απασχόληση;
Ποιοι είναι οι φυσικοί μας πόροι; Ο αέρας που φυσά στα βουνά, στις ακτογραμμές και στα νησιά, ο ήλιος με τη μεγάλη ηλιοφάνεια, η υδραυλική ενέργεια από τις βροχές και τα χιόνια στα βουνά μας.
Οι πεδιάδες (αλλά και αρκετές ορεινές περιοχές) μας, μικρές μεν αλλά με μεγάλη ποικιλία μικροκλιμάτων που μπορούν να παράγουν υψηλής ποιότητας προϊόντα διατροφής και πρώτες ύλες. Έχουμε αρκετές ορυκτές ύλες που άλλες αξιοποιούμε όπως το αλουμίνιο, άλλες ελπίζουμε μετά από πολλά εμπόδια να αξιοποιήσουμε (χρυσός) και άλλες είτε τις έχουμε κρατικοποιήσει και φυτοζωούν καταστρέφοντας το περιβάλλον (νικέλιο) είτε τις έχουμε αναξιοποίητες. Όλα αυτά πρέπει να τα αξιοποιήσουμε επενδύοντας και εργαζόμενοι σκληρά για να έχουμε παραγωγή αγαθών που θα πουλάμε για να ζήσουμε καλύτερα. Να καταλάβουμε ότι η ΕΕ δεν είναι μια αγελάδα για να αρμέγουμε αλλά μια τεράστια αγορά να τοποθετούμε τα ανταγωνιστικά προϊόντα μας, να κερδίζουμε και να ζούμε. Όλα αυτά χρειάζονται τεχνικά έργα που προφανώς αλλοιώνουν το περιβάλλον. Το να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τι αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον είναι σωστό. Το να αρνούμαστε κάθε τεχνικό έργο θα μας οδηγήσει στη χρεοκοπία.
Ενδιαφέρον έχει και η αντιμετώπιση της ΥΗ ενέργειας τόσο από τις Κυβερνήσεις όσο και από τη ΔΕΗ Ανανεώσιμες. Στα δύο ΕΣΕΚ (της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης) τα υδροηλεκτρικά ουσιαστικά δεν υπήρχαν. Τον λιγνίτη αντικαθιστά κυρίως το εισαγόμενο φυσικό αέριο. Ούτε και ως λύση για την αποθήκευση ενέργειας με αντλισιοταμίευση που θα ισορροπούσε τις αυξομειώσεις της παραγωγής από αιολικά και ηλιακά συστήματα. Αν το καλοσκεφτούμε ποια διορισμένη διοίκηση θα ανελάμβανε το κόστος να βρίσκεται συνεχώς μπροστά σε διαδηλώσεις και προσφυγές των οπαδών του όχι στα διοικητικά δικαστήρια; Παράδειγμα προς αποφυγή η περιπέτεια της Μεσοχώρας (έτοιμη εδώ και 15 χρόνια σε αδράνεια). Μεγάλη επιτυχία των οπαδών του όχι η τρομοκράτηση των πολιτικών στηριζόμενη στη μη αντίδραση των οπαδών του ναι. Όλο το πολιτικό προσωπικό και οι διορισμένες διοικήσεις αποφεύγουν τις κακοτοπιές και τις φασαρίες. Έτσι ή αλλιώς κανένας δεν θα αξιολογήσει το έργο τους για να επιβραβεύσει όσους αγωνίζονται να προοδεύσει η χώρα και να στιγματίσει όσους αποφεύγουν να αναλάβουν το κόστος. Η χώρα είναι αλλεργική σε κάθε μορφής αξιολόγηση.
Τι πρέπει να κάνουμε
Θα ασχοληθώ με τη Γεωργία και τις ΑΠΕ που έχω κάποια εμπειρία. Η Γεωργία έχει δυνατότητες να παράγει αρκετά για να καλύψει τις ανάγκες μας και να τονώσει τις εξαγωγές με νωπά ή μεταποιημένα προϊόντα. Μπορούμε να παράγουμε προϊόντα υψηλής αξίας και ζωοτροφές για να αναπτύξουμε την κτηνοτροφία που είναι ελλειμματική. Τι χρειαζόμαστε; Σχέδιο (Εθνική Αγροτική Πολιτική και Εθνική πολιτική έρευνας και ανάπτυξης που θα την υπηρετεί), σκληρή δουλειά (που πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών μπορεί να προσφέρει), νερό και επενδύσεις. Εμείς έχουμε περιοριστεί στην ΚΑΠ και τις επιδοτήσεις πάνω και κάτω από το τραπέζι χωρίς εθνική πολιτική.
Το ίδιο με την έρευνα που μένει μακριά από την παραγωγή, καθώς δεν υπάρχει ο σύνδεσμος για αμφίδρομη ενημέρωση. Αντί να κατασκευάσουμε ταμιευτήρες στα βουνά μας που θα συγκεντρώνουν τα νερά των χειμερινών βροχών και να τα χρησιμοποιούμε για παραγωγή ενέργειας, κάλυψη αναγκών ύδρευσης και άρδευσης και δημιουργία αποθέματος ασφαλείας για περιόδους ξηρασίας ή για ρύθμιση της ροής των υδάτων για μείωση των πλημυρών εμείς (ή έστω μια μικρή δυναμική ομάδα) είμαστε αντίθετοι. Το κόστος άρδευσης είναι υπερβολικά υψηλό με τεράστιο κίνδυνο εγκατάλειψης των ποτιστικών καλλιεργειών. Σε όλη τη χώρα δημιουργείται τεράστιος περιβαλλοντικός κίνδυνος από υπεράντληση υπογείων υδάτων και είσοδο θαλασσινού νερού στους υδροφορείς. Τι κάνουμε; Το πελατειακό σύστημα ετοιμάζει επιδοτήσεις COVID.
Ας πάμε όμως στις ΑΠΕ. Οι περισσότεροι διατείνονται ότι είναι υπέρ των ΑΠΕ. Πραγματικά το να αξιοποιήσουμε τις πηγές που έχουμε ουσιαστικά δωρεάν από τη φύση θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα. Εμείς τι κάνουμε; Αντιδρούμε. Σήμερα για τις ΑΠΕ ή άλλες επενδύσεις όπως παλαιότερα για τα ξενοδοχεία. Με τη λογική του όχι χωρίς θετικές προτάσεις.
Οι αποφάσεις του ΠΣ και των ΔΣ περιγράφουν πως η χώρα θα μείνει υποανάπτυκτη και φτωχή γιατί αυτό θα συμβεί αν δεν υπάρξουν άμεσα επενδύσεις κάθε μορφής ανταγωνιστικής παραγωγής αγαθών για τις ανάγκες μας και για τις παγκόσμιες αγορές. Εάν δεχτούμε όλες τις αντίστοιχες εισηγήσεις τότε στα επόμενα χρόνια αντί να συζητούμε πώς θα αυξηθεί ο κατώτατος μισθός να αγωνιζόμαστε να μην μειωθεί καθώς η παραγωγικότητά μας θα μειώνεται. Και δεν θα συζητάμε για αναδρομικά των συντάξεων αλλά για πολύ χαμηλότερες συντάξεις.
Αν το κόστος των συντάξεων φτάνει στο 20% του ΑΕΠ καθώς το τελευταίο θα μειώνεται χωρίς επενδύσεις οι συντάξεις θα πρέπει να μειωθούν γιατί δανεικά ή λεφτόδενδρα για να πληρωθούν δεν θα υπάρχουν. Πρέπει να τα βάλουμε όλα στο τραπέζι και τότε θα πάρουμε τις σωστές αποφάσεις που κατά τη γνώμη μου είναι να επενδύσουμε στη παραγωγή για να εξασφαλίσουμε το μέλλον. Αλλά και αυτό δεν θα είναι αρκετό. Θα πρέπει όλοι εμείς που θέλουμε την ανάπτυξη και τις επενδύσεις να το διατυμπανίσουμε. Όταν μερικές εκατοντάδες μπορούν να σταματούν τα φράγματα Μεσοχώρας και Συκιάς το επιτυγχάνουν γιατί η συντριπτική πλειοψηφία (όπως έδειξαν δημοσκοπήσεις) που είναι υπέρ, σιωπά. Αν απέναντι στους λίγους που κάνουν φασαρία στα Συμβούλια, σε διαδηλώσεις κ.λπ. βρίσκονταν δεκάδες χιλιάδες να διαδηλώνουν υπέρ των έργων το πελατειακό σύστημα θα καταλάβαινε το συμφέρον του και θα αντιδρούσε σωστά.
Επομένως όλα είναι στα χέρια μας.