Οι θεράποντες ιατροί του, θεώρησαν ότι το κλίμα της Αττικής θα βοηθούσε την κλονισμένη, από το βαρύ λοιμώδες νόσημα, υγεία του. Το 1900 κληροδότησε (εν ζωή ακόμα) στην Κοινότητα της Αγυάς μεγάλα χρηματικά ποσά για την ανοικοδόμηση δύο πτερύγων του ψυχιατρικού νοσοκομείου δίπλα από τον ναό του Αγίου Αντωνίου, για την επισκευή του Παρθεναγωγείου, καθώς και για διάφορα αναθήματα στον προαναφερθέντα ναό. Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Δωτίου, το όνομά του αναγράφηκε με χρυσά γράμματα πάνω σε μαρμάρινη στήλη που τοποθετήθηκε έξω από το κτίριο της Κοινότητας της Αγυάς. Ο Παναγιώτης Κηπουρός (επειδή δεν είχε αποκτήσει παιδιά), όρισε τη σύζυγό του Βασιλική και την αδελφή του Σμαράγδα (χήρα του Γεωργίου Βλαχάκη), ως γενικούς κληρονόμους της μεγάλης του περιουσίας, με τον όρο να φροντίσουν να διατεθούν άμεσα τα τυχόν αδιάθετα χρηματικά ποσά των κληροδοτημάτων μετά τον θάνατό του.

 Ο Παναγιώτης Α. Κηπουρός απεβίωσε στις 6 Οκτωβρίου 1900 [1]: «Εξ Αθηνών αγγέλεται ο θάνατος του εν Γοδάμπα μεγαλεμπόρου Παναγιώτου Κηπουρού επελθών εν τη εξοχική αυτού επαύλει εν Κηφισία. Ο μεταστάς διά μακράς και εντίμου εργασίας είχεν αποκτήσει περιουσίαν ουχί ευκαταφρόνητον, αλλά δυστυχώς την υγείαν του υπέσκαπτεν από τινός χρόνου σοβαρά νόσος καθ’ ως ουδέν ίσχυσαν της επιστήμης αι προσπάθειαι». [2]. Σε έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Δωτίου (7 Οκτωβρίου 2019) ανατέθηκε τηλεγραφικά στον διαμένοντα στην Αθήνα δικηγόρο και πρώην βουλευτή Αγυάς Μιλτιάδη Δάλλα, να εκπροσωπήσει την Κοινότητα της Αγυάς στην εξόδιο ακολουθία, καταθέτοντας «βαρύτιμον στέφανον» και εκφωνώντας τον επικήδειο λόγο.

Η κηδεία του Παναγιώτη Α. Κηπουρού «εγένετο σεμνή και επιβάλλουσα εκ του ναού του Αγίου Γεωργίου Καρύτση» [3]. Στην εξόδιο ακολουθία χοροστάτησε ο μητροπολίτης Δημητριάδος που ήταν προσωπικός του φίλος. Στην τελετή παρέστησαν τα παιδιά του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα (μαζί με τη φιλαρμονική τους), οι οικογένειες Ρούχου, Ταμπακόπουλου, Τσαλδάρη και πλήθος κόσμου, ενώ τον επικήδειο λόγο εκφώνησε (όπως αναφέρθηκε) ο Μιλτιάδης Δάλλας: «Υπήρξεν αληθώς ο βίος αυτού αρίζηλον [= λαμπρό] υπόδειγμα σταθερότητος εν τη αρετή και πάση δικαιοσύνη. Ούτε αι συμφοραί και αι ανάγκαι του βίου εκλόνησαν τας ηθικάς αυτού αρχάς, ούτε τα αγαθά του πλούτου και των τιμών μετέβαλον το φρόνημα αυτού. Μέχρι και της τελευταίας αυτού εκπνοής ευγενής και υπομονετικός υπήρξεν […]. Αναπαύου αοίδιμε συμπολίτα εις την ελευθέραν γην την οποίαν τοσούτον επόθεις» [4].

 Η αδελφή και η σύζυγος του Παναγιώτη Κηπουρού, πιστές στις ηθικές αρχές που τις διέκρινε, φρόντισαν να κατοχυρώσουν τα ποσά των κληροδοτημάτων με συμβολαιογραφικές πράξεις. Τον Δεκέμβριο του 1900 (δύο μήνες μετά από τον θάνατό του), οι δύο γυναίκες χορήγησαν στην Κοινότητα της Αγυάς τα απαιτούμενα κεφάλαια «υπέρ ανεγέρσεως Νοσοκομείου παρά τον Ι. Ν. Αγίου Αντωνίου προς νοσηλείαν των προσερχομένων τω Ναώ τούτω φρενοβλαβών και λοιπών ασθενών, καθώς και υπέρ της ανεγέρσεως της μίας πτέρυγας του Παρθεναγωγείου Αγυάς». Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δωτίου απέστειλε προς τις δύο κυρίες ευχαριστήριο ψήφισμα (18 Δεκεμβρίου 1900). Στις 29 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους, απέστειλε επίσης ευχαριστήρια ψηφίσματα, τόσο στον Μιλτιάδη Δάλλα, όσο και στον Αθανάσιο Πετράκη και στη σύζυγό του Αφροδίτη (θυγατέρα της Σμαράγδας Κηπουρού-Βλαχάκη).

Στις αρχές Ιανουαρίου του 1901, ο δήμαρχος της Αγυιάς ήλθε σε επαφή με τον Αθηναίο έμπορο Σταύρο Τσαλδάρη, ο οποίος ήταν πληρεξούσιος διαχειριστής της περιουσίας του Παναγιώτη Κηπουρού και για πρώτη φορά τέθηκε το ζήτημα της δημιουργίας ενός νέου υδραγωγείου στην Αγιά. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο δήμαρχος: «το κακής ποιότητος ύδωρ [του παλαιού υδραγωγείου] όπερ διερχόμενον δι’ εφθαρμένων σωλήνων περιλαμβάνει νοσογόνα στοιχεία άτινα γεννώσι διάφορα νοσήματα θανατηφόρα αποδεκατίζοντα ιδίως την παιδικήν ηλικίαν της πόλης». Τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει στους κληρονόμους του Κηπουρού (σύζυγο και αδελφή) ώστε να διατεθούν κάποια επιπλέον χρήματα από το κληροδότημά του προς την Κοινότητα της Αγυάς για τον σκοπό αυτό. Τόσο η σύζυγος του Παναγιώτη Κηπουρού που είχε επιστρέψει στην Αίγυπτο, όσο και η αδελφή του που ήλθε στην Αγιά για το μνημόσυνο που οργάνωσε η Κοινότητα (28 Ιανουαρίου 1901), αποδέχθηκαν την πρόταση του δημάρχου και έδωσαν εντολή στον διαχειριστή Σταύρο Τσαλδάρη να εκταμιεύσει το απαιτούμενο χρηματικό ποσό από την Εθνική Τράπεζα.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1901 το Δημοτικό Συμβούλιο απέστειλε ευχαριστήριο ψήφισμα στον Σταύρο Τσαλδάρη «διά όσας υπέρ της Κοινότητος Αγυάς κατέβαλε φροντίδας και διά το βάρος όπερ ανέλαβε της εκκαθαρίσεως του αναλογούντος αυτή κληροδοτήματος». Με άλλη απόφασή του (22 Φεβρουαρίου 1901) το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να συνεισφέρει τα τυχόν επιπλέον χρήματα που θα απαιτούνταν, από το ταμείο του Δήμου. Όταν τον Ιούνιο του 1901 άρχισαν να εκτελούνται τα προαναφερθέντα έργα στην Αγιά, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε πως το υδραγωγείο θα ανήκει αποκλειστικά στην κατοχή και κυριότητα της Κοινότητος Αγυάς και θα έφερε την αρχαία αυτού επωνυμία «Τα νερά της χώρας».

Ο Παναγιώτης Α. Κηπουρός υπήρξε ένας ευπατρίδης που δεν λησμόνησε ποτέ τον τόπο της καταγωγής του. Ο Δήμος Αγυάς ονοματοθέτησε προς τιμήν του μία οδική αρτηρία στην πόλη. Επειδή, όμως, σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 120 χρόνια από τον θάνατό του, θα ήταν ευχής έργο στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δήμου, να διοργανωθεί και μία ειδική εκδήλωση για να τιμηθεί η μνήμη του μεγάλου αυτού ευεργέτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Εστία (Αθήνα), φ. 221 (8 Οκτωβρίου 1900).

[2]. Ταχυδρόμος (Αλεξάνδρεια), φ. 2000 (11/24 Οκτωβρίου 1900).

[3]. Ακρόπολις (Αθήνα), φ. 6683 (12 Οκτωβρίου 1900).

[4]. «Λόγος επικήδειος εις τον Μέγαν πολίτην Παναγιώτην Α. Κηπουρόν, εκφωνηθείς εν τω Ναώ του Αγίου Γεωργίου Καρύτση την 7ην Οκτωβρίου 1900, υπό του τέως βουλευτού Αγυιάς Μιλτιάδου Δάλλα», Ακρόπολις (Αθήνα), φ. 6683 (12 Οκτωβρίου 1900).

* Πληροφοριακά στοιχεία αντλήθηκαν από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους (Τοπικό Αρχείο Αγυάς), Αρχείο Δήμου Δωτίου, φκ. 009 [1900-1903], Πρακτικά Συνεδριάσεων Δημοτικού Συμβουλίου, 7 Ιουλίου 1900, 25 Αυγούστου 1900, 7 Οκτωβρίου 1900, 18 Δεκεμβρίου 1900, 29 Δεκεμβρίου 1900, 21 Ιανουαρίου 1901, 21 Φεβρουαρίου 1901, 22 Φεβρουαρίου 1901 και 20 Ιουνίου 1901.

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου