Φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο της πόλης (1904-1912) και τα καλοκαίρια περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του στο τυπογραφείο του πατέρα του. Εκεί τον γνώρισε ο Θρασύβουλος Μακρής, δημοσιογράφος και εκδότης της Λαρισαϊκής εφημερίδας «Μικρά», ο οποίος τον εισήγαγε στα «άδυτα» του δημοσιογραφικού κόσμου. Ο μικρός Ευάγγελος πήγαινε σχεδόν καθημερινά στα γραφεία της εφημερίδας, όπου έγραφε μικρά δοκίμια, τα οποία αφού διόρθωνε ο Μακρής, τα τύπωνε ο ίδιος στο οικογενειακό τυπογραφείο. Το 1912 εγγράφθηκε στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου της πόλης, ενώ στις 30 Σεπτεμβρίου 1913 στη δευτέρα [2]. Προς έκπληξη όμως των καθηγητών και των συμμαθητών του και για καθαρά βιοποριστικούς λόγους «ηναγκάσθη να διακόψη τα μαθήματα, ακολουθήσας έκτοτε τον πατέρα του εις την Γουτεμβέργειον τέχνην, εις την οποίαν με το σπινθιροβόλον και ανήσυχον πνεύμα του ταχέως διέπρεψε» [3]. Το 1916 εγκατέλειψε το τυπογραφείο του πατέρα του αφού προσλήφθηκε ως γραφέας στο Πταισματοδικείο της Λάρισας. Υπήρξε εξαίρετος καλλιγράφος αλλά και άριστος ορθογράφος και σύντομα το όνομά του άρχισε να συζητείται στους νομικούς κύκλους της πόλης. Μετά από ένα εξάμηνο παραιτήθηκε από το Πταισματοδικείο και ανέλαβε υπηρεσία γραφέα «εις εν εκ των μεγαλειτέρων συμβολαιογραφείων της πόλεώς μας, γράφων – παρ’ όλον τον φόρτον της εργασίας του – και δημοσιεύων εις τα τότε εφημερίδας αξιόλογα αρθρίδια και ενδιαφέροντα θέματα, εμπνευσμένα από το δημοσιογραφικόν του δαιμόνιον».

Υπηρέτησε την πατρίδα ως απλός στρατιώτης στο μέτωπο των επιχειρήσεων της Ανατολικής Θράκης (1922) όπου διακρίθηκε και προήχθη σε λοχία. Μετατέθηκε στα γραφεία της Ταξιαρχίας Αδριανούπολης, από της οποίας «καθ’ εκάστην σχεδόν απέστελλεν εις τας Λαρισαϊκάς εφημερίδας ενδιαφέρουσες ανταποκρίσεις, καταστάς τοιουτοτρόπως ο σύνδεσμος και το μέσον της πνευματικής των Λαρισαίων επικοινωνίας μετά των μέχρι του Έβρου και πέραν τούτου υπηρετούντων εν τω στρατώ συμπολιτών μας».

Απολυθείς των τάξεων του στρατού επέστρεψε στη Λάρισα, όπου με εισήγηση του Θρασύβουλου Μακρή, που υπήρξε και ο μέντοράς του, ανέλαβε «την διεύθυνσιν και σύνταξιν της εφημερίδος η «Ελευθερία» μετά πολλής δεξιότητος, ζηλευτής ανεξαρτησίας και ευθέως πατριωτισμού χειριζόμενος τον δημοσιογραφικόν κάλαμον επί δεκαπενταετίας περίπου ψυχραίμως και καλώς σταθμίζων τα πράγματα, κατά τας εκάστοτε κρισίμους περιστάσεις και πολιτειακάς θυέλλας και μεταβολάς, εποδηγέτη το Λαρισσαϊκόν Κοινόν, των πολλαπλών συμφερόντων του οποίου ακοίμητος φρουρός αρχήθεν ετάχθη, αποκυήσας τοιουτοτρόπως την εκτίμησιν και αγάπην όχι μόνον των Λαρισσαίων, αλλά και όλων εκείνων, οι οποίοι έτυχεν απλώς να τον γνωρίσουν» [4].

Τον Αύγουστο του 1937 ασθένησε σοβαρά και παρέμεινε κλινήρης μέχρι τον Φεβρουάριο του επομένου έτους (1938). Στις 18 Φεβρουαρίου απεβίωσε στη Λάρισα σε ηλικία 40 ετών. Κηδεύθηκε την επομένη (19 Φεβρουαρίου) από τον ιερό ναό των Αγίων Τεσσαράκοντα. Στην εξόδιο ακολουθία παρευρέθηκε το σύνολο σχεδόν των πολιτικών, στρατιωτικών και δικαστικών αρχών της πόλης και πλήθος κόσμου. Τους επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο εκδότης Βασίλειος Δημητρακόπουλος (εκ μέρους της εφημερίδας «Ελευθερία»), ο δημοσιογράφος Ρ. Μπόκοτας (εκ μέρους της Ενώσεως Συντακτών Λαρίσης), ο Θ. Κωσταίνης (εκ μέρους της Ενώσεως Τυπογράφων και Βιβλιοδετών Λαρίσης), ο Μιχαήλ Χαδέλης (εκ μέρους της εφημερίδας «Κήρυξ») και ο Θρασύβουλος Μακρής.

Ο Ευάγγελος Τσιρόπουλος διετέλεσε ιδρυτής και γενικός γραμματέας της Ενώσεως Συντακτών Λαρίσης. Με τον ξαφνικό του θάνατο, εξέλιπε μία ξέχωρη δημοσιογραφική φυσιογνωμία της Λάρισας, ένας στοργικός σύζυγος, ένας λατρευτός πατέρας, ένας έντιμος πολίτης και θερμός πατριώτης. «Η παροιμιώδης αφοσίωσίς του εις το καθήκον του μέχρι και της τελευταίας του πνοής έδωσε το μέτρον της αγάπης ην έτρεφε διά το επάγγελμα του δημοσιογράφου και θα μείνη ασφαλώς παράδειγμα διδακτικώτατον διά τους όπισθεν αυτούς ερχομένους συναδέλφους του» [5].

Από τον γάμο του με την Ελενίτσα Τηλιού απέκτησε τον μετέπειτα νομικό, πεζογράφο, ποιητή και εκδότη Κωνσταντίνο Τσιρόπουλο [6].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Ιδρυτής της ήταν ο επιχειρηματίας Γεώργιος Δημητρακόπουλος (1871-1967). Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε στις 19 Οκτωβρίου 1922.

[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας, Αρχείο Γυμνασίου Λαρίσης [1889-1950], Μαθητολόγια, φκ. 002 (έτος 1913-1914), α/α 167, σ. 14.

[3]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 5168 (20 Φεβρουαρίου 1938).

[4]. Θρασύβουλος Μακρής, «Λόγος επικήδειος», Ελευθερία (Λάρισα), φ. 5168 (20 Φεβρουαρίου 1938).

[5]. Κήρυξ (Λάρισα), φ. 3045 (20 Φεβρουαρίου 1938).

[6]. Γεννήθηκε στη Λάρισα στις 22 Οκτωβρίου 1930. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης στη Σορβόννη (Παρίσι) και στην Βαρκελώνη. Διετέλεσε ιδρυτής και διευθυντής της ετήσιας έκδοσης «Χριστιανικό Συμπόσιο» (1966-1971) και εκδότης-διευθυντής του περιοδικού «Ευθύνη» (1961-1966, 1972-2009). Συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και την εφημερίδα «Καθημερινή» (1962-1967), ενώ διετέλεσε γενικός γραμματέας της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (1974-1976), γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου (1975-1980), πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου και μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Βραβευμένος με πλήθος διακρίσεων συνέγραψε εκατοντάδες βιβλία, μελέτες και άρθρα, τα περισσότερα από τα οποία μεταφράστηκαν στις ευρωπαϊκές γλώσσες. Το 2014 τιμήθηκε από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών με τον Σταυρό του Αγίου Διονυσίου. Απεβίωσε πλήρης ημερών στην Αθήνα (Χολαργός) στις 23 Φεβρουαρίου 2017.

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου