Είναι σούρουπο και κατηφορίζοντας τις στροφές του βουνού βρίσκομαι μπροστά σε μια μαγική στιγμή. Απέναντί μου, -προς τα δυτικά- απλώνεται η παλέτα των χρωμάτων της δύσης του ηλίου, ενώ πίσω μου -ανατολικά- μόλις ξεπροβάλλει ο δίσκος του φεγγαριού. Σταματάω και θαυμάζω. Μία από δω και μία από κει. Σαν να είμαι σε τεντωμένο σχοινί. Αλλά πρέπει να αποφασίσω, καθώς μου απλώνουν το χέρι και τα δύο. Για σήμερα θα το δώσω στο φεγγάρι...

Β.Α.