Εκείνος βέβαια μιλούσε για το γήπεδο, όμως και στην πολιτική τα πράγματα δεν αλλάζουν δραματικά. Οι εκλογές είναι ένας αγώνας διαρκείας και η κάλπη έχει τον τελευταίο λόγο. Απρόβλεπτη και προβλέψιμη συνάμα. Σε αντίθεση με τους αθλητές που όλα εξαρτώνται από την απόδοσή τους τη συγκεκριμένη μέρα του αγώνα, στην πολιτική υπάρχει ένα σύνολο παραγόντων που μπορούν να οδηγήσουν στη νίκη ή την ήττα και φυσικά όχι την ημέρα των εκλογών, αλλά καιρό πριν. Η προεκλογική περίοδος, για παράδειγμα, δίνει «εικόνα» και μηνύματα στους υποψηφίους, ενώ οι πολιτικοί έχουν στη διάθεσή τους και άλλα «εργαλεία» (π.χ. δημοσκοπήσεις, ομιλίες) που τους βοηθούν να αντιληφθούν- στο περίπου πάντα- ποια είναι η διάθεση του εκλογικού σώματος.
Όπως και να έχει όμως, οι ψηφοφόροι έχουν τον τελευταίο λόγο και είτε στην περίπτωση νίκης είτε ήττας πρέπει να γίνει σωστή διαχείριση. Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Ο Λαρισαίος ψυχοθεραπευτής Δρ. Γιώργος Γιαννούσης εξηγεί στην «Ε» τι σημαίνει πολιτική διαχείριση της αποτυχίας και της επιτυχίας, τονίζοντας αρχικά ότι καθοριστικό ρόλο παίζει η προσωπικότητα του ατόμου και τα κίνητρα της συμμετοχής του στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο. Βασική προϋπόθεση, τονίζει, είναι όσοι έχουν τη φιλοδοξία να προσφέρουν στα κοινά, να γνωρίζουν πως προηγείται η προσωπική από την κοινωνική αλλαγή.
Φτάνοντας στο αποτέλεσμα και δη στο θετικό, την επιτυχία δηλαδή, καλό είναι όπως λέει, να μην διακυβεύεται και πολύ η αυτοεκτίμηση όσων εκλεγούν από την επιτυχία, διότι σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πως η επιτυχία είναι συνυφασμένη με την αυταξία. «Αυτό συμβαίνει κυρίως στους ανθρώπους που είναι ανασφαλείς και χρειάζονται τις εξωτερικές επιδόσεις και την επιτυχία για να πάρουν αξία, είναι σαν η επιτυχία να έρχεται να καλύψει ένα δικό τους εσωτερικό κενό. Από την άλλη η επιτυχία απαιτεί αυξημένες ικανότητες, δέσμευση, ενσυναίσθηση. Η επιτυχία απαιτεί ανθρώπους που να μπορούν να αντεπεξέλθουν στο βάρος των ευθυνών που αυτή κουβαλά. Οπότε γίνεται κατανοητό πως η επιτυχία δεν αφορά την εκλογή, αλλά τη διεκπεραίωση της ευθύνης που αυτή επιφέρει. Η πραγματική επιτυχία κρίνεται στο τέλος κι όχι στην αρχή, οι συμμετέχοντες στην εκλογική μάχη θα κριθούν δηλαδή εκ του αποτελέσματος σε όποια θέση κι αν βρεθούν» σημειώνει. Παράλληλα, προσθέτει ότι όταν η επιτυχία «χτυπήσει την πόρτα» το άτομο πρέπει να είναι συνειδητοποιημένο και να μην ξεχνά τους ανθρώπους που είναι γύρω του, καθώς η επιτυχία είναι ομαδικό φαινόμενο, κάποιοι βοήθησαν για να έλθει (συνεργάτες, οικογένεια, φίλοι κ.ά.). «Να μην ξεχνάμε πως η επιτυχία δεν είναι μια πάγια κατάσταση, αλλά είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που πρέπει συνέχεια να τον ταΐζουμε. Η επιτυχία ανοίγει διάπλατα στον άνθρωπο την πόρτα των ευθυνών. Οι θέσεις στα δημαρχιακά και περιφερειακά έδρανα ή αυτά της Ευρωβουλής δεν είναι τρόπαιο: δεν προσθέτεις με την εκλογή γαλόνια στη κοινωνική σου στολή, δεν αναγνωρίζεται καμμία ικανότητά σου, δεν ψηλώνεις με την επιτυχία ούτε φυσικά συρρικνώνεσαι με την αποτυχία. Η επιτυχία κυρίως σε «φορτώνει» με ευθύνες στις οποίες πρέπει να φανείς αντάξιος κι όχι με γαλόνια» λέει ο κ. Γιαννούσης.
Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση της ήττας; Σύμφωνα, πάντα με τον κ. Γιαννούση η αποτυχία πρέπει να βιώνεται σαν ένα μάθημα για να μπορεί κάποιος να πάρει μέσα από αυτή την ανατροφοδότηση που χρειάζεται: «τι δεν πήγε καλά, τι δεν λειτούργησε σωστά, τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε». Στο σημείο αυτό σημειώνει «Η αποτυχία σπρώχνει τον άνθρωπο να βρει κρυμμένες δυνάμεις, να γίνει εφευρετικός και ευέλικτος. Οπότε καλό είναι να βλέπουμε τι έρχεται μετά, όχι μόνο τι χάσαμε, δηλαδή να σκεφτόμαστε την αποτυχία ως ένα τέλος που φέρνει μια νέα αρχή». Ειδικότερα, για το τωρινό εκλογικό σκηνικό, ο κ. Γιαννούσης εκφράζει την εκτίμησή του, που έχει να κάνει όχι μονάχα με τους υποψηφίους αλλά και με τους ψηφοφόρους, καθώς όπως λέει «η εκλογική διαδικασία στήνεται σαν μια θεατρική παράσταση, όπου η ευθύνη για την ποιότητα του έργου και η επιτυχία ή η αποτυχία της παράστασης αφορά και τους «θεατές» (ψηφοφόρους) και τους ηθοποιούς (υποψήφιους). Αν το έργο εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία ή τραγωδία εξαρτάται από τη σχεδόν συνωμοτική σχέση αυτών των δύο πλευρών».
Παρατηρεί λοιπόν ο ίδιος ότι στη τωρινή συγκυρία υπάρχουν πολλές προσδοκίες και συναισθήματα τα οποία αιωρούνται στον αέρα συνεπαίρνοντας υποψηφίους και ψηφοφόρους, με συνέπεια να τροφοδοτούν τον εγωκεντρισμό τους με όνειρα και φαντασιώσεις: οι μεν υποψήφιοι φαντασιώνονται την κοινωνική τους καταξίωση, οι δε ψηφοφόροι φαντασιώνονται έναν σωτήρα που θα τους απαλλάξει από την ευθύνη…
«Αποτυχημένος ή επιτυχημένος λοιπόν στην επιλογή των υποψηφίων μπορεί να νιώσει κι ο ψηφοφόρος, ο οποίος με τη σειρά του καλείται να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση. Η αποτυχία του ψηφοφόρου έγκειται στην αδυναμία του να παραιτηθεί από τις φαντασιακές του προσδοκίες και κυρίως από αυτή πως την ευθύνη των κοινωνικών αλλαγών την έχουν οι… άλλοι. Ενώ η επιτυχία του έγκειται στην πραγματιστική του αντίληψη και τη σαφή αποδοχή πως η εξουσία χρειάζεται έλεγχο κι επαγρύπνηση κι όχι εφησυχασμό, ο ενημερωμένος και ενσυνείδητος πολίτης με άλλα λόγια δεν δίνει με την ψήφο του λευκή επιταγή».
Της Νατάσας Πολυγένη
