Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη

Η Μαρία Λιάσκα - Μαυράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγάλωσε με την πεποίθηση πως θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Σπούδασε οικονομικά, ενώ από πολύ μικρή ασχολήθηκε με την τέχνη της συγγραφής. Έζησε στο εξωτερικό, στην Αγγλία και τη Γαλλία. Τα τελευταία χρόνια τολμάει να ζει με την οικογένειά της στο αγαπημένο της νησί του βορείου Αιγαίου, τη Λήμνο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από την «ανεμος εκδοτική» το βιβλίο της «Μη μου πεις το τέλος». Σήμερα μιλάει στην «Ελευθερία της Δευτέρας», όπου ανάμεσα σε άλλα τονίζει:

«Η αστική δημοκρατία λειτούργει στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Για αυτό το λόγο δημιουργούνται κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές ανισότητες. Και πριν τα «μνημόνια» υπήρχαν οι ταξικές διαφορές. Η έννοια της δημοκρατίας έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές λανθασμένα. Η βία καταλύει τη δημοκρατία. Η βία δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ στο δρόμο. Είναι και οι στερήσεις, οι άνεργοι, οι αυτοκτονίες, η υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας, ο δανεισμός για να σωθούν οι τράπεζες και όχι ο άνθρωπος».

Η συνέντευξη

* Μπορείτε να μας μιλήσετε για το βιβλίο σας; Τι αφορά; Γιατί κάποιος να διαβάσει το "Μη μου πεις το τέλος";

- «Το βιβλίο μου «Μη μου πεις το τέλος» αναφέρεται στην ιστορία μιας οικογένειας και την πορεία της μέσα στον χρόνο, μέσα στην Ιστορία. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα έως και σήμερα οι ήρωες αναμετριούνται με τα συνταρακτικά ιστορικά γεγονότα που διαδραματιστήκαν στην πατρίδα μας αλλά και στον κόσμο. Κάποιοι ταξίδεψαν από την εξωτική Αλεξάνδρεια μέχρι το πλούσιο προάστιο της Κηφισιάς και κάποιοι άλλοι εκδιώχτηκαν από την Ανατολή για να βρουν απάνεμο λιμάνι στη Χίο και στον Πειραιά. Προσφυγιά, εξορία, πόλεμοι, χούντα, μεταπολίτευση. Η δίνη της ιστορίας κινδυνεύει να μας παρασύρει όλους. Κάποιοι γίνονται ήρωες. Κάποιοι άλλοι προδίδουν. Έρωτες που προσπαθούν να κρατηθούν. Φιλίες που κλονίζονται. Άνθρωποι που αντέχουν. Το βιβλίο σκαλίζει μνήμες και κουβαλάει έντονο συγκινησιακό φορτίο. Οι ήρωες δεν είναι χάρτινοι. Κι αυτό γιατί όλοι μας έχουν κάποιον –ή τον εαυτό μας-που ταυτίζεται μαζί τους μέχρι το τέλος».

* Από πού εμπνέεστε και αντλείτε ιδέες για τη συγγραφή; Έχετε επηρεαστεί από Έλληνες ή ξένους συγγραφείς;

- «Όλοι οι μεγάλοι ποιητές είχαν καταλυτική επίδραση επάνω μου. Νερούντα, Ρίτσος, Σεφέρης, Λόρκα, Ελύτης, Κάλβος. Αν αναφερθώ στους γίγαντες της παγκόσμιας Λογοτεχνίας δεν μπορώ πάρα να μιλήσω για τον Ντοστογέφσκυ, τον Καμύ, τον Ουγκώ. Εννοείται πως στην Ελλάδα είμαστε τόσο τυχεροί γιατί στην δίκη μας γλώσσα έχουν γραφτεί τα παγκόσμια αριστουργήματα. Από τον Όμηρο και τον Παπαδιαμάντη μέχρι τον σημερινό Γιάννη Καλπούζο και την Ελένη Πριοβόλου δεν υπάρχει άβυσσος. Υπάρχει συνέπεια και συνέχεια. Δίχως αυτούς τους ανθρώπους ο κόσμος μας θα ήταν πολύ, πολύ φτωχός και μικρός. Στενός. Δεν θα χωρούσαν μέσα του ούτε τα πιο μικρά μας όνειρα».

* Εκτιμάτε ότι ένας συγγραφέας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; Ή μπορεί να αλλάξει κάτι μέσα μας βαθιά;

- «Όταν ο Ανδρέας Κάλβος έλεγε θέλει «Αρετή και Τόλμη η ελευθερία» το έλεγε στους ανθρώπους προσπαθώντας να τους αφυπνίσει μια συνείδηση που να τους φανερώνει το μεγαλείο του να είσαι ελεύθερος, με ευαισθησία, με γνώση, με ικανότητα πράξης. Πολλοί ποιητές και συγγραφείς μπορούν και έχουν αλλάξει τον κόσμο με τον λόγο τους. Ακόμη και σε πολύ δύσκολες εποχές εκείνοι είχαν αψηφήσει τον κίνδυνο και είχαν σπάσει το φράγμα του φόβου παρακινώντας τον απλό κόσμο σε αέναο αγώνα για αλλαγή.

Δεν ξέρω σήμερα κατά πόσο η διανόηση μπορεί ή/και θέλει να βοηθήσει προς σε αυτήν την κατεύθυνση. Πάντως μόνο με την γνώση και την καλλιέργεια μπορεί να αλλάξει η συνείδηση και η καρδιά του ανθρώπου. Κι αν αυτό γίνει τότε θα αλλάξει ολόκληρος ο κόσμος».

* Η φιλανθρωπία δίνει και παίρνει στη χώρα μας εν μέσω κρίσης. Αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο η φτώχεια και η εξαθλίωση;

- «Ό,τι γίνεται με αγνή πρόθεση από τον κόσμο όσο αφορά στην φιλανθρωπία καλώς γίνεται. Πάντως η φτώχεια δεν λύνεται με τις φιλανθρωπίες. Η πείνα, η ανισότητα, η δυστυχία λύνονται με την δικαιοσύνη».

* Πού βαδίζουν οι σύγχρονες αστικές δημοκρατίες όταν κάποιοι ζουν σε μια μόνιμη κατάσταση πολυτέλειας και οι περισσότεροι στην αβεβαιότητα;

- «Η αστική δημοκρατία λειτούργει στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Για αυτό το λόγο δημιουργούνται κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές ανισότητες. Και πριν τα «μνημόνια» υπήρχαν οι ταξικές διαφορές Η έννοια της δημοκρατίας έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές λανθασμένα. Η βία καταλύει την δημοκρατία. Η βία δεν είναι μόνο τα ματ στο δρόμο. Είναι και οι στερήσεις, οι άνεργοι, οι αυτοκτονίες, η υπονόμευση της Εθνικής μας κυριαρχίας, ο δανεισμός για να σωθούν οι τράπεζες και όχι ο άνθρωπος. Δεν είμαι από εκείνους που θελαν το τέλος της Ιστορίας να σηματοδοτείται από το τέλος των κοινωνικών αγώνων. Αν αλλάξουμε τρόπο σκέψης θα αλλάξουν τα πράγματα».