Του Κώστα Τσόλα

Φωτ.: Λ. Τζέκας

Πολλές οι εικόνες του οφιοειδούς «Σαλαμπριά» των βυζαντινών χρόνων, ο Πηνειός της αρχαιότητας αλλά και του σήμερα. Τώρα το καλοκαίρι με τα λιγοστά έως ανύπαρκτα νερά που στερεύουν και χάνονται είτε από την ανομβρία, είτε από την ανεξέλεγκτη χρήση των νερών του για άρδευση.

Το χειμώνα πάλι η εικόνα του ποταμού διαφορετική ειδικά όταν στα βουνά της Θεσσαλίας έχουμε έντονες βροχοπτώσεις αλλά και γρήγορο λιώσιμο του χιονιού λόγω αλλαγής θερμοκρασίας.

Τα στενά της «Γούντσας», τα δεύτερα Τέμπη της περιοχής θεωρούνται ως ένα φυσικό εμπόδιο ώστε τα νερά του ποταμού να μην φτάσουν από την περιοχή των Τρικάλων στον κάμπο της Λάρισας ανεξέλεγκτα. Κι όμως οι πλημμύρες δεν έλειπαν μέχρι και πριν κάποιες δεκαετίες τόσο από την πόλη όσο και από την ευρύτερη περιοχή μέχρι την κατασκευή της νέας κοίτης του ποταμού στη Λάρισα και τα αναχώματα που έγιναν τότε.

Κατά την Ελληνική Μυθολογία ο Πηνειός ήταν γιος του Ωκεανού και της Τιθύος, όπως όλοι άλλωστε οι ποταμοί κατά την ιδεοανθρωπόμορφη τότε αντίληψη. Το συνολικό μήκος του είναι 205 χιλιόμετρα. Κυριότεροι παραπόταμοί του είναι: Ο Τιταρήσιος, ο Ενιπέας, ο Καλέτζης, ο Ληθαίος και το ρέμα Μουργκάνι.

Με το όνομα Σαλαμπριά φέρεται κατά τον Μεσαίωνα, όπου πρώτη που τον ονομάζει έτσι είναι η Άννα Κομνηνή, το 1150 μ.Χ.

Από τον Όμηρο χαρακτηρίζεται αργυροδίνης.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ …ΦΡΑΓΜΑ

Τις τελευταίες εβδομάδες η ροή του ποταμού έχει μειωθεί ανησυχητικά δημιουργώντας μεγάλο πρόβλημα στην πανίδα του ποταμού με τα λιγοστά ψαριά να πεθαίνουν στις νερολακκούβες από έλλειψη οξυγόνου.

Είναι τόσο λιγοστό το νερό που με τον φωτογράφο της «Ε» Λεωνίδα Τζέκα αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας… φράγμα μήκους ενός μέτρου και ύψους μόλις 20 εκατοστών. Έτσι με τα χέρια και με σβώλους φράξαμε τον Πηνειό. Δεν ήταν μια κίνηση αστειότητας. Αντίθετα στις φωτογραφίες διακρίνεται καθαρά πως ένα ποτάμι αργοπεθαίνει και πρέπει όσοι έχουν τη διαχείρισή του να αφήσουν «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και να κάνουν έργα ώστε ο Πηνειός να γίνει πάλι αργυροδίνης.