Για μικροκομματικά συμφέροντα» αναφέρει σήμερα, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στην «Ε» ο συγγραφέας Θοδωρής Παπαθεοδώρου που πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο της ιστορικής του τριλογίας ,«Συναξάρια της μικρής Πατρίδας». Ο κ. Παπαθεοδώρου στη συνέντευξή του αναφέρεται και στη Συμφωνία των Πρεσπών για την οποία λέει ότι «Διαφωνώ με τη συγκεκριμένη συμφωνία, όχι τόσο για το όνομα, όσο για την αναγνώριση από μέρους μας ”μακεδονικής γλώσσας” και κυρίως ”μακεδονικής εθνότητας”. Ποια ”μακεδονική γλώσσα”;». Ακόμη ο συγγραφέας αναφερόμενος σε δημοσιεύματα εφημερίδων και δηλώσεις Πανεπιστημιακών που ήθελαν τον Παύλο Μελά να πεθαίνει από χέρια συντρόφων του, τονίζει ότι «Νομίζω είναι γελοιότητες στην καλύτερη περίπτωση, προβοκάτσιες του χειρίστου είδους στη χειρότερη…».

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

*Μια τριλογία για τον Μακεδονικό Αγώνα, ποιο ήταν το στοιχείο εκείνο που κέντρισε την πένα σας για να ασχοληθείτε μ’ αυτό το «αφώτιστο» κομμάτι της ελληνικής ιστορίας;

-Η λέξη «αφώτιστο» όπως πολύ σωστά αναφέρατε, ήταν επί της ουσίας το κίνητρο για να ερευνήσω, να τεκμηριώσω και να γράψω τούτη την Τριλογία του Μακεδονικού Αγώνα. Όσοι αναγνώστες και όσες αναγνώστριες με τιμούν διαβάζοντας τα έργα μου, γνωρίζουν ότι η συγγραφική μου πορεία εδράζεται κατά κύριο λόγο στο Ιστορικό Μυθιστόρημα. Συνήθως επιλέγω ιστορικές περιόδους σκοτεινές, που ελάχιστα γνωρίζουμε όλοι μας γι’ αυτές. Όπως ο Εμφύλιος Πόλεμος που ανέπτυξα, ελπίζω πλήρως και συγκλονιστικά, στις «Κόρες της Λησμονιάς» και στα άλλα τρία Ιστορικά Μυθιστορήματα που ακολούθησαν. Μετά την Τετραλογία του Εμφυλίου λοιπόν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ασχοληθώ με μια άλλη άγνωστη, το ίδιο σκοτεινή και οδυνηρή, περίοδο στην ιστορία του λαού μας, τον Μακεδονικό Αγώνα. Βήμα προς βήμα και γεγονός προς γεγονός, τα μυθιστορήματα: «Γυναίκες της μικρής πατρίδας», «Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας» και «Συναξάρια της μικρής πατρίδας» που μόλις εκδόθηκε, παρακολουθούν τον αγώνα του δοκιμαζόμενου από τη σλαβική λαίλαπα Ελληνισμού στη Μακεδονία και τη Θράκη τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, δίχως όμως να καλύπτουν ή να εξοβελίζουν τη συνταρακτική, θέλω να πιστεύω, μυθιστορηματική πλοκή.

*Ο Μακεδονικός Αγώνας ήταν το ανάχωμα για τον εκσλαβισμό της Μακεδονίας, γιατί πιστεύετε οι Έλληνες δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτόν;

-Θα είμαι απολύτως ειλικρινής όπως κάνω πάντα και στις συνεντεύξεις και στα γραπτά μου, χωρίς να θολώνω τα νερά από τον φόβο μήπως εισπράξω αρνητικές κριτικές ή χάσω πωλήσεις αντιτύπων. Είναι άγνωστος, ή μάλλον κρατείται τεχνητά άγνωστος, για πολιτικές σκοπιμότητες. Για μικροκομματικά συμφέροντα. Το επονομαζόμενο σήμερα «Μακεδονικό πρόβλημα», δεν ξεκίνησε τώρα, με τους νυν κυβερνώντες, ούτε καν πριν από τρεις δεκαετίες, όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν παταγωδώς σαν χάρτινοι πύργοι. Ξεκίνησε με το τέλος του Εμφυλίου γύρω στο 1952, επί κυβερνήσεων ΕΡΕ που δεν αντέδρασαν διόλου στις ανιστόρητες επιδιώξεις και τις μεγαλομανίες του Τίτο και άφησαν το «πρόβλημα» να χρονίσει και να παγιωθεί ώστε σήμερα να μην μπορούμε να το διαχειριστούμε εύκολα. Ο Μακεδονικός Αγώνας ήταν μια υπενθύμιση της κεφαλαιώδους διαφοράς ανάμεσα στη λεβέντικη και ηρωική στάση των εθελοντών πολεμιστών εκείνης της περιόδου με τη συμβιβαστική, συμφεροντολογική και ελαφρώς ραγιάδικη στάση των πολιτικών μας στο θέμα τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Επαναλαμβάνω, το πρόβλημα με το κρατίδιο των Σκοπίων δεν το δημιούργησαν οι σημερινοί κυβερνώντες. Δυστυχώς όμως, αυτοί το «έλυσαν».

*Οπότε δεν πρόκειται για λύση σε ένα χρονίζον πρόβλημα, αλλά εθνική ήττα;

-Ήμουν ξεκάθαρος εξαρχής. Διαφωνώ με τη συγκεκριμένη συμφωνία, όχι τόσο για το όνομα, όσο για την αναγνώριση από μέρους μας «μακεδονικής γλώσσας» και κυρίως «μακεδονικής εθνότητας». Ποια «μακεδονική γλώσσα»; Ο κάθε Βορειοελλαδίτης ξέρει πως τα σκοπιανά είναι μια βουλγαρική διάλεκτος, στην οποία ο Τίτο πρόσθεσε ολίγα Σερβοκροατικά για πολιτικούς λόγους και στην οποία, επίσης για πολιτικούς λόγους, προστέθηκαν το 1992 και ολίγα αλβανικά. Ένας επίπλαστος αχταρμάς δηλαδή για να αποκτήσει το κρατίδιο επίσημη γλώσσα μπας και παραμείνει ενωμένο. Χειρότερο όμως κι από αυτό, είναι η αναγνώριση «μακεδονικής εθνότητας». Οποιαδήποτε στιγμή πλέον, ο κάθε τυχάρπαστος, προβοκάτορας ή απλώς ψώνιο που ποθεί δημοσιότητα, μπορεί να δηλώσει πως ανήκει στη «μακεδονική εθνότητα» και να προσφύγει στα ελληνικά ή τα ευρωπαϊκά δικαστήρια ζητώντας μειονοτικά σχολεία, αναγνώριση αλυτρωτικών σωματείων, αναγνώριση αλυτρωτικών δικαιωμάτων και πάει λέγοντας. Άλλη μια «Θράκη» δηλαδή στα βορειοδυτικά σύνορά μας. Το σηκώνει αυτό η πατρίδα μας σήμερα; Ο καθένας λοιπόν μπορεί να απαντήσει εύκολα στο ερώτημα που θέσατε.

*Στην εκατοστή επέτειο του θανάτου του Μελά, δύο σχεδόν ταυτόχρονα άρθρα του «Ιού» («Ελευθεροτυπία» 10/10/2004) και του πανεπιστημιακού Βασίλη Γούναρη («Καθημερινή» 17/10/2004) εξέθεσαν προβλήματα της επίσημης αφήγησης και παρέθεσαν κάποιες αντιφατικές εκδοχές γύρω τις συνθήκες του φόνου του. Από τη διασταύρωσή τους προκύπτει πως ο Μελάς τραυματίστηκε κατά λάθος από τους συντρόφους του, που τον αποκεφάλισαν κατόπιν για να μην προδοθούν από τις κραυγές του στον τουρκικό στρατό… Αλήθεια ή ψέματα;

-Νομίζω είναι γελοιότητες στην καλύτερη περίπτωση, προβοκάτσιες του χειρίστου είδους στη χειρότερη. Εντάξει, ο ρόλος του «Ιού» είναι γνωστός σε όλους, η Ελευθεροτυπία, όπως αποδείχθηκε μετά το κλείσιμό της, είχε πολλούς σκελετούς στις σκοτεινές ντουλάπες της. Όσο για τους Πανεπιστημιακούς, σας το λέω ευθαρσώς, δεν έχω και την καλύτερη των εντυπώσεων, μου είχε όμως κι εμένα κάνει τότε εντύπωση η φιλοξενία της στην Καθημερινή. Βεβαίως, όταν μετά από χρόνια, ένας από τους αρχισυντάκτες της έγινε βουλευτής και υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, μου λύθηκαν οι απορίες. Αυτά για τα δημοσιεύματα. Ως προς την ουσία τώρα, μελετώντας τα απομνημονεύματα των Μακεδονομάχων που ήταν παρόντες εκείνο το μοιραίο βράδυ της 13ης Οκτωβρίου 1904 στη συμπλοκή, αλλά και τις επίσημες επιστολές του Προξενείου Μοναστηρίου προς το Υπουργείο Εξωτερικών, προκύπτει σαφέστατα πως ο Πρωτομάρτυρας σκοτώθηκε από τουρκική τακτική μονάδα σε γενικευμένη συμπλοκή, άρα τι είδους μπορεί να ήταν η προδοσία από τις φωνές του λαβωμένου ενώ γύρω του καιγόταν το πελεκούδι; Μετά τον θάνατό του, ενταφιάσθηκε πρόχειρα έξω από το χωριό Στάτιστα από τις γυναίκες του χωριού και αργότερα ο ντόπιος Μακεδονομάχος Βασίλειος Ντίνας, με επίσημη εντολή του Προξενείου και του Μητροπολίτη Καραβαγγέλη, έκοψε κρυφά την κεφαλή του ήρωα και τη μετέφερε στον παπά Σταύρο Τσάμη στο Πισοδέρι για να μην αναγνωριστεί από τους Τούρκους ως Έλληνας Αξιωματικός και παραβιαστούν οι όροι της Συνθήκης από τον εξευτελιστικό πόλεμο του 1897. Όλα τα άλλα, όπως προείπα, εξυπηρετούν ελεεινές ιδεολογικές αγκυλώσεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες.

*Τι σας φοβίζει περισσότερο σήμερα;

-Ο κακός μας εαυτός. Δυστυχώς, στο καταστροφικό άθλημα του διχασμού είμαστε πρωταθλητές. Το αποδείξαμε στην Εθνεγερσία του ’21, στη Μικρασιατική Καταστροφή και στον Εμφύλιο Πόλεμο αμέσως μετά την Κατοχή. Ελπίζω να μην αξιωθούμε να το ζήσουμε και τέταρτη φορά.