Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Λιβάνη», το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Χρήστου Πασαλάρη με τίτλο «Κάθε παλιό να σβηστεί». Σε όλα τα άρθρα του ο συγγραφέας - της πενταετίας 2009-2014 στη Realnews και στο enikos.gr, εκ των οποίων τα 120 σπουδαιότερα παραδίδονται στον Έλληνα αναγνώστη- σαλπίζει την αισιοδοξία του ότι ως το 2021, στα διακόσια χρόνια της ανεξαρτησίας της, η Ελλάδα θα έχει γίνει το "διαμάντι της Ευρώπης!". Ο Χρήστος Πασαλάρης θητεύει επί 75 χρόνια στο λειτούργημα, διδάσκει επί 50 χρόνια σε σχολές δημοσιογραφίας και αρθρογραφεί στη Real News. Κηρύγματά του είναι: «Μη φοβάστε το θάνατο, μην λατρεύετε το χρήμα»! Σήμερα μιλάει στην «Ελευθερία».

Η συνέντευξη

* Ο τίτλος του βιβλίου «Κάθε Παλιό να Σβηστεί» είναι παρμένος από το πρώτο αντιστασιακό τραγούδι που, ως σπουδαστές, με τους αξέχαστους αγωνιστές Φιλίνη, Τζεφρόνη, Καρρά, Πετρόγιαννη, Μανωλικίδη και άλλους τραγουδούσατε κρυφά στο προαύλιο του πανεπιστημίου στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και το οποίο ξεκινούσε με την κραυγή "Πάντα μπροστά μας!...". Πιστεύετε ότι αν και πέρασαν από τότε 73 χρόνια χρειάζεται να το ξανατραγουδήσουμε;

- «Πράγματι το «παλιό» δεν έσβησε. Τουναντίον η προεκλογική περίοδος έδειξε ότι φούντωσε ακόμη περισσότερο αφού η διχόνοια και ο αλληλοσπαραγμός των κομματικών ηγετών έλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις. Αρα είναι ανάγκη να τραγουδήσει ξανά η «νεολαία όλων των ηλικιών» το «Πάντα μπροστά μας, κάθε παλιό να σβηστεί»...».

* Μήπως αυτό είναι το βασικό νόημα των 250 άρθρων της πενταετίας 2009-2014 στη Realnews και στο enikos.gr, εκ των οποίων τα 120 σπουδαιότερα παραδίδονται σήμερα στον Έλληνα αναγνώστη; Τι έχετε να πείτε;

- «Αυτό είναι και το βασικό νόημα των 250 άρθρων μου της πενταετίας 2009-2014 στην εφημερίδα RealNews από τα οποία τα 120 δημοσιεύονται στο βιβλίο με τον τίτλο κάθε παλιό να σβηστεί, με προλόγους των μαθητών και συνεργατών μου Μανώλη Γλέζου, Νίκου Χατζηνικολάου, Σοφίας Βούλτεψη, Προκοπή Παυλόπουλου και Λευτέρη Παπαδόπουλου, που μίλησαν στην παρουσίαση της 10ης Ιανουαρίου».

* Εκτιμάτε ότι η χώρα μας χρειάζεται μια νέα φουρνιά πολιτικών που ενωμένοι σαν γροθιά θα αξιοποιήσουν τους μοναδικούς θησαυρούς της χώρας, όπως ο τουρισμός, η ναυτιλία, ο υπόγειος πλούτος, η στρατηγική θέση, ο πολιτισμός και ο πανέξυπνος λαός της; Τι είναι αυτό ή αυτά που λείπουν σήμερα από τη χώρα μας;

- «Ένα επίσης βασικό νόημα των άρθρων μου είναι ότι πράγματι η πατρίδα χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά μια νέα φουρνιά πολιτικών που ενωμένοι σαν γροθιά θα βάλουν σε πρώτη προτεραιότητα το συμφέρον της χώρας, πάνω από τα συμφέροντα της παράταξής τους και θα αξιοποιήσουν τους μοναδικούς θησαυρούς της. Ας ελπίσουμε ότι από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα προκύψει αυτή η νέα φουρνιά των πολιτικών αφού αμφότερες οι παρατάξεις περιλαμβάνουν αξιόλογα νεαρά και αδιάφθορα στελέχη. Είναι ακριβώς αυτό που, λείπει από τη χώρα σήμερα. Η ανανέωση. Θα έλεγα ακριβέστερα η..ανατρεπτική ανανέωση».

* Σε όλα τα άρθρα σας σαλπίζετε την αισιοδοξία ότι ως το 2021, στα διακόσια χρόνια της ανεξαρτησίας της, η Ελλάδα θα έχει γίνει το "διαμάντι της Ευρώπης!". Το πιστεύετε αυτό; Το αξίζει, το δικαιούται, το προστάζει η ίδια η ιστορία της χώρας μας;

- «Είμαι πράγματι αθεράπευτα αισιόδοξος και πιστεύω ότι από το 2021, δηλαδή στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας μας, θα ξεκινήσει μια λαμπρή πορεία της πατρίδας προς τον νέο χρυσόν αιώνα της, όπως το θέλει η ίδια η ιστορία. Αν βέβαια έως τότε η ξένη κατοχή δεν έχει καταφέρει να θέσει (όπως πάλι η ιστορία διδάσκει) υπό τον έλεγχό της το πολιτικό σύστημα και μαζί με αυτό τους έξη μοναδικούς θησαυρούς μας: Τον τουρισμό, τον πολιτισμό, τον ορυκτό πλούτο, την ναυτιλία, τη στρατηγική θέση και τον πανέξυπνο, αλλά εύπιστο, λαό μας».

* Πιστεύετε πως η έντυπη δημοσιογραφία έχει ακόμα μέλλον μετά την εισβολή της ηλεκτρονικής;

- "Πιστεύω ότι η έντυπη δημοσιογραφία έχει ακόμη μέλλον έστω και μετά την εισβολή της ηλεκτρονικής. Μόνο που χρειάζεται κάποιους τολμηρούς πρωτοπόρους, όπως ο Φαρμακίδης, ο Πολυζωΐδης, ο Μάγερ, ο Γαβριηλίδης, ο Καραγιώργης και αρκετοί ακόμη που δεν φοβήθηκαν το θάνατο και δεν λάτρεψαν το χρήμα. Η έντυπη δημοσιογραφία χρειάζεται τολμηρή προσαρμογή και ορμητική στροφή στη δυναμική μειοψηφία του κοινού, προς τον ποιοτικό αναγνώστη. Να τον πλουτίζει με γνώση γιατί η γνώση είναι δύναμη. Να το διδάξει πώς να ξεφυλλίζει το «μαρούλι» της πληροφόρησης, να πετάει τα άχρηστα φύλλα και να κρατάει την καρδιά».

* Γιατί το δημοσιογραφικό επάγγελμα σήμερα δεν εκπέμπει τη λάμψη προηγούμενων δεκαετιών;

- «Το δημοσιογραφικό λειτούργημα δεν εκπέμπει τη λάμψη προηγουμένων δεκαετιών γιατί κάποιοι λειτουργοί του ,υψηλής θεαματικότητας και ακροαματικότητας, έχουν μεταβληθεί σε γελοίους καραγκιόζηδες, με άλλα λόγια σε λίαν χρήσιμους υπηρέτες του Συστήματος. Φαύλο το Σύστημα, φαύλη και η σημερινή δημοσιογραφία που περισσότερο και από τις τρεις συντεταγμένες εξουσίες χρειάζεται επαναστατική αλλαγή. Αλλά και η επαναστατική αλλαγή χρειάζεται τους πρωτοπόρους της, δηλαδή νέα παιδιά, νέες πένες και νέα «λαρύγγια» που πάνω από όλα δεν φοβούνται το θάνατο και δεν λατρεύουν το χρήμα, όπως εκείνος ο Νίκος Καζαντζάκης που έγραψε στον τάφο του τη φράση: «Δεν ελπίζω τίποτε ,δεν φοβάμαι τίποτε είμαι ελεύθερος»! Και τούτο γιατί η δημοσιογραφία είναι ένα πολύ επικίνδυνο λειτούργημα που έρχεται συχνά φάτσα με το θάνατο και ακόμη πιο συχνά φάτσα με το χρήμα. Οποιος δημοσιογράφος δεν τα φοβάται και δεν τα λατρεύει αυτές τις δύο υπερδυνάμεις είναι ελεύθερος, άρα χρήσιμος στον λαό και στην πατρίδα του...».

Για 75 χρόνια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα

Ο Χρήστος Πασαλάρης έκλεισε τον Ιούνιο του 2014 εβδομήντα τέσσερα χρόνια στο δημοσιογραφικό λειτούργημα. Τα σαράντα από αυτά υπήρξε διευθυντής των μεγαλύτερων αθηναϊκών εφημερίδων, όπως Τα Νέα, Η Βραδυνή, Απογευματινή, Μεσημβρινή, Ελεύθερος Τύπος και το περιοδικό Επίκαιρα, που κατέκτησαν κορυφαίες κυκλοφορίες. Εργάστηκε άλλα τριάντα χρόνια ως αρχισυντάκτης, σύμβουλος έκδοσης ή αρθρογράφος στις εφημερίδες Ριζοσπάστης, Εμπρός, Αθηναϊκή, Ελληνικός Βορράς, Realnews και σε εφημερίδες του εξωτερικού.

Εισήγαγε τη δημοτική γλώσσα στην ειδησεογραφία των εφημερίδων (στα Νέα), καθιέρωσε το «βιβλίο τσέπης» με τα «Βίπερ» (στον «Πάπυρο»), έφερε τα ανθρώπινα θέματα στις πρώτες σελίδες (στα Νέα), προώθησε τη Μικρή Αγγελία (στα Νέα και στην Απογευματινή), πρωτοπόρησε στην εισαγωγή της νέας τεχνολογίας στον ημερήσιο Τύπο και έπεισε τους εκδότες Μπότση, Βουδούρη και Λαμπράκη να χαρίσουν την περιουσία τους στα ομώνυμα ιδρύματα. Επί πενήντα χρόνια δίδαξε τη δημοσιογραφία σε ιδιωτικές σχολές, με τελευταία τη σχολή του Antenna. Πολλοί από τους πιο διακεκριμένους ανθρώπους των ΜΜΕ υπήρξαν μαθητές του.

Έχει τιμηθεί δύο φορές από το Ίδρυμα Μπότση για την «ευδόκιμη υπηρεσία του στον Τύπο» και για την αρθρογραφία του

* από το Ίδρυμα Ιπεκτσί «για το καλύτερο ρεπορτάζ»,

* από την Ακαδημία Αθηνών για το βιβλίο του Μια Ζωή Τίτλοι,

* από τον Δήμο Αθηναίων με χρυσό μετάλλιο για τη συμβολή του στη δημοσιογραφία,

* από το ελληνικό κράτος με αναμνηστικό μετάλλιο για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση,

* από την Ένωση Συντακτών για την καταξιωμένη πορεία του. Έχει εκδώσει δέκα βιβλία με τελευταίο το Οι Βαρόνοι των Media, το οποίο επίσης κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Τα έσοδα των βιβλίων του τα διαθέτει εξ ολοκλήρου στους άπορους σπουδαστές της δημοσιογραφίας.