Ο κ. Κιμούλης που σήμερα (9 μ.μ.) και αύριο (7 μ.μ., 9 μ.μ.) πρωταγωνιστεί μαζί με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη στην παράσταση «Το Παγκάκι» στο Victoria Cinemas, στη συνέντευξή του αναφέρει ποιοι είναι αυτοί που τον διαμόρφωσαν τόσο ως άνθρωπο όσο και ως ηθοποιό, για την υποκριτική και την υποκρισία, τις επιλογές και τις επιρροές, αλλά και τις θεατρικές δυνατότητες που έχουν οι πόλεις της περιφέρειας. Στην ερώτηση δε αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει τον χρόνο πίσω τι θα άλλαζε, σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «Η μετάνοια είναι ένας τρόπος να χαϊδέψουμε τις ενοχές μας».
*Κύριε Κιμούλη, θέλετε να μας μιλήσετε για «Το Παγκάκι»;
-Πρόκειται για μια συνάντηση δύο ανθρώπων, μιας γυναίκας και ενός άνδρα, σε ένα παγκάκι ενός πάρκου. Ουσιαστικά όλο το έργο μιλάει για ένα θέμα που πολλές φορές -όταν το επιτρέπει ο καθένας μας- μας ταλανίζει: αν μπορούν πλέον οι άνθρωποι να ζήσουν μαζί και αν δεν μπορούν ποια είναι η αιτία παρόλο που το θέλουν. Το ιδιοφυές κατά τη γνώμη μου στοιχείο του έργου είναι ότι ο συγγραφέας αυτό το αρκετά σοβαρό θέμα το αντιμετωπίζει με μία ακραία διάθεση κωμωδίας, ίσως πιστεύει κι αυτός, όπως και ο Ντάριο Φο, ότι το κλάμα ανακουφίζει, ενώ το γέλιο θυμώνει και ο θυμός είναι πολλές φορές ο βατήρας δημιουργίας και αλλαγής.
*«Το Παγκάκι» είναι ένα έργο που γράφτηκε σε ένα πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον, της πνέουσας τα λοίσθια Σοβιετικής Ενωσης. Πώς γίνεται να μεταφερθεί στη σύγχρονη Ελλάδα;
-Πιστεύω ότι τα έργα που θεωρούνται από κάποιους κλασικά, και «Το παγκάκι» κινείται σ' αυτό τον χώρο, έχουν ένα κοινό στοιχείο: όταν παρουσιάζονται είναι σαν να έχουν γραφεί τη στιγμή που παρουσιάζονται, κι αυτό είναι το στοιχείο που τα καθιστά κλασικά.
*Το θέατρο -όπως και ο κινηματογράφος- είναι ένα ψέμα για να πούμε μία μεγάλη αλήθεια;
-Το θέατρο δεν είναι ψέμα. Πολλοί χρησιμοποιούν την περίφημη φράση «μην παίζεις θέατρο» εννοώντας «μην λες ψέματα», που είναι λίγο «αγράμματη» έκφραση. Η λέξη «υποκριτική» δεν βγαίνει από την «υποκρισία», αλλά από το «αποκρίνομαι», δηλαδή απαντώ ερμηνεύοντας ή ερμηνεύω απαντώντας. Προσπαθώ δηλαδή να απαντήσω σε μια ερώτηση του απέναντί μου ή να θέσω μία ερώτηση στον απέναντί μου. Η υποκριτική είναι ένας διαρκής διάλογος που επιβεβαιώνει τη σημαντικότητα του συλλογικού. Μόνο ψέμα δεν είναι αυτό, ουσιαστικά είναι μόνο αλήθεια και αλήθεια με όλη τη σημασία της λέξης: αυτό που δεν πρέπει να βυθιστεί στη λήθη.
*Εχετε συνεργαστεί με Συνοδινού, Χορν, Τσαρούχη και πολλά άλλα «ιερά τέρατα» της ελληνικής τέχνης... Ποιος σας έχει επηρεάσει περισσότερο ως ηθοποιό αλλά και ως προσωπικότητα;
-Παρόλο που όλοι αυτοί οι άνθρωποι με διαμόρφωσαν δεν ευθύνονται γι' αυτό που είμαι... Ο καθένας μας είναι το άθροισμα των ανθρώπων που τον έχουν πλησιάσει/ακουμπήσει/κοιτάξει/αγκαλιάσει, με όλους τους ανθρώπους που έχει συνυπάρξει. Αυτό το άθροισμα είμαι κι εγώ... Βεβαίως βασικοί «σταθμοί» στη ζωή μου ήταν η συνάντησή μου με τον Χορν και η συνάντησή μου με τον Γιώργο Χειμωνά. Φυσικά και απλοί άνθρωποι που δεν έχουν λαμπερό όνομα βοήθησαν να διαμορφωθώ επίσης.
*Αρα η ζωή μας καθορίζεται από τις επιλογές ή από τις επιρροές;
-Πολύ ωραία ερώτηση... Η ζωή μας καθορίζεται από τις επιρροές, ή αλλιώς η ζωή καθορίζεται από τις συναντήσεις μας και στη συνέχεια τις επιλογές που θα κάνουμε όταν αυτές οι συναντήσεις και οι επιρροές σταματήσουν. Ο άνθρωπος δεν αυτοπροσδιορίζεται, ο άνθρωπος αυτοετεροπροσδιορίζεται.
*Κι αν δεν κάνατε αυτό που κάνετε, τι θα θέλατε να κάνετε;
-Πάλι αυτό που κάνω... Είναι αυτό που μ' αρέσει κι αυτό που αγαπάω.
*Τότε, αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, τι θα θέλατε να έχετε κάνει και τι όχι;
-Δεν είμαι λάτρης της μετάνοιας, γιατί είναι άλλη μία ανόητη έννοια. Οτιδήποτε μετανιώσεις/μετανοήσεις γίνονται σε έναν άλλο χρόνο, κατ' επέκταση και η κρίση σου είναι διαφορετική και δεν έχεις να κάνεις κάτι αφού αυτό το κάτι το έχεις κάνει στο παρελθόν. Η μετάνοια είναι ένας τρόπος να χαϊδέψουμε τις ενοχές μας.
*Ερχεστε στη Λάρισα, σε μια πόλη παραδοσιακά θεατρόφιλη. Θα θέλατε να πείτε κάτι στο κοινό της;
-Σε μια ομφαλοκεντρική χώρα όπως είναι η δική μας, που τα πάντα γίνονται στο κέντρο, η περιφέρεια έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο να παίξει. Οχι να συζητάμε διαρκώς πώς οι πράξεις της θα βαπτιστούν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ του κέντρου, αλλά να αποκτήσουν μία αυτονομία και να μην είναι πρώτιστο μέλημα να περάσουν πρώτα από την Αθήνα για να αποκτήσουν αξία. Οι πόλεις της περιφέρειας μπορούν να ανοίξουν δεσμούς με άλλες πόλεις της Ευρώπης, πολιτιστικά, οικονομικά και ούτω καθεξής...
Θέλω να πω επίσης ότι όπως όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο αγαπάω την πόλη της Λάρισας και το Θεσσαλικό Θέατρο, αγαπώ και εκτιμώ ιδιαιτέρως τον Κώστα Τσιάνο και έχω πάρα πολλούς φίλους. Την επισκέπτομαι σταθερά δε κάθε χρόνο είτε ως σταθμό στις περιοδείες μου είτε για να δω τους φίλους.