Με μια βούρτσα και πολλά πινέλα οι δύο ιερείς ολοκληρώνουν το βάψιμο του ναού. Το ράσο του έχει γεμίσει μπογιές, το ίδιο και τα χέρια του αλλά το χαίρεται σαν μικρό παιδί. «Ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατί το θέλουμε, γιατί το αγαπάμε. Είναι η δεύτερη φορά που βάφουμε μόνοι μας την εκκλησία». Κάποιος φίλος τούς δάνεισε και ένα καλαθοφόρο όχημα και έβαψαν και τα πιο ψηλά σημεία φτάνοντας μέχρι και τον τρούλο. «Με τη βοήθεια του κόσμου αγοράστηκαν οι μπογιές, τα χρώματα και εμείς αναλάβαμε το βάψιμο. Το καθάρισμα της εκκλησίας» αναφέρει συνεχίζοντας τις δουλειές που ξεκίνησαν λίγο πριν τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου. «Αλλά ο ναός» όπως λέει «θέλει και πνευματική εργασία. Αυτή είναι πιο δύσκολη γιατί έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όχι με ντουβάρια. Για να δεχτεί ο άνθρωπος κάτι, παίζει ρόλο η κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αν είναι χαρούμενος, λυπημένος, θυμωμένος, αγχωμένος».
Η ενορία του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται σε μια δύσκολη περιοχή, με ρομά και μπαλαμούς, με φασαρίες και μονοιάσματα, με τους ιερείς να έχουν και τον ρόλο του «πυροσβέστη», του «αστυνομικού», του διαμεσολαβητή. Είναι μια ενορία που παρά τα προβλήματά της, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει έχει πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους. «Είμαστε σε καλό δρόμο αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζεται περισσότερη δουλειά, με τη βοήθεια της Μητρόπολης. Για παράδειγμα χρειαζόμαστε ομιλητές, να γίνονται ομιλίες μέσα στις γειτονιές. Δεν φτάνει η κατήχηση μόνο στα μικρά παιδιά γιατί από τα παιδιά αυτά θα πάρουμε καρπούς μετά από 30 χρόνια. Για τους μεγάλους όμως είναι το τώρα. Τώρα πρέπει να ενημερωθούν οι γυναίκες για το πώς θα γίνουν μητέρες και οι νέοι για τις αιμομιξίες.
Πρέπει να δράσουμε άμεσα. Δεν φτάνει μόνο ο δικός μας λόγος, αν έρθει να τους ενημερώσει ένας γιατρός τότε το αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Χρειάζονται ομιλίες στη γειτονιά αλλά μέσα από την Εκκλησία».
Μετά και την τοποθέτηση καμερών, ένα μέτρο ασφαλείας που ήρθε μετά και τις μεγάλες καταστροφές έξω από τον χώρο του ιερού ναού, περιορίστηκαν οι ζημιές στον αύλειο χώρο της εκκλησίας. Ο π. Γεώργιος δεν κάνει διαχωρισμούς, δεν ξεχωρίζει, δεν κλείνει πόρτες σε μαύρους, λευκούς, ξένους, ρομά ή μπαλαμούς των Θεοφανείων γυρίζουν όλη τη συνοικία με τον π. Φώτιο και μπαίνουν όπως λένε σε όλα τα σπίτια «12 χρόνια είμαι εδώ και μπαίνω σε όλα τα σπίτια. Φωτίζουμε όλη την ενορία και τους αθίγγανους. Παλιότερα ήταν κάπως διστακτικοί, τώρα όμως μας θέλουν όλοι και μας περιμένουν στις πόρτες».
Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου άνοιξε την πόρτα της ακόμα και στους Ανώνυμους Ναρκομανείς όταν ζήτησαν ένα χώρο πριν χρόνια για να κάνουν τις συναντήσεις τους. Άγνωστοι άνθρωποι ήρθαν και ζήτησαν ένα χώρο, ούτε τότε τους το αρνήθηκαν. Το γραφείο που κάνουν τη δουλειά τους οι ιερείς τα βράδια φιλοξενούσε ανθρώπους που ήθελαν να ξεφύγουν από τα ναρκωτικά. Τόσο πολύ εκτίμησαν αυτό που είχε κάνει ο παπα – Γιώργης που από τότε αν και βρήκαν άλλο χώρο για τις συναντήσεις τους, πηγαίνουν την Μ. Παρασκευή και παίρνουν εκείνοι στα χέρια τους τον Επιτάφιο, σε όλη τη συνοικία τον γυρίζουν, το ίδιο και με την εικόνα του Αγίου Δημητρίου στη γιορτή της ενορίας.
Κάθε απόγευμα στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου τελείται Εσπερινός και κάθε Πέμπτη η παράκληση του Αγίου Δημητρίου. Από τις 13 Νοεμβρίου έως και τις 27 Δεκεμβρίου θα γίνεται κάθε μέρα Θεία Λειτουργία. Το Σαββατοκύριακο έχει κατηχητικό για μικρά και μεγάλα παιδιά. Επίσης τα αγόρια του κατηχητικού συμμετέχουν σε τουρνουά ποδοσφαίρου με άλλα κατηχητικά.
Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλη