Τον Σεπτέμβριο του 1881 αιτήθηκε τον διορισμό του στην ελεύθερη πλέον Λάρισα. Η αίτησή του έγινε αποδεκτή και στις 9 Οκτωβρίου 1881 διορίσθηκε «παρ’ άπασι των εν Λαρίσση δικαστηρίων» μετατεθείς από τη Λαμία (ΦΕΚ 4/Α/27-1-1882). Με Βασιλικό Διάταγμα (26 Ιανουαρίου 1882), επικυρώθηκε και ο διορισμός του στο Εφετείο της Λάρισας (ΦΕΚ 77/Α/13-8-1882). Στις αρχές του 1883 διορίσθηκε πάρεδρος στο Ειρηνοδικείο της πόλης αλλά στις 2 Σεπτεμβρίου 1883 με απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης Αλέξανδρου Α. Κοντόσταυλου (1835-1909), απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του και στη θέση του διορίσθηκε ο Ανδρέας Γαρουφαλιάς (ΦΕΚ 356/Α/5-9-1883).
Την εποχή που εγκαταστάθηκε ο Ιωάννης Μαρίνος στη Λάρισα, ασκούσαν τη δικηγορία συνολικά δεκαεπτά (17) δικηγόροι, οι δεκαπέντε (15) από τους οποίους είχαν αιτηθεί τη μετάθεσή τους στην πόλη από την ελεύθερη Ελλάδα και οι δύο (2) είχαν διορισθεί απευθείας. Όλοι τους «υπερκέρασαν τους ενδοιασμούς και προβληματισμούς και προσαρμόσθηκαν στο τοπικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Με την πάροδο δε του χρόνου όχι μόνον εντάχθηκαν πλήρως στην τοπική κοινωνία, αλλά κατέστησαν και διαμορφωτές της» [1]. Βετεράνος της δικηγορίας και με τεράστια εμπειρία, ο Ιωάννης Μαρίνος δεν άργησε να αποκτήσει μεγάλη πελατεία μεταξύ των εύπορων Οθωμανών κτηματιών, των Χριστιανών και Εβραίων κεφαλαιούχων και των Ευρωπαίων εμπορικών αντιπροσώπων που είχαν την έδρα τους στη Λάρισα. Οι υποθέσεις που αναλάμβανε ήταν κυρίως οικονομικής φύσεως (δάνεια, κατασχέσεις, πλειστηριασμοί κ.λπ.), γεγονός που του δημιούργησε σε μικρό χρονικό διάστημα προβλήματα στις σχέσεις του με τους πελάτες, εξαιτίας των υπερβολικά υψηλών για την εποχή, χρηματικών απαιτήσεών του.
Οι οικονομικής φύσεως προστριβές που είχε με μερικούς από τους πελάτες του, οι οποίοι τον είχαν διορίσει πληρεξούσιό τους, διέρρευσαν στον τοπικό Τύπο και τα δημοσιεύματα (επιστολές, αντεγκλήσεις, κατηγορίες), προκαλούσαν αφενός μεν θυμηδία στους αναγνώστες, αφετέρου δε, αύξηση στις πωλήσεις των εφημερίδων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Σαμπετάι Γιαχαέλ Κοέν (ή Μποχωράκη) που τον είχε διορίσει πληρεξούσιο για μερικές υποθέσεις του. Δεν είναι ξεκάθαρο το τι πραγματικά συνέβη, αλλά όταν ο Μποχωράκης του αφαίρεσε (δημοσίως) την πληρεξουσιότητα και την ανέθεσε στον Χ. Χασκιά Σακή, ο Ιωάννης Μαρίνος απέστειλε επιστολή στη σύνταξη της εφημερίδας «Ανεξαρτησία», με την οποία προέτρεπε τους αναγνώστες της «να αποφεύγουσι αυτούς (= τους Εβραίους) εις τας χρηματικάς δοσοληψίας» [2].
Κατά τα πρώτα έτη της ασκήσεως της δικηγορίας στη Λάρισα, ο Ιωάννης Μαρίνος αναλάμβανε τα χρέη τρίτων (κεφάλαιο και τόκους), τα οποία του παραχωρούσαν με συμβολαιογραφικές πράξεις οι διάφοροι δανειστές. Στη συνέχεια προσέφευγε στα δικαστήρια απαιτώντας τα ποσά από τους δανειολήπτες. Χαρακτηριστικά και εδώ, αναφέρουμε την περίπτωση του εμπόρου Γιαννακούλη Σκόνδρα, ο οποίος έχοντας λαμβάνειν (με αποφάσεις του Πρωτοδικείου Λαρίσης) ένα αρκετά υψηλό ποσό από τον Αχιλλέα Ηρακλείδη από την Αγυιά, παραχώρησε όλο το χρέος στον Ιωάννη Μαρίνο. Ο τελευταίος χρησιμοποίησε όλα τα ένδικα μέσα, για την είσπραξή του [3].
Ο Ιωάννης Μαρίνος διετέλεσε πληρεξούσιος δικηγόρος του πρώτου αιρετού δημάρχου της Λάρισας, Χρήστου Γεωργιάδη (1833-1886) [4]. Ο δήμαρχος τού είχε παραχωρήσει την πληρεξουσιότητα για όλες σχεδόν τις προσωπικές του υποθέσεις, αλλά και για τις αντίστοιχες του Δήμου. Μετά όμως από τον πρόωρο θάνατό του (26 Δεκεμβρίου 1886), απαίτησε από τους επιτρόπους και διαχειριστές της μεγάλης του περιουσίας Κωνσταντίνο Σκαλιώρα και Χρήστο Δημητριάδη (ο γιος του Αθανάσιος ήταν τότε ανήλικος), το ποσό των 3.817,80 δρχ. για προσφερθείσες υπηρεσίες από τουλάχιστον 31 υποθέσεις (από τον Ιανουάριο του 1882 έως τον Δεκέμβριο του 1886). Με την παρέμβαση του Χρήστου Δημητριάδη πραγματοποιήθηκε συμβιβασμός και με τη σύμφωνη γνώμη του ανήλικου Αθανασίου Γεωργιάδη του καταβλήθηκαν εφάπαξ 3.200 δρχ. και εξοφλήθηκε [5].
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1889 διορίσθηκε πρώτος πάρεδρος στο Πρωτοδικείο της Λάρισας, ενώ δεύτερος πάρεδρος διορίσθηκε ο συνάδελφός του Αθανάσιος Μανδαλόπουλος (ΦΕΚ 293/Α/1-12-1889). Τον Ιούλιο όμως του 1890 παραιτήθηκε και παράλληλα αιτήθηκε τον διορισμό του στα δικαστήρια της Αθήνας. «Το δικηγορικόν γραφείον του εις Αθήνας μετατεθέντος δικηγόρου κ. Ιωάννου Μαρίνου, παρέλαβεν ο παρά τοις ενταύθα δικαστηρίοις δικηγόρος κ. Ιωάννης Γκέκας» [6].
Κατά τα δέκα περίπου χρόνια της παραμονής του στη Λάρισα (1881-1890), ο Ιωάννης Μαρίνος επένδυσε τα μεγάλα κέρδη από την άσκηση της δικηγορίας, σε αγορές ακινήτων (αγροτεμάχια και μύλους) στην περιφέρεια της Λάρισας. Και αυτός είναι ο λόγος που σε τακτά διαστήματα επισκεπτόταν την πόλη [7]. Μετά από τον πόλεμο του 1897 και την προσωρινή κατοχή της Θεσσαλίας (1898), ο Ιωάννης Μαρίνος ανέθεσε την πληρεξουσιότητα για όλες του τις υποθέσεις στον δικηγόρο της Λάρισας Λεωνίδα Αναγνώστου. Από τις αρχές του 1901 και μετέπειτα, η παρουσία του στη Λάρισα ήταν τακτικότερη, αφού διεκδικούσε δικαστικά το ποσό των 1.500 χρυσών τουρκικών λιρών από την Αϊσέ Σουλεϊμάν εφένδη Ετέμ αγά, η οποία είχε υποθηκεύσει όλα τα αγροκτήματα που διέθετε στο Συκούριο της Λάρισας [8].
Είναι άγνωστο το πότε απεβίωσε. Εάν η αναγραφή του ονόματός του (Ιωάννης Γ. Μαρίνος), στον κατάλογο των αποβιωσάντων εκλογέων του Δήμου Αθηναίων κατά το έτος 1907, αφορά τον ίδιο (και δεν είναι μία απλή συνωνυμία) [9], τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι πράγματι απεβίωσε το προαναφερθέν έτος. Η περαιτέρω έρευνα θα αποδείξει το ορθό ή το λάθος του συλλογισμού μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης. Τόμος Α’ (1881-1940). Λάρισα: ΔΣΛ, σ. 80. Στη σελίδα 78 του πονήματος, αναγράφονται τα ονόματα και των δεκαεπτά πρώτων δικηγόρων της Λάρισας.
[2]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 91 (1 Σεπτεμβρίου 1882) και φ. 92 (5 Σεπτεμβρίου 1882).
[3]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 002, αρ. 648 (9 Σεπτεμβρίου 1882).
[4]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Χρήστος Γεωργιάδης: ο πρώτος αιρετός δήμαρχος της Λάρισας (20.6.1883-26.12.1886)», Θεσσαλικό Ημερολόγιο (Λάρισα), τ. 69 (2016), σ. 393-404.
[5]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 021, αρ. 6556 (20 Ιουνίου 1887).
[6]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 56 (25 Οκτωβρίου 1890).
[7]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 198 (18 Σεπτεμβρίου 1893).
[8]. Σκριπ (Αθήνα), 31 Δεκεμβρίου 1901.
[9]. Σκριπ (Αθήνα), 19 Μαρτίου 1911.

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου