οπότε… «σωφρόνως ποιούντες» δεν μιλάνε. Απλά περιμένουν. Νιώθοντας στο βάθος και… τυχεροί που δεν υπάρχει στην Ελλάδα καμιά Λεπέν, καμιά Μελόνι, κανένας σοβαρός... Κασιδιάρης να μαζέψει από τις κάλπες «όλο το χαρτί» της αγανάκτησης, ειδικά από την πιτσιρικάδα.

Από κάτω
* ΑΥΤΟ που πρέπει να καταλάβει ο Κυριάκος είναι πως όσο και να θέλει ο ίδιος και οι επιτελείς του να εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα, κάτω απ’ το χαλί τα σκουπίδια καιροφυλακτούν καλά κρυμμένα και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια. Όσο κι αν εκσυγχρονίσεις π.χ. το τρένο, θα αρκεί πάντα ένας σταθμάρχης που θα ξεχαστεί, ένας λιμενάρχης που θα χαζεύει, ένας κομματάρχης που θα διορίζει άχρηστους για να σου τα κάνει όλα μπ… (Ας μην πω τη λέξη).
Δεν προσπάθησε, άραγε, ο Σημίτης να αλλάξει πράγματα; Δεν ήταν πρακτικός, νοικοκύρης και οραματιστής; Μια χαρά ήταν. Απλά δεν είχε πάρει χαμπάρι κι αυτός ότι από κάτω οι κομματικοί του τότε ΠΑΣΟΚ τού έσκαβαν τον λάκκο.

Η κόπρος Αυγεία
* Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ, λοιπόν, στη δεύτερη τετραετία -εφόσον επανεκλεγεί- καλείται να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία. Και σ’ αυτήν τη χώρα από πού ν’ αρχίσεις και με τι να πρωτοασχοληθείς. Στην πρώτη τετραετία το πήγε πολύ «λάιτ» το πράγμα, ίσως γιατί είχε υπόψη πως ο πατέρας του, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που πήγε να τα αλλάξει όλα βίαια, έφαγε απλώς το κεφάλι του μέσα σε τρία χρόνια και δεν κατάφερε τίποτα. Ο Κυριάκος έμαθε πολύ καλά ότι η Ελλάδα είναι κατά βάθος αυτό που λένε νοοτροπίας… ΠΑΣΟΚ (του Ανδρέα)... Μπορεί να χτυπιέται και να οδύρεται, να καμώνεται πως θέλει να τα αλλάξει όλα κ.λπ., κ.λπ., αλλά κατά βάθος είναι ψυχοπονιάρα και πολύ ευχαριστημένη με όλη αυτήν τη χαλαρότητα στα πάντα. Εδώ, κανείς δεν σε ζαλίζει, κανείς δεν σε σκοτίζει κι άμα έχεις κανένα πρόβλημα, «ντάξει ρε δικέ μου» όλο και θα τη βρεις την άκρη (και τις… άκρες) για τη λύση του… Ντάξει μωρέ τώρα, χαλάρωσε, μην αγχώνεσαι… Αυτό δεν ακούς παντού μέχρι την επόμενη μεγάλη εθνική σφαλιάρα;

Κριτική
* ΓΙΑ παράδειγμα, χθες, σε συνοικιακή καφετέρια της Λάρισας. Μπαίνεις να πιεις έναν καφέ και οι πάντες καπνίζουν. Φωνάζεις τον υπεύθυνο, κάτι του «ψιθυρίζεις» για τον Αντικαπνιστικό Νόμο, εκείνος χαμογελάει… κουτοπόνηρα, εεε, νααα τι να κάνουμε, ξέρεις πώς είναι αυτά…
Λίγο πριν, ο ίδιος μιλούσε με φίλο του, σχολίαζε το δυστύχημα των Τεμπών και ωρυόταν…:
- Δεν είμαστε σοβαρή χώρα ρεεεε… Υπάρχουν νόμοι να πέσουν κεφάλια ή όχι;
(Έλα μου ντε… Αλλά από πού να το πιάσεις και πού να τ’ αφήσεις. Πρώτοπι στην κριτική πάντως…).

Εκλογές με κόλλυβα;
* ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, άραγε, να παραμένει η 9η Απριλίου η πιο πιθανή ημερομηνία των εκλογών; Δεν ξέρω. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως η ημέρα εκείνη συμπίπτει ακριβώς με το 4Οήμερο μνημόσυνο των θυμάτων των Τεμπών. Και μου φαίνεται δύσκολο μια Κυβέρνηση να τολμήσει να κάνει εκλογές εν μέσω… κολλύβων. Οπότε; Πάμε για Μάη; Σάμπως ξέρουν και οι ίδιοι; Προφανώς το ζυγίζουν.

Νέο αφήγημα
* ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ο Κυριάκος πρέπει να βρει τώρα και νέο αφήγημα. Το επιχείρημα ότι εκσυγχρόνισε σε πολλά την Ελλάδα, έρχεται μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ένα πολύνεκρο δυστύχημα και σου το γκρεμίζει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα.
Ποιον εκσυγχρονισμό μας τσαμπουνάς κύριε όταν στις διαβάσεις του ΟΣΕ οι μπάρες ανεβοκατεβαίνουν ακόμη με τις… προπολεμικές μανιβέλες; Απ’ αυτό κινδυνεύει ο Μητσοτάκης. Από τα «δήθεν» που μας πουλάει και που δεν έχουν αντίκρισμα. Αντίπαλός του είναι το δομικό πρόβλημα που έχει αυτή η σκουριασμένη Ελλάδα, δεν είναι κανένας Τσίπρας. Ποιος Τσίπρας τώρα, αυτός δεν μπορεί καν να «σκουπίσει» έναν Πολάκη…

Αναστολές
* ΑΝΕΣΤΕΙΛΑΝ τις περιοδείες τους και οι βουλευτές.
Ούτε χοροί και κοπές πίτας, ούτε τίποτε. Δεν σηκώνει το κλίμα. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά θα χάσουμε και τις ηρωικές δηλώσεις του τύπου «Οι Ανωχωρίτες είστε πρότυπα δύναμης, ψυχής και προόδου» ή ότι «Οι Κατωχωρίτες είστε παράδειγμα αγωνιστικότητας και εργατικότητας» που τους γράφουν οι όχι και τόσο ευρηματικοί λογογράφοι τους. (Άσε μας ρε φίλε…).

Ανάδρομος Ερμής
* ΚΑΠΩΣ έτσι γίνεται προληπτικός ο άνθρωπος… Τέλος Φλεβάρη, με αρχές Μάρτη, κάποιος ανάδρομος Ερμής επενεργεί και όλο κακά μας βρίσκουν. Την 1η Μάρτη του 1941 ο μεγάλος σεισμός της Λάρισας με τους σαράντα νεκρούς (λιγότερους πάντως από το δυστύχημα των Τεμπών). Στις 3 Μάρτη του 2021 ο σεισμός των 6 Ρίχτερ, 24 Φλεβάρη ο -πόλεμος της Ουκρανίας, αρχές Μάρτη ξεκίνησαν οι καραντίνες του κορονοϊού…(Αργεί ο Απρίλης;).

Συμπέρασμα
* ΔΕΝ θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά θα σου πω εγώ ποια θα είναι η κατάληξη κι αυτού του τραγικού γεγονότος που βίωσε η Ελλάδα αυτές τις ημέρες με επίκεντρο τα Τέμπη.
Τα όσα φοβερά και τρομερά έγιναν στην πυρκαγιά στο «Μάτι» με τους 102 νεκρούς εκδικάζονται αυτό το διάστημα, αλλά δεν απασχολούν πια κανέναν… Κάτι μονόστηλα μονάχα στις εφημερίδες και επιδερμικές αναφορές στο διαδίκτυο. Και οι ποινές; Με την πάσα δυνατή επιείκεια…

Από την Κοινωνία  
* ΟΠΩΣ και νάχει πάντως , η πρόταση από τον γεωπόνο, παλιό νομαρχιακό σύμβουλο Μπάμπη Μπακούλα, έχει την αξία της: Νομίζω, λέει,  ότι πρέπει τώρα που ακόμα είναι νωπό το έγκλημα να συσταθεί από τους φορείς της κοινωνίας μια Ειδική Επιτροπή Εμπειρογνώμων και Νομικών για τη διερεύνηση της τραγωδίας στα Τέμπη. Ένα συντονιστικό όργανο, μόνο από τους φορείς που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις (φοιτητικοί σύλλογοι, εργατικά σωματεία, γονείς κ.λπ.) πρέπει να αποφασίσει για τα περαιτέρω. Να μην αφήσουμε να αποφασίσουν για το έγκλημα οι διορισμένοι από του ελεγχόμενους για το έγκλημα. Το οφείλουμε στους νεκρούς. Για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, να μην υπάρχει ατιμωρησία. Για να μην ξαναγίνει ποτέ τέτοιο φονικό.

Καμένοι
* ΠΡΟΣΦΑΤΗ μελέτη Αμερικανών ερευνητών έδειξε ότι ο σημερινός άνθρωπος ασχολείται πια με το κινητό του επί… 119 λεπτά ημερησίως, πες δύο ώρες. Αν κάνεις την αναγωγή, θα ανακαλύψεις έντρομος ότι ετησίως ασχολούμαστε 720 ώρες σερφάροντας ή για να στο κάνω ακόμα πιο λιανά… δύο μήνες από τους 12… σερφάρουμε. Πάμε καλά; Όχι βέβαια. Κατά το κοινώς λεγόμενο… «το έχουμε κάψει» και που ‘σαι ακόμη.

Πρωθυπουργικό ενδιαφέρον

Στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο το ενδιαφέρον της Κυβέρνησης για τους τραυματίες που νοσηλεύονται ακόμη σε ΜΕΘ και κλινικές των Νοσοκομείων της Λάρισας. Σύμφωνα με πληροφορίες της «ΕτΔ», ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης επικοινώνησε χθες με τον διευθυντή της ΜΕΘ του ΓΝΛ Απόστολο Κομνό και του εξέφρασε τις ευχαριστίες του για τον ανθρώπινο και άκρως επαγγελματικό τρόπο που οι τοπικές υγειονομικές υπηρεσίες αντιμετώπισαν την τραγωδία. Του δήλωσε ότι είναι στη διάθεσή του «για ό,τι χρειαστεί» και πως αν κρίνει, «να μη διστάσει να επικοινωνήσει άμεσα, προσωπικά μαζί του»...
Μια ακόμα αναγνώριση για τους μαχητές της πρώτης γραμμής -και σε τέτοιο μάλιστα επίπεδο- που λειτουργεί ως βάλσαμο στην πίεση και την οδύνη των ημερών.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Πουλιά μου διαβατάρικα...

Πέρασαν μέρες αρκετές απ’ το κακό. Μέρες δύσκολες, πυκνές από πόνο. Ξέχειλες από μιαν υπόκωφη οργή που δεν βρίσκει πού να ξεσπάσει. Οι γραμμές του τρένου που διασχίζουν τη Λάρισα άδειες, έρημες, σιωπηλές. Σαν να πενθούν… Τρένα δεν υπάρχουν, τα δρομολόγια κόπηκαν και μονάχα το σπιτάκι με τις χειροκίνητες μπάρες στην οδό Βόλου στέκει πάντα εκεί για να σου θυμίζει πως η Ελλάδα, παρά τους επί μέρους εκσυγχρονισμούς της, εξακολουθεί σε πολλά να θυμίζει «μια ατέλειωτη παράγκα». Πάντα σκιαζόμουνα από αυτό το σπιτάκι που εξακολουθεί, ακόμη και σήμερα, να ρυθμίζει την κυκλοφορία τρένων και οχημάτων σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Όταν μικρός το περνούσαμε με το παλιό «Οπελάκι» του πατέρα μου, φόβος μ’ έπιανε… Και μια φορά που του ‘σβησε η μηχανή πάνω στις ράγες, έσβησε κι εμέ η ψυχή μου απ’ την τρομάρα…
Γράφω μόνο και μόνο γιατί δεν γίνεται η εφημερίδα να κυκλοφορήσει με άδεια σελίδα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτε να πω. Όπως τόσο σοφά και συμπυκνωμένα έλεγε στη φίλη της μια ηλικιωμένη κυρία μπροστά μου, καθώς βγαίναμε απ’ τους πρώτους «Χαιρετισμούς». «Τι να πεις βρε παιδί μου, τι να πεις; Αλιά απ’ τις μανάδες και τους πατεράδες που τα περίμεναν…».
Μαχαιριά τα λόγια όταν σου έρχονται από κει που δεν τα περιμένεις. Και καλά, από τα κοράκια των καναλιών γλιτώσαμε. Μια κίνηση στο τηλεκοντρόλ ήταν. Κλείσαμε την τηλεόραση, το γυρίσαμε στη μουσική. Κλείσαμε τ’ αυτιά στις σπαρακτικές κραυγές των χαροκαμένων. Στις δηλώσεις και τα απολογητικά διαγγέλματα των πολιτικών. Τι να λένε οι ατέρμονες αναλύσεις των εμπειρογνωμόνων, οι επιρρίψεις ευθυνών και τα σενάρια για το πώς βρέθηκε ο μοιραίος σταθμάρχης στο πιο κρίσιμο πόστο κείνο το βράδυ…
- Τι να πεις βρε παιδί μου, τι να πεις;…
Μαχαιριά τα λόγια… σαν περπατάς στην αγορά της Λάρισας κι ακούς παντού τις ίδιες καταραμένες κοινοτοπίες… «Μα είναι δυνατόν ρε μεγάλε; Όταν βλέπεις σήμερα πού κινείται ο κάθε ντελιβεράς, να χάσουν κοτζάμ τρένα; Πλάκα μας κάνουν;».
Στο καπάκι, με παίρνει τηλέφωνο ο «μικρός». Δηλαδή, …άντρας σωστός, απλά κι εγώ σαν κάθε πατέρα δεν έχω μέσα μου αποδεχτεί πως μεγάλωσε. Κλασικά εικονογραφημένα.
- Έλα, μη με ψάχνεις. Να ξέρεις πετάω σε λίγο για Πράγα… Τι, πώς κι έτσι; Βόλτα… Βρήκαμε κάτι φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, κλείσαμε κι ένα airbnb και την κάνουμε.
Ανατρίχιασα… Κακοί συνειρμοί πότισαν το μυαλό μου, λογικό μέσα σ’ αυτό το κλίμα ζόφου που ζούμε. Σφίχτηκα, κουβάρι σωστό… Τώρα βρήκες ρε Νικολάκη… Είναι μέρες αυτές; Μια χαρά δεν είσαι στα Κάτω Πατήσια να σε νογάω πως παίρνεις κάθε μέρα το πολύ ένα μετρό για να πας και να ‘ρθεις απ’ τη δουλειά; Ειλικρινά στο λέω, άμα μπορούσα θα σε φυλάκιζα σπίτι παλιομπαγλαμά και θα πετούσα το κλειδί. Δεν θα τραβάω λαχτάρες εγώ.
Ματαιοπονίες, βέβαια… Πουλιά είναι τα νιάτα έρχονται και φεύγουν, πουλιά διαβατάρικα, σαν τα χελιδόνια που περιμένουμε να ‘ρθουν τούτην την πικρή άνοιξη να κλάψουν κι αυτά μαζί μας. Κι έτσι, το μόνο που σου απομένει είναι να κάνεις τον σταυρό σου -από πίστη θες, από αμηχανία(;)- και να παρακαλάς να ‘χει στο χέρι της η Θεία Πρόνοια τους Νικολάκηδες και τις Ελενίτσες αυτού του κόσμου.
Πρωί Παρασκευής πάλι, στο σχολείο μας, μετά την πρωινή προσευχή, τα παιδιά, αντί να εισέλθουν κατά τα συνηθισμένα στις αίθουσες, έκαναν, συνεννοημένα, μεταβολή. Αποχώρησαν σιωπηλά, με μια πειθαρχία υποδειγματική. Μονάχα το 15μελές ήλθε και ανακοίνωσε «αποχή»… Διαμαρτυρία, είπαν, για το δυστύχημα στα Τέμπη. «Νομίζετε ότι είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος να τιμηθούν οι νεκροί;». «Ναι κύριε…»… Άι, βρε μπαγάσηδες -ομολογώ πως σκέφτηκα-, τη βρήκατε πάλι την αφορμή για την κοπάνα. Το μεσημέρι, γωνία Ρούσβελτ και Μεγάλου Αλεξάνδρου, στεκόμουν εκεί και τους καμάρωνα να περνάνε δυναμικά, αλλά τόσο κόσμια. Και για ένα αίτημα ουσίας, όχι για την ΑΕΛ και τα ούρα του Τσίγκοφ, αλλά για την ίδια τη ζωή σε μια χώρα που δεν είναι «πάμε κι όπου βγει».
Με κάνατε και δάκρυσα γαμώτη μου. Ζεστάθηκε η ψυχή μου… Όσο κι αν λέμε οι δάσκαλοι πως τα πράγματα έχουν γίνει σκούρα στα σχολεία μετά την τηλεκπαίδευση, τελικά, ναι που να πάρει, όλο και κάτι γίνεται μέσα στις αίθουσες… Μπορεί να ωρύεται κάθε τόσο η Βαγγελιώ, η φιλόλογός τους, πως δεν έχουν ιδέα από Παρακείμενο και Υπερσυντέλικο, ωστόσο σου αποδεικνύουν μέσα σε μια στιγμή πως ζουν στον Ενεστώτα και ανησυχούν για τον Μέλλοντα. Και άποψη έχουν και ευαισθησίες. Και τα συνθήματα στα πρόχειρα πανό που έφτιαξαν από χαρτόνι, μια χαρά τα έγραφαν και μας συγκίνησαν.
Συγκίνηση για τα παιδιά της Λάρισας. Για το αίμα που πήγαν κι έδωσαν κάνοντας ουρές στη βροχή, για το ανθρώπινο ποτάμι που σχημάτισαν στους δρόμους, για τα κεριά που άναψαν ένα βράδυ, βροχερό κι αυτό, στα σκαλιά του «Δικαστικού». Συγκίνηση, αλλά και προβληματισμός. Αν υποθέσουμε ότι οι μεγαλύτεροι, οι πιο συνετοί και συγκρατημένοι πολίτες αυτής της χώρας, κατορθώσουν να ελέγξουν την απόρριψη και την αγανάκτηση που νιώθουμε πια ως κοινωνία για τους πολιτικούς, αυτά τα παιδιά ποιος θα τα μαζέψει; Ποιος θα αποτρέψει στο μέλλον έναν χαρισματικό ακραίο δημαγωγό να τους πάρει με το μέρος του και να ζήσουμε καταστάσεις που δεν θες να ξέρεις; Το πολιτικό σύστημα της χώρας πρέπει να σοβαρευτεί και να δει ότι τα ψέματα τελειώνουν. Η κλεψύδρα αδειάζει. Μικροκομματικά παιχνιδάκια με τις ζωές μας τέλος. Αν αποδειχθεί πως η μόνη έννοια τους είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της τωρινής οργής, ας είναι βέβαιοι πως η ώρα που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει δεν αργεί…
Είπα δεν θα γράψω, μα έγραψα κιόλας πολλά. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες σκέφτομαι και πολλά. Έτσι, για αποσυμπίεση πήρα και πάλι τους δρόμους. Είμαστε τυχερή ράτσα οι περιπατητές. Διασχίζω τις σιδηροδρομικές γραμμές της οδού Βόλου και από τα ακουστικά του ραδιοφώνου η υπέροχη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου με δονεί και με ταξιδεύει. Το κομμάτι λέγεται «Η κατάκτηση του Παραδείσου». Συμβολικό… Μα ήταν ανάγκη να γίνει τόσο νωρίς γι’ αυτά τα παιδιά; Ε, ήταν;
Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο Νικολάκης προσγειώθηκε στην Πράγα. Ναι, «με πήρε όταν έφτασε» κι ας πλακωνόμαστε κάθε φορά γιατί το αμελεί. Η ψυχή μου ξαναπήγε στη θέση της. Προς το παρόν. Ως την επόμενη στάση. Αυτό το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr