Συνέντευξη στον Δημήτρη Χατζηευθυμίου

 

«...Οι πολιτικές που εφαρμόζονται, δεν είναι πολιτικές που επιβάλλονται από ανοήτους ή ανικάνους. Έχουν σαφή σκόπευση, να αλλάξουν τον τρόπο ρύθμισης αγοράς και κοινωνίας, προς το συμφέρον των λίγων. Αυτή είναι η ουσία των μνημονιακών πολιτικών, παντού όπου εφαρμόσθηκαν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Ο συνταγματολόγος, καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, κ. Γεώργιος Κατρούγκαλος δηλώνει στην «Ε» ότι και σχέδιο υπάρχει και συγκεκριμένος στόχος των «διαβόητων διαρθρωτικών αλλαγών και των άλλων μέτρων των Μνημονίων, όπως είναι η απορρύθμιση του εργατικού δικαίου και οι ιδιωτικοποιήσεις». Κι αυτός είναι «η μαζική μεταφορά πόρων και πλούτου από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και η μεταβίβαση στρατηγικών τομέων της οικονομίας σε ξένα, γερμανικά ιδίως, χέρια».

Στη συνέντευξή του ο κ. Κατρούγκαλος κάνει λόγο για «πολιτικό σύστημα στη χώρα μας που επιβιώνει ως νεκροζώντανο, χρησιμοποιώντας ως μοναδικά όπλα τον φόβο και τον κοινωνικό αυτοματισμό», ενώ καταγγέλλει τη συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως «μηχανή που παράγει Χρυσή Αυγή», μαζί με τις άλλες αιτίες - αναφέρει την οικονομική κρίση και την παταγώδη απονομιμοποίηση του κλεπτοκρατικού παλαιοκομματισμού- οι οποίες «τρέφουν το τέρας του νεοναζισμού».

Απέναντι σε όλα αυτά παραδέχεται ότι «το λαϊκό κίνημα δεν έχει την ωριμότητα, τη μαζικότητα και την ενότητα που χρειάζονται οι καιροί», επισημαίνει ωστόσο ως ελπιδοφόρο ότι «ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα με πολύ μεγαλύτερη ένταση από ό,τι οι άλλοι λαοί της κρίσης» και φαίνεται σίγουρος ότι «οι επόμενες εκλογές θα δικαιώσουν την ανάγκη συνολικής αλλαγής πολιτικής, προς το συμφέρον της χώρας και όχι των δανειστών μας».

 

H συνέντευξη

* Τέσσερα χρόνια κ. Κατρούγκαλε, μετά την αρχή της ελληνικής «περιπέτειας» με την είσοδό μας στο «μονόδρομο» του ΔΝΤ, μπορείτε να κάνετε μια εκτίμηση αν -ανεξάρτητα αν πρόκειται για «success» ή «disaster story»-, τουλάχιστον θα έχει «happy end»;

- Αυτή η επικοινωνιακή άσκηση έχει προ πολλού χρεοκοπήσει. Δεν είναι μόνον η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ που προβλέπει και το 2014 ύφεση, είναι η καθημερινή πραγματικότητα του καθενός από εμάς που διαψεύδει καθημερινά την εικονική πραγματικότητα ευημερίας της κυβέρνησης και των συστημικών ΜΜΕ. Τα όσα δε «αισιόδοξα» στοιχεία αναγνωρίζουν ο κύριος Μπαρόζο, ο κύριος Σόιμπλε και οι όμοιοί τους χρειάζονται μετάφραση για να γίνουν κατανοητά: επιχαίρουν, για παράδειγμα, διότι έχει ήδη μειωθεί, τάχα, κατά τα τρία τέταρτα η απώλεια ανταγωνιστικότητάς μας σε σχέση με την Ευρωζώνη, ως προς το μισθολογικό κόστος. Αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι πρέπει να πανηγυρίζουμε που μειώθηκαν οι μισθοί μας, αλλά να μην χαιρόμαστε και πολύ, γιατί επίκειται και άλλη μείωση, προκειμένου να καλύψουμε και το υπόλοιπο τέταρτο της χαμένης μας ανταγωνιστικότητας.

Από την άλλη μεριά, η πολυδιαφημισμένη ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος κρύβει, αφενός, τα τεράστια ελλείμματα των ασφαλιστικών οργανισμών (βαίνουν, αισίως, προς τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ). Αφετέρου –και κυρίως- το «επίτευγμα» αυτό δεν οφείλεται στην αύξηση των εσόδων επειδή μπήκαμε, τάχα, σε ανάπτυξη, ή από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που αποτελεί τον βασικό λόγο διόγκωσης των ελλειμμάτων, αλλά αποκλειστικά στις περικοπές μισθών, συντάξεων και τη διάλυση των υποδομών του κοινωνικού κράτους.

* Το 4ετές αυτό «σοκ και δέος» δείχνει να έχει καταστεί τρόπος ζωής για την ελληνική κοινωνία. Με την έννοια ότι από τη μια, οι δανειστές διά των κυβερνώντων μας επιβάλλουν διαρκώς νέα μέτρα, βαθαίνοντας τη λιτότητα και από την άλλη ο ελληνικός λαός μοιάζει να παρακολουθεί αποσβολωμένος. Πού αλλού θα συνέβαιναν όλα αυτά και δεν θα είχαμε ξεσηκωθεί, απορούμε όλοι αλλά δεν κάνουμε κάτι γι΄αυτό. Γιατί;

- Έγραφα στο πρόσφατο βιβλίο μου «Η κρίση και η διέξοδος»: «οι ανιστόρητοι, οι ανυπόμονοι (αλλά και οι εθελόδουλοι) αναρωτιούνται (ή υποβάλλουν): πού πήγε το κλίμα της αγανάκτησης που γέμιζε τις πλατείες το καλοκαίρι του 2011; Μήπως ξοδεύτηκε η ορμή των μαζικών κινητοποιήσεων της διετίας με την εκτόνωση των διπλών εκλογών; Και, σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ελπίδα, ή μήπως είναι πράγματι μονόδρομος ο δρόμος των μνημονίων, όπως προσπαθούν εδώ και πάνω από δύο χρόνια να μας πείσουν τα φερέφωνα του νεοφιλελευθερισμού;».

Η αλήθεια είναι ότι τρία χρόνια μνημονίων έχουν δείξει τα αδιέξοδα των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν, ενώ το πολιτικό σύστημα έχει ξεπεράσει προ πολλού το σημείο θραύσης του. Επιβιώνει ως νεκροζώντανο, χρησιμοποιώντας ως μοναδικά όπλα τον φόβο και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι το λαϊκό κίνημα δεν έχει την ωριμότητα, τη μαζικότητα και την ενότητα που χρειάζονται οι καιροί. Δεν πρέπει να υποτιμούμε, πάντως, το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα με πολύ μεγαλύτερη ένταση από ό,τι οι άλλοι λαοί της κρίσης. Και γι’αυτό υπάρχει ελπίδα. Ισχύει ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Κατά τη γνώμη μου, όμως, οι επόμενες εκλογές θα δικαιώσουν την ανάγκη συνολικής αλλαγής πολιτικής, προς το συμφέρον της χώρας και όχι των δανειστών μας.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ...

* Ισχυρίζονται πολλοί ότι αρκετά από τα μέτρα του «τρισκατάρατου» Μνημονίου θα έπρεπε να τα είχαμε επιβάλει μόνοι μας, ως μεταρρυθμίσεις. Εσχάτως ο υπ. Οικονομικών ανακάλυψε ότι υπάρχουν πλούσιοι που πρέπει να φορολογηθούν στην Εκάλη, αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν μετέχουν ισότιμα στα φορολογικά βάρη. Μήπως λοιπόν είχε δίκιο εκείνος που είπε ότι «λεφτά υπάρχουν»;

- Λεφτά υπάρχουν σε αυτούς που φοροδιαφεύγουν και σε όσους πλουτίζουν από την κρίση. Αυτοί δεν θίγονται από τα μνημονιακά μέτρα, το αντίθετο. Και τούτο γιατί οι πολιτικές που εφαρμόζονται, δεν είναι πολιτικές που επιβάλλονται από ανοήτους ή ανικάνους. Έχουν σαφή σκόπευση, να αλλάξουν τον τρόπο ρύθμισης αγοράς και κοινωνίας, προς το συμφέρον των λίγων. Αυτή είναι η ουσία των μνημονιακών πολιτικών, παντού όπου εφαρμόσθηκαν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν είναι ορισμένα τεχνικής φύσης αυτονόητα μέτρα, όπως π.χ. η ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Ακόμη και αυτά δεν γίνονταν στο παρελθόν γιατί προσέκρουαν σε μικροπολιτικά συμφέροντα πελατών του δικομματισμού. Οι διαβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές», η απορρύθμιση του εργατικού δικαίου και οι ιδιωτικοποιήσεις, αποσκοπούν στη μαζική μεταφορά πόρων και πλούτου από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και στη μεταβίβαση στρατηγικών τομέων της οικονομίας σε ξένα, γερμανικά ιδίως, χέρια.

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ

* Από τη δημόσια συζήτηση απουσιάζει ένας διάλογος για το αν πρέπει να παραμείνουμε «πάση θυσία» στο ευρώ. Δεν συζητάμε όμως και για το πώς θα μειωθεί το δημόσιο χρέος, το οποίο παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα παρά τις θυσίες των Ελλήνων. Κι έρχεται μια Γερμανίδα της Αριστεράς, η κ. Γκάμπι Τσίμερ του «Die Linke», να μας πει: βρε παιδιά, τι είδους κούρεμα θέλετε; Και να μας προτείνει η ίδια, να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο νομιμοποιημένο και το μη νομιμοποιημένο χρέος. Γιατί δεν το κάνουμε; Τι σημαίνει και πώς μπορεί να γίνει;

- Το Ευρώ από μόνο του, όπως κάθε νόμισμα, δεν είναι φετίχ ούτε έχει αυταξία. Είναι –ή δεν είναι- εργαλείο για την ευημερία. Αυτή είναι η θεμελιακή διαφορά του από άλλα αυτόφωτα πολιτικά μεγέθη, όπως, για παράδειγμα, η δημοκρατία ή η ελευθερία, τα οποία τα επιδιώκουμε ως αυτοσκοπό, ανεξαρτήτως από τις συνέπειες της εφαρμογής τους. Για αυτό το λόγο το «Ευρώ ή Θάνατος» αποτελεί παραλογισμό, ενώ το «Ελευθερία ή Θάνατος» όχι. Το κρίσιμο θέμα εντοπίζεται στο ότι η προώθηση αποκλειστικά ενιαίας νομισματικής πολιτικής, χωρίς να υπάρχει κοινή οικονομική πολιτική βασισμένη στην αρχή του κοινωνικού κράτους, αλυσόδεσε την Ευρώπη στα δεσμά του νεοφιλελευθερισμού. Το τι θα γίνει με το Ευρώ θα εξαρτηθεί από το ποια απάντηση θα δοθεί στο βασικό πολιτικό πρόβλημα της εποχής: νεοφιλελευθερισμός ή κοινωνική Ευρώπη;

Τώρα, ως προς το θέμα του χρέους: Τα κράτη μπορούν πάντα, από νομική άποψη, να επαναδιαπραγματευθούν την αποπληρωμή των χρεών τους. Μάλιστα, εάν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν, δεν αποκλείονται από το διεθνές δίκαιο ούτε οι μονομερείς ενέργειες. Για παράδειγμα, ο Ισημερινός διέγραψε το 2008 μονομερώς το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους του, κατόπιν λογιστικού ελέγχου που επισήμανε τον καταχρηστικό χαρακτήρα του, παράγωγο μιας άδικης διεθνούς οικονομικής τάξης. Πρόκειται για το λεγόμενο «επονείδιστο χρέος» (odious debt), κατασκευή που μέχρι και οι ΗΠΑ επικαλέστηκαν για να διαγράψουν το χρέος του Ιράκ από την προ Χουσεΐν εποχή.

Τη σύσταση για παρόμοια «ακτινογράφηση» του χρέους εισηγήθηκε η πολιτικός του Die Linke και τη θεωρώ απολύτως ορθή. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, είμαι και από τα ιδρυτικά μέλη της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ), μιας πρωτοβουλίας να συγκροτηθεί και στη χώρα μας μια ανάλογη διεθνής επιτροπή.

Κατά τη γνώμη μου, πάντως, το βασικό όπλο που έχει η χώρα μας για την διαγραφή του χρέους είναι η επίκληση «κατάστασης ανάγκης». Σύμφωνα με γενική αρχή του δικαίου (σύμφωνα και με σχέδιο σύμβασης για την Ευθύνη των Κρατών που έγινε δεκτό από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2001) τα κράτη μπορούν να επικαλεστούν παρόμοιο λόγο μη συμμόρφωσης σε διεθνή τους δανειακή υποχρέωση, όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις βασικές κοινωνικές τους λειτουργίες και στην ικανοποίηση των δανειστών τους.

ΚΡΙΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ

* Παράλληλα με την οικονομική η Ελλάδα βιώνει και μια μεγάλη κρίση του πολιτικού της συστήματος με την έννοια της πλήρους απαξίωσης και απονομιμοποίησής του. Δεν τους εμπιστευόμαστε αλλά –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- δεν πιστεύουμε ότι και οι εκλογές αποτελούν λύση. Είμαστε σε απόλυτη σύγχυση;

- Είναι πια φανερό ότι στην Ελλάδα οι «πάνω» δεν μπορούν και οι «κάτω» δεν θέλουν πια να κυβερνούνται όπως πρώτα. Και αυτό για τον απλό λόγο ότι δεν είναι πλέον δυνατή η συντήρηση του παλαιοκομματικού συστήματος μέσω του εκμαυλισμού των πελατειακών πολιτικών, ελλείψει πόρων και ιδεολογίας συνενοχής. Επίσης, είναι προφανές στους περισσότερους ότι η μνημονιακή συνταγή της διαρκούς λιτότητας δεν συνιστά απλώς κοινωνικά καταστροφική πράξη υποτέλειας αλλά και αδιέξοδη πολιτικά και οικονομικά επιλογή. Οι αντικειμενικοί αυτοί παράγοντες προσωπικά με κάνουν αισιόδοξο.

Από την άλλη μεριά, οι μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται εξαιτίας της αδυναμίας των ισχυρών, αλλά από τη δύναμη των αδυνάτων. Και αυτόν τον υποκειμενικό παράγοντα δεν τον έχουμε ακόμη εξασφαλίσει. Έτσι εξηγείται ο δισταγμός της κοινωνίας. Πέραν από την ανάγκη να υπάρξει συγκροτημένη, ρεαλιστική αλλά και ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, εμείς οι «κάτω» δύο στόχους θα πρέπει να πετύχουμε: Να δυναμώσουμε τη συλλογική μας αντίσταση σήμερα και αύριο, που από ό,τι ελπίζω θα έχουμε μια θετική κυβερνητική αλλαγή και μια κυβέρνηση της αριστεράς, να συγκροτήσουμε ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που θα στηρίξει τις προοδευτικές αλλαγές απέναντι στην υπονόμευση που πρέπει να περιμένουμε από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

* ...Έχουμε λοιπόν μια Αριστερά που δείχνει ικανή να αναλάβει τη διακυβέρνηση, χωρίς όμως να διαθέτει τη στήριξη του λαϊκού κινήματος, την οποία και η ίδια θεωρεί αναγκαία, για τις συγκρουσιακές πολιτικές που – σε επίπεδο ρητορικής τουλάχιστον- πρεσβεύει. Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος ότι θα έχουμε πράγματι μια κυβέρνηση από και για τον λαό και όχι μια ακόμη, άλλου τύπου ίσως, διαχείριση;

- Όπως σας είπα και παραπάνω, από εμάς εξαρτάται. Αν περιμένουμε Μεσσίες και Σωτήρες, θα είμαστε άξιοι της ατυχίας μας. Όπως έγραφε ο Ασημάκης Πανσέληνος, «η σωτηρία είναι επικερδής επιχείρηση μόνον για το «σωτήρα». Εμείς θα πρέπει, με το μαζικό κίνημα που θα συγκροτήσουμε, όχι μόνον να στηρίξουμε τις θετικές αλλαγές αλλά να εμποδίσουμε και τον εκφυλισμό μιας στροφής στη διαχείριση «όπως πριν».

Ο μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει από τα πάνω μόνο, ως προϊόν κοινωνικής μηχανικής φωτισμένων ελίτ, έστω αριστερόστροφης έμπνευσης. Χρειάζεται άμεση λαϊκή συμμετοχή. Θα πρέπει από την πρώτη μέρα να προωθηθούν μορφές άμεσης δημοκρατίας, όπως τα τοπικά δημοψηφίσματα και προοπτικά, στο πλαίσιο συνταγματικής τομής και ενός νέου Συντάγματος θεσμοί ανακλητότητας και λογοδοσίας όλων των εκλεγμένων οργάνων του κράτους.

Θα πρέπει παράλληλα να κατασκευαστούν από το μηδέν και θεσμοί που δίκαια αποκρούστηκαν μέχρι σήμερα από το λαϊκό κίνημα, γιατί έκρυβαν άλλες σκοπιμότητες, όπως η γενικευμένη αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών. Μία αξιολόγηση, βεβαίως, τα κριτήρια και οι διαδικασίες της οποίας θα διαμορφωθούν σε ανοικτή διαβούλευση με το συνδικαλιστικό κίνημα και τους μαζικούς φορείς, ούτως ώστε να μην αποτελέσει πρόσχημα για επικείμενες απολύσεις ή δούρειο ίππο για την έμμεση ιδιωτικοποίηση, αλλά μέσο για να ελέγχει η ίδια η κοινωνία το πώς λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η δημοκρατική συμμετοχή τόσο των δημοσίων υπαλλήλων όσο και των κοινωνικών φορέων και των χρηστών των υπηρεσιών, όχι μόνο στην εφαρμογή των διοικητικών πολιτικών, αλλά και στη στοχοθεσία τους.

ΒΙΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

* Πολλή συζήτηση έχει γίνει για το θέμα της βίας. Έχετε δηλώσει –αν δεν σας ερμηνεύω λάθος- ότι υπάρχουν διακρίσεις στη βία, τα όρια των οποίων θέτει η κοινωνία. Ο αντίλογος υποστηρίζει ότι αδιαφορώντας ή ανεχόμενοι το γιαούρτωμα ή μουντζώνοντας τον πολιτικό, στρώσαμε το έδαφος στην εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής. Είναι έτσι;

- Άλλες είναι οι αιτίες που τρέφουν το τέρας του νεοναζισμού. Η εγκληματική του δράση τρέφεται από την οικονομική κρίση αλλά και την παταγώδη και δίκαιη απονομιμοποίηση του κλεπτοκρατικού παλαιοκομματισμού. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι μηχανή που παράγει Χρυσή Αυγή.

Ως προς τη βία, αυτό που είπα και στο οποίο επιμένω, είναι ότι πολλοί χρησιμοποιούν την ετικέτα αυτή για να συκοφαντήσουν την κοινωνική αντίσταση, ακόμη και όταν εκδηλώνεται με μορφές που προστατεύονται από το Σύνταγμά μας. Η κοινωνία έχει δικαίωμα να αντιστέκεται. Για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε εννοιολογικά αυστηροί και να μην χρησιμοποιούμε τον ίδιο όρο για ανόμοια πράγματα, όπως οι χρυσαυγίτικες δολοφονίες, ένα γιαούρτωμα ή μία μαχητική διαδήλωση, η οποία δεν αποτελεί βία, αλλά συνταγματικό δικαίωμα. Προφανώς αυτά δεν σημαίνουν ότι είμαι υπέρ της βίας για τη βία. Η βία είναι πάντα κάτι κακό, μερικές φορές όμως είναι αδύνατο να την αποφύγουμε, όπως συμβαίνει και στις περιπτώσεις της ατομικής νόμιμης άμυνας, προκειμένου να αποτρέψουμε ένα μεγαλύτερο κακό, όπως την τυραννία ενός αυταρχικού καθεστώτος.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΣΥΝΤΑΓΜΑ»

* Θα ήθελα κλείνοντας κ. Κατρούγκαλε την άποψή σας για την ποιότητα της σημερινής μας δημοκρατίας και αν οι «έκτακτες συνθήκες» τις οποίες όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η χώρα περνά, δικαιολογούν κάποιες «εκπτώσεις» ή χρησιμοποιούνται αυτές από τους κυβερνώντες ακριβώς για να επιβάλουν τις πολιτικές των δανειστών μας κάμπτοντας τις λαϊκές αντιδράσεις.

- Τα μνημόνια, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, μαζί με την εκτελεστική τους νομοθεσία, αποτελούν ένα νέο «παρασύνταγμα», στον βαθμό που η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού –και όχι μόνον- συντάγματος. Όπως γράφει και ο Μπουρντιέ, όταν αδυνατίζει το αριστερό χέρι του κράτους, αυτό που δίνει τις παροχές και τα κοινωνικά δικαιώματα, δυναμώνει το δεξί, αυτό που κρατά το κλομπ του αυταρχισμού.

Συνταγματική εκτροπή, όμως, έχουμε και ως προς τη λειτουργία των αντιπροσωπευτικών θεσμών. Η Βουλή έχει πάψει να αποτελεί το βασικό όργανο νομοθέτησης. Όσες φορές «αποφασίζει» η ίδια (και δεν σφετερίζεται η κυβέρνηση τις αρμοδιότητές της με τις αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) η τρόικα της επιβάλλει τις «αποφάσεις» της. Η υποβάθμιση του Συντάγματος, όμως, δεν είναι χωρίς συνέπειες για τη δημοκρατία. Γίνεται δε πραγματική βόμβα για το πολίτευμα, όταν συναντά την καλπάζουσα κρίση πολιτικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και την ταχύτατη αποσύνθεση των κομματικών του πυλώνων. Και πάλι, από εμάς εξαρτάται να βάλουμε ένα φρένο σε αυτόν τον κατήφορο.

  

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

 

Ο Γιώργος Σ.-Π. Κατρούγκαλος είναι συνταγματολόγος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και μέλος του Συμβουλίου του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και δικηγόρος με ιδιαίτερη ενασχόληση σε υποθέσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα και είναι κάτοχος πτυχίου Νομικής της Νομικής Σχολής Αθηνών (1985), D.E.A. Δημοσίου Δικαίου (1986) και διδακτορικού του Πανεπιστημίου Paris-1 Panthéon-Sorbonne (1990). Eργάσθηκε ως ερευνητής σε ερευνητικές ομάδες του C.N.R.S της Γαλλίας, στα Ερευνητικά Πανεπιστημιακά Ινστιτούτα της Νομικής Αθηνών «Iνστιτούτο Eλληνικής Συνταγματικής Iστορίας και Συνταγματικού Δικαίου» και «ΕΠΙΚΑΥΠ» (αναπληρωματικό μέλος του ΔΣ, 1996) και στο Κέντρο Eυρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου (Γραμματέας του ΔΣ) ενώ συμμετέχει σε ερευνητικά προγράμματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη βελτίωση των βιοτικών και εργασιακών σχέσεων και του American Bar Association. To 1998 συμμετείχε συμβουλευτικά, ως αλλοδαπός εμπειρογνώμων, στη διαδικασία κατάρτισης του νέου Αλβανικού Συντάγματος, την έκδοση του οποίου στα Ελληνικά επιμελήθηκε μαζί με τον καθηγητή Δ. Θ. Τσάτσο. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Τρίτη Επιτροπή (Δικαιωμάτων) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (2000-2003) και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών για την κατάρτιση του Σχεδίου Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2003-2004). Ήταν μεσολαβητής-διαιτητής του ΟΜΕΔ και πρώτος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας του δημοσίου «Επαγγελματική Κατάρτιση Α.Ε.».

Εχει δημοσιεύσει πάνω από εκατό άρθρα διοικητικού και συνταγματικού δικαίου, όπως και θεωρίας του δικαίου στον ειδικό νομικό Τύπο της Ελλάδας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γερμανίας και της Αγγλίας και πολλές μονογραφίες μεταξύ των οποίων «Η κρίση και η Δίεξοδος» (Α. Λιβάνης, Αθήνα, 2012), «Θεσμοί κοινωνικής πολιτικής και προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων σε διεθνές και εθνικό επίπεδο (Ν. Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 2009), «Τα κοινωνικά δικαιώματα» (Α. Σάκκουλας, Αθήνα, 2004), «Το κοινωνικό κράτος της μεταβιομηχανικής εποχής» (Α. Σάκκουλας, Αθήνα, 1998) και “Southern-European Welfare States” (Palgrave, London, 2003 –με τη Γ. Λαζαρίδου).