Γνήσιο γέννημα των θεσσαλικών λαϊκών αγωνιστικών παραδόσεων. Γεννήθηκε στο Ομόλιο (Λασποχώρι) το 1920, από αγροτική οικογένεια που μπολιάστηκε με τις ηρωικές παραδόσεις του αγροτικού κινήματος.

Από νεαρή ηλικία ένιωσε την εκμετάλλευση, την αδικία και τον δωσιλογισμό.

Στα περίφημα γεγονότα του Ομολίου, για την επίταξη της σοδειάς για λογαριασμό των καταχτητών στις 3 Δεκέμβρη 1941, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από «Ελληνες» δωσίλογους οσφιοκάμπτες, ο αδερφός του Γιώργος Κυριάκος και ο ξάδερφός του Νίκος Κορομηλάς.

Αυτό δεν θα τον τρόμαξε, δεν τον άφησε αδιάφορο και αμέτοχο απέναντι στους κατακτητές και τα ντόπια φερέφωνα του Τσολάκογλου. Αντίθετα τον πεισμάτωσε και εκτινάχθηκε η διάθεσή του για αντίσταση κατά των κατακτητών.

 Τέλη του 1942 κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ στην Κερασιά Πηλίου και εντάχθηκε στο 52ο Σύνταγμα που διοικητής του ήταν ο ηρωικός ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς που ήταν επικεφαλής στην τιτανομαχία της απόκρουσης της Ιταλικής επίθεσης του Υψώματος 731.

Μετά τα Δεκεμβριανά και την Απελευθέρωση γύρισε στον τόπο του για ν’ αρχίσει το νέο ειρηνικό ξεκίνημα. Η περίοδος της «λευκής τρομοκρατίας» που επιβάλλεται από τους νέους «προστάτες» έχει άλλα σχέδια.

Επιστρατεύεται και κατατάσσεται στη Λάρισα μαζί με άλλους χαρακτηρισμένους αγωνιστές της αντίστασης, στον νεοσύστατο τάγμα σκαπανέων που στέλνεται πρώτο εξορία στη Μακρόνησο. Εκεί γεύτηκε όλο το μίσος, το μένος και την απανθρωπιά των νέων μεθόδων «σωφρονισμού και μετάνοιας» των κτηνόμορφων υπηρετών των νέων, αγγλοαμερικάνων, «κατακτητών».

Στη Μακρόνησο μένει μέχρι τον Αύγουστο του 1949 που ουσιαστικά έληξαν οι μάχες με τον ΔΣΕ.

Γύρισε δημιουργώντας μια θαυμάσια οικογένεια και παραμένοντας πάντα ένας γνήσιος λαϊκός αγωνιστής με τη φλόγα της νιότης να την μεταλαμπαδεύει.

Φίλος της Ομάδας Μελέτης Ιστορίας των Κοινωνικών Αγώνων άφησε έντονο το αποτύπωμά του και στους νεότερους.

Θα τον θυμόμαστε πάντα με τον ενθουσιασμό του, το πάθος και την αντοχή του, αφού ήταν ο επικεφαλής μας αφηγητής και αναλυτής στο «προσκύνημα» - οδοιπορικό μνήμης που πραγματοποιήσαμε στον τόπο μαρτυρίου και «κολαστήριο» των Ηρώων, πριν από ενάμιση χρόνο (20 Μάη 2018), στη Μακρόνησο.

Τόσες ώρες - ημερήσιας διαδρομής - με λεωφορείο από τη Λάρισα ως το Λαύριο και από κει στο Μακρονήσι με ταχύπλοο και επιστροφή είναι κουραστικό ακόμα και για έναν νεολαίο. Αυτό και μόνο δείχνει το μέγεθος της δύναμης του αγωνιστή.

Η δύναμη που αντλήσαμε από αυτήν τη «φκιασιά» του αγωνιστή που στα 98 του χρόνια, αειθαλής, περήφανος και παθιασμένος από τα ουμανιστικά ιδεώδη, υπήρξε για μας η παρακαταθήκη για τη συνέχιση αυτού του δρόμου.

 Το ξέρουμε πως η πατρώα γη του συντρόφου και συναγωνιστή Μανώλη, που φιλοξενεί τον αγωνιστή σύμβολο της αγροτιάς Μαρίνο Αντύπα, αγκάλιασε το προχθές με το χθες και θα συνεχίσει να παράγει το όμορφο καρπό των ουμανιστικών αγώνων για την κοινωνική απελευθέρωση.

Καλό ταξίδι σύντροφε Μανώλη.

ΜΠΑΡΜΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ