*ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ σε παρέα Λαρισαίων ότι είχε συμβεί σ΄ εκείνη των διπλανών τους στο καφέ. Προφανώς κάτι αντελήφθησαν, κάτι είχε πάρει τ΄ αυτί τους.

Ο ένας, λέει, διέθετε κλειδί κεντρικής γκαρσονιέρας, οπότε προσφέρθηκε να εξυπηρετήσει το φιλαράκι του, ο οποίος δεν είχε πού να πάει τη φιλεναδίτσα που είχε αποκτήσει πρόσφατα. Δεν ήθελε όμως να του δώσει το κλειδί, τον συνόδευσε ο ίδιος στην πολυκατοικία, του άνοιξε το διαμέρισμα και τον έβαλε μέσα. «Όταν φύγετε, τράβα την πόρτα να κλείσει», του είπε κι επέστρεψε στο καφέ.

Κάμποση ώρα αργότερα, χτυπάει το τηλέφωνό του. «Ναι; Έλα... Τι λες; Μη φωνάζεις, δεν ακούω. Τι έπαθες; Σώπα ρε... Εντάξει, έρχομαι αμέσως...». Και φεύγει σφεντόνα, ξεκαρδισμένος στα γέλια. Σε λίγο επέστρεψαν μαζί, ο ένας να γελάει, ο άλλος να ξεφυσάει.

* * *

*ΤΙ είχε συμβεί; Στο τέλος, ο ευγενικός βγήκε από την γκαρσονιέρα να ξεπροβοδίσει τη γυναίκα στο ασανσέρ. Κι η πόρτα πίσω του έκλεισε, αργά και βασανιστικά. Κοιτάει κάτω και τι να δει, ήταν με τις παντόφλες. Απ΄ έξω, να περιμένει στο διάδρομο και το ασανσέρ να ανεβοκατεβαίνει στα γραφεία της οικοδομής. Να φύγει, πού να πάει έτσι; Ευτυχώς ο φίλος του αντέδρασε με ταχύτητα. Και απλώς τους έμεινε να το θυμούνται...

Ζ.