κρυμμένου στα βάθη του δικού μας γαλαξία. Ο εν λόγω γαλαξίας, που ονομάστηκε «Ηρακλής», πιθανότατα είχε συγκρουστεί πολύ παλιά, πριν δέκα δισεκατομμύρια χρόνια, με τον δικό μας γαλαξία, από τον οποίο τελικά απορροφήθηκε.
Η ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση της κατανόησης σχετικά με το πώς ο γαλαξίας μας έφτασε στη σημερινή μορφή του. Όταν έγινε η σύγκρουση με τον «Ηρακλή», ο δικός μας γαλαξίας ήταν ακόμη σε «νηπιακή» φάση.
Σήμερα, τα απομεινάρια του «Ηρακλή» -άστρα και αέρια- εκτιμάται ότι αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό, περίπου το ένα τρίτο, της σφαιρικής άλω του δικού μας γαλαξία.
Η δημιουργία μεγαλύτερων γαλαξιών από τη σύγκρουση και απορρόφηση μικρότερων γαλαξιών είναι συχνό φαινόμενο στο σύμπαν. Τα απομεινάρια των παλαιότερων γαλαξιών συνήθως γίνονται αντιληπτά στην εξωτερική άλω, ένα τεράστιο, αλλά πολύ αραιό, νέφος άστρων που περιβάλλουν το κυρίως τμήμα του γαλαξία. Επειδή ο γαλαξίας μας «χτίστηκε» σταδιακά από έξω προς τα μέσα, η ανακάλυψη «απολιθωμάτων» πανάρχαιων γαλαξιών που έχουν απορροφηθεί απαιτεί να ψάξει κανείς στα κεντρικά μέρη του γαλαξία μας.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, δεν είχε γίνει έως τώρα αντιληπτή η σημαντική συμβολή του «Ηρακλή» στη διαμόρφωση του γαλαξία μας, επειδή η θέση του στα βάθη του γαλαξία μας τον κρύβει από τη Γη, καθώς παρεμβάλλονται νέφη διαστρικής σκόνης.
Όμως, το APOGEE μπορεί να «δει» μέσα από αυτά τα νέφη στο εγγύς υπέρυθρο τμήμα του φάσματος, αντί για το ορατό που «τυφλώνεται» από τη σκόνη.