Από τον Λεωνίδα Τζέκα

 

«Πιο σιγά»! φωνάζω καθώς το τζιπ με δύναμη προσπερνά ένα χαντάκι γεμάτο νερό. Το τράνταγμα είναι δυνατό και μόλις που προλαβαίνω να αγκαλιάσω την τσάντα με τις φωτογραφικές μηχανές.

«Όλα καλά, παιδιά; Μην μου στενοχωριέστε είμαι ο καλύτερος οδηγός, είστε σε σίγουρα χέρια» μού απαντά ο Θάνος χαμογελώντας.

Τραβά το χειρόφρενο και ανάβει το τσιγάρο.

Βρισκόμαστε στη νότια πλευρά του Κισσάβου, ένα βουνό φιλικό που προσφέρεται για εξερεύνηση, ενώ δεξιά μας η κορυφή του χάνεται μέσα στα σύννεφα.

Δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί ότι σ’ αυτό το βουνό που κοιτώντας το από τη Λάρισα φαντάζει γυμνό και άχαρο μπορεί να πραγματοποιηθούν ενδιαφέρουσες εξορμήσεις, χωρίς μεγάλες δυσκολίες αλλά μέσα σε μια πανέμορφη φύση με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί από τη Σπηλιά.

Ο Δημήτρης, ο Βασίλης και εγώ φορτώσαμε τα πράγματα στο τζιπάκι του Θάνου, ρυθμίσαμε τις φωτογραφικές μηχανές και ξεκινήσαμε για την περιπέτεια. Το σχέδιο ήταν να κάνουμε τον γύρο του βουνού μέσα από τους χωματόδρομους, χωρίς χρονικούς περιορισμούς και να επιστρέψουμε πάλι στην πλατεία του χωριού.

Οι στάσεις συχνές γιατί έπρεπε να φωτογραφίσουμε κάθε όμορφη γωνιά του αλλά και κάθε τι που θα μας προκαλούσε το ενδιαφέρον.

Ο πρώτος σταθμός έγινε μετά από 45 λεπτά ταξιδιού, σε ένα σημείο όπου το τοπίο ήταν ήρεμο και μαγευτικό.

«Στάση για καφέ», όπως μας ανακοίνωσε ο οδηγός.

Ο Θάνος είχε φέρει μαζί του όλα τα απαραίτητα, καμινέτο, καφέ, ζάχαρη, ποτήρια κτλ. Σε λίγο απολαμβάναμε τον καφέ αγναντεύοντας τη θάλασσα και τα παράλια, τον Όλυμπο μαζί με τα όμορφα χρώματα του δάσους.

Στη συνέχεια χαθήκαμε στις πλαγιές του βουνού σε μια πορεία που περνούσε από πυκνά δάση και κατάφυτα λιβάδια.

Στην πορεία μας συναντήσαμε βελανιδιές, οξιές, έλατα και καστανιές που δίνουν τα φημισμένα κάστανα του Κισσάβου.

Επίσης τον δρόμο μας έκοβαν πολλές φορές κάθετα διάφορα ρέματα που όμως δεν αποτελούσαν σοβαρά εμπόδια για την επίτευξη του στόχου μας.

Απαραίτητη στάση σε μια πέτρινη βρύση με ξύλινα τραπεζάκια όπου ο ταξιδιώτης μπορεί να ξαποστάσει χαζεύοντας την ομορφιά της φύσης και ακούγοντας τα μελωδικά κελαηδίσματα των πουλιών .

Μετά το διάλειμμα και με πολλά όμορφα κλικ στη μηχανή συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Σε πολλά σημεία του δασικού δρόμου ήταν στοιβαγμένα κομμένα ξύλα έτοιμα για μεταφορά που μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε ότι σιγά - σιγά μπαίνουν στη χειμερινή περίοδο.

Κουρασμένοι αλλά και ενθουσιασμένοι, γεμάτοι συναισθήματα και ωραίες εικόνες το ταξίδι μας τελείωσε καθώς πλησιάζαμε στη Σπηλιά.