Επενδύουν οι Λαρισαίοι στα παιδιά τους" τονίζει σήμερα σε συνέντευξή του στην "ΕτΔ" ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής. Ο κ. Μαραμής που σήμερα Δευτέρα και ώρα 8 μ.μ. θα παρουσιάσει ένα ξεχωριστό και πρωτοποριακό μουσικό δρώμενο στο Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας, μιλάει γιατί η "μουσική κάνει τη σιωπή και κλαίει" -όπως είναι και ο τίτλος του δρώμενου-, γιατί επιλέγει ως χώρους των παραστάσεών του χώρους με έντονη φόρτιση και κυρίως στην επαρχία, τι θα ήθελε να έχει καταφέρει σε 10 χρόνια, αλλά και τι έχει να πει στα νέα παιδιά. Ο Δημήτρης Μαραμής σημειώνει δε πως "Με γοητεύει η πρόκληση να έρχεται ένα νέο μου έργο σε επαφή με ένα αμύητο, ίσως και απροετοίμαστο κοινό. Στο τέλος είμαστε και οι δύο κερδισμένοι. Και ο φιλότεχνος και διψασμένος κόσμος μίας επαρχιακής πόλης, κι εγώ που δημιουργώ ένα πιστό και δυναμικό κοινό που με ακολουθεί και αναμένει το επόμενο έργο μου".

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

*Κύριε Μαραμή, «Μουσική που κάνει τη Σιωπή και Κλαίει» ονομάζεται η παράσταση που θα παρακολουθήσουν οι Λαρισαίοι. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τον τίτλο, αλλά και να μας μιλήσετε για το έργο;

-Ως τίτλο επέλεξα έναν στίχο του ατμοσφαιρικού Θεσσαλονικιού ποιητή Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου "η μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει". Το έργο γεννήθηκε από την ανάγκη της δημιουργίας μίας μυσταγωγικής μουσικής που να διεγείρει στους ανθρώπους αρχέγονες μνήμες μέσα από εμβληματικούς μνημειακούς χώρους όπως αυτοί της Ροτόντας της Θεσσαλονίκης, της Αγίου Πέτρου των Δομινικανών στο Ηράκλειο, του Μουσείου των Δελφών και του Διαχρονικού Μουσείου της Λάρισας τώρα. Έτσι οι ακροατές σε μία πλήρως αποδομημένη συναυλία, διακατέχονται από ένα καθολικό αίσθημα ενός βιώματος που δεν είναι απαραίτητα μόνο μουσική εμπειρία, αλλά και κάτι παραπάνω. Η σιωπή κλαίει, επειδή μεγάλο ρόλο σε αυτή τη σύνθεση διαδραματίζουν οι παύσεις οι οποίες έρχονται μετά το χτίσιμο μικρών φράσεων και αρμονιών.

*Στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε ότι πρόκειται για μια «διαφορετική μουσική εμπειρία» και ένα «πρωτοποριακό μουσικό δρώμενο». Δηλαδή;

-Ναι γιατί το πρώτο μέρος οι θεατές θα το παρακολουθήσουν όρθιοι καθώς θα κινούνται μέσα στο μουσείο. Οι τραγουδιστές δεν θα φαίνονται, δεν θα είναι καθισμένοι κάπου για να τους βλέπουν οι ακροατές, αλλά ανάμεσα στον κόσμο θα ξεκινήσουν να τραγουδούν μία λειτουργία χωρίς λόγια. Με αυτό τον τρόπο οι ακροατές-θεατές μπορούν να βιώσουν τον χώρο δια μέσου της μουσικής, χωρίς να τους αποσπά την προσοχή η πηγή της μουσικής που είναι οι εκτελεστές. Η δομή της μουσικής είναι τέτοια ώστε να οδηγεί το ακροατήριο σε μία σταδιακή απογείωση από το σκοτάδι στο φως. Γενικότερα είναι μία πρόκληση και για εμένα και για τους ακροατές.

*Η παράσταση θα παιχτεί στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας. Γιατί επιλέξατε τον χώρο αυτό;

- Επειδή αυτό το εντυπωσιακό μουσείο, είναι ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο, μέσα στη μνήμη του ανθρώπινου πολιτισμού. Με το που αντίκρισα τα εκθέματα από την παλαιολιθική εποχή και βίωνα σιγά-σιγά το πέρασμα των πολιτισμών και των αυτοκρατοριών που πέρασαν πάνω από τη θεσσαλική γη, σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον θα ήταν μέσα σε αυτό το περιβάλλον να ακούγεται η συγκεκριμένη σύνθεση και να συνομιλεί με αυτά τα απομεινάρια από τα έγκατα του παρελθόντος.

*Οι παραστάσεις σας, εν αντιθέσει με συνάδελφούς σας, δεν έχουν επίκεντρο την Αθήνα. Γιατί ακολουθείτε - θα λέγαμε - αυτή την «τακτική»;

-Καταρχάς αγαπώ την περιφέρεια, την επαρχία με την ανόθευτη νοοτροπία της, τα ήθη και την παράδοσή της και την αφτιασίδωτη ευθύτητά της. Η Αθήνα είναι ένα υπερφορτωμένο κέντρο με πάρα πολλές εκδηλώσεις που στο τέλος η μία εκδήλωση πνίγει την άλλη. Όλοι κάτι θέλουν να κάνουν στην Αθήνα. Αντίθετα η επαρχία αναπνέει. Φαίνεται καθαρά το καλό και το μέτριο. Επίσης αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ανεβαίνει το έργο μου, να παρουσιάζεται, να υλοποιείται στον χώρο που έχω ανακαλύψει και με έχει εμπνεύσει. Με γοητεύει η πρόκληση να έρχεται ένα νέο μου έργο σε επαφή με ένα αμύητο, ίσως και απροετοίμαστο κοινό. Στο τέλος είμαστε και οι δύο κερδισμένοι. Και ο φιλότεχνος και διψασμένος κόσμος μίας επαρχιακής πόλης, κι εγώ που δημιουργώ ένα πιστό και δυναμικό κοινό που με ακολουθεί και αναμένει το επόμενο έργο μου.

*Επιστρέφετε σταθερά στη Λάρισα. Γιατί, είναι μια πόλη που σας ταιριάζει;

-Γιατί όπως το έχω πει κι εδώ, αλλά το διατυμπανίζω και παντού, η Λάρισα έχει επενδύσει στην παιδεία και στον πολιτισμό. Είναι μία πόλη που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μία συνεχή ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Επενδύουν οι Λαρισαίοι στα παιδιά τους. Τα στέλνουν να μάθουν όπερα, πιάνο, χορωδία, μπαλέτο. Αυτό αποδίδει και αρχίζει να φαίνεται στα δρώμενα της πόλης. Πέρυσι έκανα την πρεμιέρα της σύγχρονης όπεράς μου "Οι Στοιχειωμένοι" στο Ωδείο της Λάρισας. Η υποδοχή ήταν ενθουσιώδης. Υπήρξε κόσμος που δεν χωρούσε να μπει. Αυτό σημαίνει πως η πόλη πλέον με εκτιμά, με καλεί κι εγώ απ' την πλευρά μου αγαπώ αυτό το αγνό και θερμό ακροατήριο. Φυσικά είναι μεγάλη η βοήθεια και η θετικότητα στον πολιτισμό της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού του Δήμου Λαρισαίων τα τελευταία χρόνια αλλά και της Εφορείας Αρχαιοτήτων στη συγκεκριμένη εκδήλωση. Ας μου επιτρέψετε να αναφέρω τα ονόματα των ανθρώπων που πραγματικά παράγουν έργο πολιτισμού στην πόλη, τον αντιδήμαρχο κύριο Πάνο Σάπκα αλλά και την έφορο Αρχαιοτήτων και διευθύντρια του Διαχρονικού Μουσείου κυρία Σταυρούλα Σδρόλια.

*Τι θα θέλατε να έχετε καταφέρει σε 10 χρόνια;

-Θα ήθελα να συνεχίσω τη συνθετική πορεία που ξεκίνησα πάνω στο μουσικό θέατρο με τα δύο έργα μου Ερωτόκριτος και Στοιχειωμένοι προσθέτοντας και άλλα έργα αυτής της κλίμακας. Υπάρχουν φυσικά και άλλα είδη μουσικής και διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας συνθέσεις που όχι απλά έχω στο μυαλό μου να γράψω, αλλά τα έχω ήδη προτείνει σε πολιτιστικούς φορείς και περιμένω να δω εάν θα εγκριθούν ως αναθέσεις για να τα υλοποιήσω. Επίσης εκτός από συνθέτης είμαι καλλιτεχνικός διευθυντής του νεοσύστατου Φεστιβάλ Δελφών "Το Λάλον Ύδωρ" το οποίο διανύει πλέον τον τρίτο του χρόνο και δεν κρύβω πως σε δέκα χρόνια θα είχα τη φιλοδοξία να αναπτύξω περισσότερο αυτή την εμπειρία και τις ιδέες μου πάνω στην πολιτιστική διοίκηση την οποία επίσης αντιμετωπίζω δημιουργικά και με όραμα.

*Στα νέα παιδιά που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να δημιουργούν, αλλά επειδή πρέπει να ζήσουν δεν προλαβαίνουν να δημιουργήσουν, τι θα θέλατε να πείτε;

-Κι εγώ έτσι ξεκίνησα και σιγά σιγά κατάφερα να ζω από τη δημιουργία. Αυτό που λέω πάντα. Είναι χαρακτηριστικό της νεότητας η ανυπομονησία. Καλό είναι ο νέος να μη βιάζεται αλλά να είναι αφοσιωμένος στον στόχο του. Να τολμά και να μη φοβάται τίποτα. Αλλά... να έχει υπομονή. Να μην αγχώνεται για την άμεση επιτυχία και φθείρεται χωρίς λόγο. Ένας νέος έχει δυνάμεις για τα πάντα. Πρέπει όμως να πηγαίνει αργά γιατί του λείπει η ωριμότητα. Και η φύση δε βιάζεται. Ωριμάζει σιγά-σιγά τους καρπούς της.