρδιά του, τρία στεφανιαία αγγεία βουλωμένα, το οποίο ξεπεράστηκε φυσικά, με την ανάπτυξη παράπλευρης κυκλοφορίας. Φυλαγόταν όμως.
Με το κοντέρ του μυαλού να γράφει τετρακόσια ακατέβατα, με λαγαρή σκέψη και επιχειρηματολογία ορθολογιστή. Γνώσεις απέραντο περιβόλι, σε κάποια ζητήματα με απίστευτη εμβάθυνση, μνήμη ανέγγιχτη απ’ τον χρόνο κι όχι μόνο για τα παλιά, τίποτε δεν ξεχνούσε κι απ’ τα τωρινά. Χαιρετούσε με τ’ όνομά τους τα κορίτσια του λογιστηρίου της εφημερίδας, εκπλήσσοντάς τες: τη Βάσω, την Αλεξία, τη Σταυρούλα και την Ιωάννα, τη Λένα και την Όλγα, τον Δημήτρη επίσης καθώς και τις δημοσιογράφους των ‘’Θ. Ε. ‘’, τη Χαρίκλεια και την Παναγιώτα, τους έκανε και ερωτήσεις καθώς ήξερε τι κάνει η καθεμιά ακόμα κι από ποιο χωριό ήταν όσες έχουν κάποια σχέση με τα Τρίκαλα. Γι’ αυτό τον τρικαλινό λόγο άλλωστε έστελνε πάντα χαιρετίσματα και στη ‘’Σωτήραινα’’, έτσι την έλεγε στα χωριάτκα, παρότι δεν τη γνώριζε παρά μόνο απ’ το τηλέφωνο. Κι ύστερα καθόταν στο γραφείο της Νίκης, η οποία και τον άκουγε υπομονετικά, όταν καθυστερούσαν να έρθουν οι δημοσιογράφοι. Εκτός από τον βασικό συνομιλητή του, τιμή που είχε επιφυλάξει για τον υπογράφοντα, μιλούσε με τον Μίμη, έτσι ήξεραν οι παλιότεροι τον Χατζηευθυμίου, με τον Γ. Νούλη, τον Σωτ. Κέλλα φυσικά, τη Λένα Κισσάβου, τον Δ. Κατσανάκη, τους Χρ. Τσαντήλα και Βαγγ. Ρηγόπουλο πριν φύγουν, τη Μαρ. Αποστολοπούλου στην οποία επιδαψίλευε πάντοτε επαίνους, έτσι κι αλλιώς γνώριζε τους πάντες.
Μιλούσε για το τότε, το οποίο όμως το χρησιμοποιούσε για το τώρα. Αναφερόταν στον Τσόρτσιλ, διηγιόταν ιστορίες του Πλαστήρα, έλεγε για τον Στάλιν αλλά και τον Κένεντι, για τον Ζαχαριάδη μα και για την Αλέκα την Παπαρήγα εννοείται, μιλούσε για τον γεωπόνο Χατζηλάκο, τον δήμαρχο Λαμπρούλη, τον Μπους μα και τον Γκορμπατσόφ, θυμόταν τον Καραμανλή τον μεγάλο, τον Καρτάλη αλλά και τον Βενιζέλο τον Ελευθέριο, εξηγούσε συμπεριφορές του Ανδρέα, του Αβέρωφ, του Μητσοτάκη, τον απασχολούσαν βεβαίως ο τωρινός Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, η Φώφη, αλλά και διάφοροι κατά καιρούς διατελέσαντες υπουργοί, παλιοί διευθυντές Γεωργίας στην περιοχή, είχε να λέει για τον Γ. Μαρίνο του Οικονομικού, τον Αντ. Καρκαγιάννη της Καθημερινής, αίφνης εμφάνιζε παραβολές με τους αγρότες απ’ την Γκριτζόβαλη και ιστορίες απλών ανθρώπων.
Ενδεικτικά κάποια ελάχιστα ψήγματα από λεχθέντα του Λ. Αρσενίου, τα τελευταία χρόνια:
- «Προσέξτε, δεν έχει συμπάθειες στη δημοσιογραφία. Τα γεγονότα είναι που σας ενδιαφέρουν...».
- Από το 2009 είχε προφητέψει σε συνέντευξή του κιόλας, είναι γραμμένο, ότι: «ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας».
- Για τη Λάρισα, τη μοναδική πόλη που δεν είχε οδό Χαρ. Τρικούπη, λόγω τη στάσης του στο αγροτικό ζήτημα, αντιθέτως η πόλη τίμησε τον Κουμουνδούρο με δρόμο και άγαλμα.
- Μια παραβολή για την ανάπτυξη που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει: «Τα παλιά τα χρόνια, έβγαιναν οι κυνηγοί στη Σιβηρία σκότωναν καμιά αρκούδα, την έγδερναν και έκοβαν κομμάτια από το δέρμα για να τυλίξουν τα πόδια τους. Πρώτα όμως σκότωναν την αρκούδα και μετά μοίραζαν το τομάρι της.
- «Σε ένα εθνικό θέμα όπως αυτό με τα Σκόπια, δεν μπορεί να μην κάθονται να συζητήσουν και να συνεννοηθούν».
-Από το πιο σπουδαίο του ρεπορτάζ για τη Μάχη της Πίνδου όπου πολέμησε και για την οποία έγραψε και βιβλίο, του άρεσε να λέει για «τον σπουδαίο ρόλο που έπαιξε η Ταξιαρχία Ιππικού Θεσσαλίας. Οι Θεσσαλοί, εκπαιδευμένοι άριστα να ελίσσονται εφίππως και να μάχονται πεζή». Τακτική που εφάρμοσε και στη ζωή του γενικότερα.
Ζ.
-------------------------------------------------------------------
«Ψιθυριστά» εκ Λαζάρου
*ΈΜΠΝΕΥΣΗ αλλά κυρίως πληροφορίες για αναρίθμητα ‘’Ψιθυριστά’’ έχει δώσει ο Λάζαρος Αρσενίου. Δήθεν αδιάφορα ξεκινούσε τη διήγηση, ήξερε ότι την άλλη μέρα, βαριά τη μεθεπομένη, θα διάβαζε κάτι σχετικό στην εφημερίδα. Κι όταν αυτό δεν συνέβαινε δυσανασχετούσε ελαφρώς. Ακολουθεί δείγμα από δημοσιευμένες παλιές ιστορίες του.
Στα χιόνια
*ΛΟΙΠΟΝ, πριν από μισό αιώνα είχε καταφτάσει στη Λάρισα ο Ωνάσης. Με ένα μικρό αεροπλάνο περιηγήθηκε λέει από ψηλά την περιοχή του Ολύμπου, διερευνώντας τη δυνατότητα να κατασκευαστεί μεγάλο χιονοδρομικό κέντρο. Προέκυψε αρνητικό συμπέρασμα. (Με αφορμή τους Αγώνες στην Κορέα, ο Λάζαρος Αρσενίου, συμφωνούσε ότι το κλίμα της Ελλάδας δεν την ευνοεί να διεκδικήσει και να οργανώσει χειμερινούς Ολυμπιακούς.)
***
*ΤΟ μόνο θετικό ότι, φεύγοντας για Όλυμπο, ο διάσημος εφοπλιστής άφησε στην πόλη τη Μαρία Κάλλας, την επί πολλά χρόνια σύντροφό του. Κινητά δεν υπήρχαν φυσικά και γι’ αυτό την τακτοποίησε λέει να τον περιμένει κοντά στον ΟΤΕ, ώστε να μπορέσουν να επικοινωνήσουν αν χρειαστεί. Η διάσημη σοπράνο κάθισε στην ψησταριά του Αδάμου, η οποία είχε τότε είσοδο από τη Φιλελλήνων. Τράβηξαν καλώδιο από τον ΟΤΕ απέναντι και της έβαλαν τηλέφωνο στο τραπέζι της.
***
*Ο Αδάμος ειδοποίησε τότε μόνο τον φίλο του τον Λάζαρο, ο οποίος έσπευσε φυσικά αμέσως και είχε τη δημοσιογραφική αποκλειστικότητα με την ντίβα. Συνάντησε λέει μια σπουδαία αλλά πολύ απλή γυναίκα, δίχως ένα χρυσαφικό πάνω της.
Και αργότερα, είδε και τον Ωνάση, είπαν και για τα χιονοδρομικά και τον Όλυμπο, παλιός ορειβάτης και χιονοδρόμος ο μεσήλικος τότε δημοσιογράφος.
-Και τι έκανε ο Ωνάσης;
-Έφαγε κοκορέτσι. ‘’Γεια στα χέρια σου βρε μάστορα’’ παίνεψε τον Αδάμο.
Άλλοι καιροί
*Ανέσυρε λοιπόν ο Λαζ. Αρσενίου, από την απύθμενη μνήμη του, περιστατικά με τον Γιάννη Κυρώζη. Ο οποίος είχε πρωτοεκλεγεί βουλευτής της επαρχίας Φαρσάλων το 1928, διαδεχόμενος τον αποθανόντα βουλευτή πατέρα του και συνέχισε να εκλέγεται με το Λαϊκό Κόμμα μέχρι το 1935. Ξανά στη Βουλή μεταπολεμικά το 1946 ως βουλευτής Λαρίσης πια, με τον Συναγερμό κατόπιν, δεν έχασε ποτέ λέει εκλογές, το δε 1958 τελευταία φορά εκλέχθηκε με την Ένωση Κέντρου. Στην κυβέρνηση Κ. Τσαλδάρη, εθήτευσε και υπουργός Εσωτερικών το 1946-47.
***
*ΤΟΤΕ λοιπόν, πήγε στο γραφείο του γνωστός Λαρισαίος παράγοντας, φίλος του, να τον συγχαρεί επί τη αναλήψει των υπουργικών του καθηκόντων. Του ζήτησε συγγνώμη ο Φαρσαλινός.
- Με συγχωρείς που δεν σηκώνομαι να σε χαιρετίσω αλλά είμαι ξυπόλητος. Έστειλα τα παπούτσια μου να τα μερεμετίσουν. (Ένα ζευγάρι παπούτσια ο υπουργός κι αυτά φθαρμένα;)
***
*ΜΙΑ άλλη φορά λέει έφευγε από το Υπουργείο αργά, κοντά μεσάνυχτα, περπατώντας στην Πατησίων είπε να καθίσει σ’ ένα παγκάκι, άναψε τσιγάρο. Τον πλησίασε σε λίγο ένας πολισμάνος.
-Τι κάνεις εδώ;
-Να, είπα να καπνίσω ένα τσιγάρο.
-Ταυτότητα έχεις;
-Εεε, όχι.
-Τι δουλειά κάνεις;
-Εγώ; Υπουργός.
-Έτσι ε; Για πάμε απέναντι να ιδούμε…
Και τον έσυρε λέει στα γραφεία της Γενικής Ασφάλειας. Μπαίνουν ο Κυρώζης κι ο χωροφύλακας, κλαρίνο ο αξιωματικός υπηρεσίας.
-Διατάξτε κύριε υπουργέ.
Κιτρίνισε ο χωροφύλακας, παρενέβη ο Φαρσαλινός αμέσως γελώντας.
-Να μην τιμωρηθεί το όργανο, τη δουλειά του έκανε. (Κατά τα άλλα λέει φρόντιζε τους ψηφοφόρους του, ιδίως τους αλογοκλέφτες που αφθονούσαν στην περιοχή. Ούτε τότε ήταν τόσο ρομαντικά τα πράγματα στην πολιτική.)
Δάνεισε τους Ρότσιλντ
*- ΕΝΑΣ Κονδύλης θα μας έσωζε σήμερα, έλεγε αστειευόμενος ο αειθαλής Λάζαρος Αρσενίου σχολιάζοντας την επικαιρότητα.
Και καθώς ο οίκος Ρότσιλντ συζητείται εντόνως αυτές τις μέρες, θύμισε ένα ανέκδοτο από τον βίο και την πολιτεία του στρατιωτικού και πολιτικού που είναι σήμερα κεντρική οδός στα Τρίκαλα. Ο Γεώργιος Κονδύλης λοιπόν, πέραν όλων των άλλων ήταν και δεινός χαρτοπαίκτης. Την εποχή που είχε αναλάβει Αντιβασιλέας, το 1935, μετά από ένα ακόμη πραξικόπημα, έπαιζαν λέει χαρτιά με τη σύζυγο του Γάλλου πρέσβη, η οποία ήταν γόνος της οικογενείας Ρότσιλντ, ήτοι πολλά και παλιά λεφτά. Ο Έλληνας την είχε αφήσει πανί με πανί, κι όταν το παιχνίδι τελείωσε εκείνη του χρωστούσε αρκετά. «Δεν πειράζει, μου τα δίνετε αύριο» την καθησύχασε. Κι όταν έφυγε η κυρία πρέσβεως, ο Κονδύλης αναστέναξε στρίβοντας το μουστάκι του. «Ότι θα γινόμουν από λοχίας στρατηγός το περίμενα, ότι θα γινόμουν και πρωθυπουργός το ήλπιζα, ότι θα αναλάμβανα και Αντιβασιλέας εντάξει ήταν σπουδαίο, ρε παιδιά. Αλλά ότι θα δάνειζα τους Ρότσιλντ…».
*ΕΥΚΑΙΡΙΑ να συναντήσει και συνομηλίκους του, που επίσης επισκέπτονται συχνά την εφημερίδα. Όχι ακριβώς δηλαδή, δέκα και δεκαπέντε χρόνια μικρότεροι από τον Λάζαρο ο αντιστασιακός Θανάσης Ριζάκης κι ο δάσκαλος Κων. Παπακωνσταντίνου, που αποτελούν πλέον τους γηραιότερους αρθρογράφους της εφημερίδας. Άκουγαν πάντοτε προσεκτικά τις νουθεσίες του παλαιού των παλαιών.
