Η σταδιακή απώλεια του νερού συμβαίνει στην ανώτερη ατμόσφαιρα, καθώς η ηλιακή ακτινοβολία και οι χημικές αντιδράσεις διασπούν τα μόρια των υδρατμών σε άτομα υδρογόνου και οξυγόνου. Η αδύναμη βαρύτητα του 'Αρη -περίπου το 40% της γήινης- δεν μπορεί να συγκρατήσει αυτά τα μόρια για να μη «δραπετεύσουν» στο διάστημα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα Φρανκ Μοντμεσέν του Πανεπιστημίου του Παρισιού-Saclay και του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", ανέλυσαν στοιχεία του ευρω-ρωσικού σκάφους Trace Gas Orbiter (TGO), που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Αρη.
Διαπίστωσαν ότι οι υδρατμοί συσσωρεύονται σε μεγάλες ποσότητες σε ύψος άνω των 80 χιλιομέτρων στην αρειανή ατμόσφαιρα. Μάλιστα σε ορισμένα σημεία η ατμόσφαιρα του Αρη είναι υπερκορεσμένη με δέκα έως 100 φορές περισσότερους υδρατμούς από όσους θα έπρεπε θεωρητικά να υπάρχουν με βάση τη θερμοκρασία του πλανήτη.
Όμως αυτοί οι υδρατμοί διαρρέουν στο διάστημα με ταχύ ρυθμό, κυρίως στη διάρκεια των πιο θερμών και θυελλωδών εποχών, πράγμα που σημαίνει ότι ο Αρης μπορεί να χάσει τελείως το νερό του πιο γρήγορα από ό,τι αναμενόταν έως τώρα. Κάποτε ο γειτονικός πλανήτης διέθετε άφθονο τρεχούμενο νερό, ποτάμια, λίμνες και θάλασσες, που όμως εξαφανίστηκαν. Σήμερα το όποιο νερό βρίσκεται κυρίως είτε σε παγωμένη μορφή στους αρειανούς πόλους, είτε στην ατμόσφαιρα με μορφή υδρατμών.