Είχε συμβεί, παράλληλα με την ΕΑΛ, να ανασκουμπωθεί και ο ΓΣΛ με μεγάλη δραστηριότητα και αυτό ήταν προς το συμφέρον και των δύο. Παιδιά μέχρι τότε αδιάφορα, φίλαθλοι, εφημερίδες, κόσμος άλλος εκτός φιλάθλων ενδιαφέρθηκαν ζωηρά αντιστοίχως, ανέβηκε η θερμοκρασία κι έσπασε εκείνη η σιγή και η ψυχρότητα που τύλιγε το περιβάλλον του μπάσκετ.
Ωστόσο, περνώντας στο 1969, αξίζει να αναφερθούν δύο σπουδαίες πρωτοβουλίες της ΕΑΛ. Η μία ήταν το εσωτερικό πρωτάθλημα. Προσέρχονταν συνεχώς παιδιά που επιθυμούσαν να ενταχθούν στον Σύλλογο. Ήταν αδύνατο να τους αξιοποιήσουμε όλους, αλλά και κρίμα να τους αφήνουμε στην απραξία. Έτσι έγινε ένα άλλο πρωτοποριακό βήμα. Συγκροτήθηκαν τέσσερις ομάδες, τις οποίες ανέλαβαν να καθοδηγούν άτομα του συμβουλίου αλλά και άλλοι της οικογένειας του σωματείου. Όλοι χάρηκαν που τους δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστούν και να παλέψουν για διάκριση και μια θέση στην ομάδα. Χωρίς άγχος και αντιπαλότητες, με ευθυμία και ανταγωνισμό, για μεγάλο διάστημα από 40 έως 50 παιδιά έδωσαν τόσους αγώνες, όσους δεν είχε δώσει μέχρι τότε η πρώτη ομάδα. Φυσιολογικά στα σχολεία και στα στέκια ήταν γι’ αυτούς ένα μεγάλο γεγονός και απλώθηκε σε όλη τη νεολαία, όπως επιδιώκαμε. Βέβαια οι τίτλοι και γενικά οι διακρίσεις είναι το σπουδαιότερο ζητούμενο για ένα σύλλογο. Αυτό όμως είναι η «μόστρα», ενώ το βάθος κρύβεται πίσω από τέτοιες δουλειές που προωθούν έναν σύλλογο.
Η άλλη ήταν η προσπάθεια, με τη σειρά μας, τώρα να προωθήσουμε το άθλημα στις επαρχίες της πόλης. Ό,τι ζητούσαμε εμείς πριν, να το προσφέρουμε τώρα. Έπρεπε όμως να υπάρχει γήπεδο. Πάλι συνέβη παραδόξως να ξεκινήσουμε από τη Φαρκαδόνα που υπάγεται στα Τρίκαλα. Συνυπηρετούσαμε στο εκεί σχολείο με τον αθλητή και γυμναστή Κ. Καλλιάρα. Αυτός κατάφερε να στήσει ένα υποφερτό γήπεδο και να οργανώσει μια πρώτη μαγιά. Σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε τη σύμπτωση και να δώσει η ΕΑΛ έναν εσωτερικό αγώνα γνωριμίας της κωμόπολης με το άθλημα. Η παράσταση οργανώθηκε σύντομα και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Πολύς κόσμος και ενδιαφέρον. Παρέστη μάλιστα και ο πρόεδρος της ΕΑΛ που δυσκολευόταν στις άλλες περιπτώσεις. Είχαν κοπεί και εισιτήρια από το σχολείο με τα χρήματα των οποίων η ΕΑΛ αγόρασε μία σειρά αξιόλογων βιβλίων που χαρίστηκαν στη σχολική βιβλιοθήκη. Όταν δημιουργείς κάτι σε κυνηγάνε και οι συμπτώσεις. Στη Φαρκαδόνα υπήρξε συνέχεια, γιατί εκεί ξεφύτρωσε μια ομάδα η οποία έδωσε και αγώνα στη Λάρισα με τους νέους της ΕΑΛ και τα πήγε τόσο καλά, ώστε μετά βίας η ΕΑΛ νίκησε. Και ακόμα μία σύμπτωση. Ο Κ. Καλλιάρας οργάνωσε μετά και την πρώτη ομάδα των Τρικάλων με το όνομα Σπόρτινγκ.
Τον πρώτο καιρό ήταν τόσες οι ελλείψεις που πάσα προσφορά γινόταν δεκτή μετά πολλών ευχαριστιών. Καθώς όμως τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μια μορφή, χρειαζόταν μια οργάνωση για κάτι παραπάνω. Μέχρι τότε τις προπονήσεις τις είχε αναλάβει ο γράφων. Αυτό δεν μπορούσε να εξακολουθήσει επί μακρόν, γιατί έφορος, παίκτης στα φιλικά και προπονητής είναι λύση ανάγκης, αλλά δεν είναι και το καλύτερο. Στο τουρνουά έτυχε να γνωριστούμε με τον Χάρη Καραπαλίση, παίκτη του Άρη που υπηρετούσε στην 110 ΠΜ. Του προτείναμε να αναλάβει την ομάδα και δέχθηκε. Η αμοιβή του ευθέως ανάλογη με τα οικονομικά του Συλλόγου, ήταν 500 δραχμές, μάλλον χαρτζιλίκι, το οποίο αργότερα ο Σύλλογος από μόνος του το αύξησε στις 1.000. Μαζί προχωρήσαμε και, καθώς ο ΓΣΛ περνούσε φάση αναπροσαρμογής διαρκείας, για χρόνια η ΕΑΛ πρωτοστατούσε. Το 1969, Ιούλιο, έπαιρνε τον δρόμο για το Αγρίνιο στο Πανεπαρχιακό ως πρωταθλήτρια Λάρισας. Είχαμε αναπτύξει σχέσεις με τη Νίκη Βόλου. Τότε ένας καλός παράγων με το όνομα Τζανέτος ταίριαζε με την δική μας άποψη ότι οι καλές σχέσεις και η συνεργασία των δύο πόλεων μάς ισχυροποιούν, δυναμώνουν τη φωνή μας απέναντι στην απολυταρχία των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, που, όταν τη συμφέρει, ξεχνά τα δικά της παράπονα. Με το ίδιο πούλμαν πήγαμε στο Αγρίνιο. Την ομάδα συνόδευε ο γράφων με τον προπονητή Χ. Καραπαλίση. Το βράδυ σε σύσκεψη μάς ανακοίνωσαν ότι από τους δύο ομίλους θα προκριθεί ένας και δύο από τον τρίτο που είχε περισσότερες ομάδες. Ζητήσαμε να προκριθούν δύο, για να δώσουμε αγώνες και να μην παιχτεί η τύχη μας σε ένα παιχνίδι και μόνον, αφού οι άλλες, οι αδύνατες ομάδες δεν είχαν τύχη για συνέχεια. Αυτοί ήταν ανένδοτοι. «Εσείς είστε επαρχία και αυτό έχουμε για σας», ήταν το νόημα, παρά τη συγκινητική έκκληση του Σπύρου Τσόχα από την πλευρά του Βόλου. Μέχρι τις δύο το πρωί δεν έκαναν πίσω και η σύσκεψη διελύθη. Εμάς μας είχαν στον όμιλο με την ομάδα του Αγρινίου (ΓΕΑ) που θεωρούταν το μεγάλο φαβορί, γιατί είχε νικήσει μια ομάδα της ΑΕΚ, θρύλος τότε, και προαλειφόταν για πρωταθλήτρια της διοργάνωσης.
Πρώτος αγώνας με τη ΓΕ Αγρινίου. Η ΕΑΛ μπαίνει στο γήπεδο, σαν πρόβατο επί σφαγή, όπως νόμιζαν. Όποιος οπαδός της δεν είδε αυτόν τον αγώνα, έχασε. Ούτε και μεις το περιμέναμε. Μια δαιμονισμένη ΕΑΛ, πρώτο τρίλεπτο 18-3, διέλυε στιγμή προς στιγμή κάθε υποτυπώδη προσπάθεια της ζαλισμένης ΓΕΑ γι’ αντίσταση και ο αγώνας τελείωσε με 74-47 μέσα σε γενική κατάπληξη. Στους αγώνες που ακολούθησαν, με Σέρρες και Γιάννενα, η ΕΑΛ ταλαιπωρούταν από την στάση των διαιτητών που έδωσαν την εντύπωση πως ευνοούσαν μια ισοβαθμία της ΕΑΛ με τη ΓΕΑ. Αλλά η διαφορά κλάσεως με τους άλλους ήταν αδύνατο να καλυφθεί. Η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» σε συνεχείς ανταποκρίσεις της εκθείαζε την ΕΑΛ που την αποκαλούσε «καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης». Είχαμε φθάσει στην αναγνώριση μέσα σε δύο χρόνια.
Μόλις τελείωσαν οι αγώνες έρχονται από τη Λάρισα με τα αυτοκίνητά τους οι σύμβουλοι της ΕΑΛ Θ. Ματίκας, Σπ. Μπαρμπούτης κλπ, σε δρόμους δύσκολους και παίρνουν τους αθλητές πίσω στη Λάρισα, για να διαβάσουν τρεις - τέσσερις ημέρες για τις εισαγωγικές εξετάσεις, που τότε διεξάγονταν τον Σεπτέμβριο και να τους επαναφέρουν για τους επόμενους αγώνες. Το βράδυ όμως μας συγκεντρώνουν αιφνιδίως και μας ανακοινώνουν ότι αλλάζει το πρόγραμμα, ότι αποφάσισαν να προκρίνονται δύο ομάδες από τους ομίλους και ότι μεθαύριο παίζουμε. Την απόφαση μάλιστα ανακοίνωσε όχι ο εκπρόσωπος της ΕΟΑΠ, αλλά ο εκπρόσωπος του Αγρινίου, ενώ ακόμη διεξαγόταν το δεύτερο ημίχρονο των προκριματικών (Βέροια-Εργοτέλης). Έτσι ικανοποίησαν το δεύτερο Αγρίνιο, μα οι παίκτες μας έλειπαν, γιατί οι κύριοι της Ομοσπονδίας παρά τις παρακλήσεις μας είχαν απορρίψει το αίτημά μας. Με τον προπονητή Καραπαλίση προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή με την ΕΑΛ πολλή ώρα μέσα στη νύχτα. Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε. Έτσι υπό το κράτος οργής και με το οξυμένο νεανικό αίσθημα αδικίας, ως εκπρόσωπος του συμβουλίου πήρα την απόφαση να αποχωρήσουμε, απόφαση που αποδείχθηκε λάθος.
Η αποχώρηση θεωρήθηκε αντίδραση προς την αθλητική αρχή που εκπροσωπούσε το κυβερνητικό έργο. Επικρεμόταν γερή τιμωρία, μέχρι και διάλυση του σωματείου, γιατί ήμασταν στο 1969 και έπρεπε να σκεφθείς, πριν διαμαρτυρηθείς. Ο Εργοτέλης, που συμμετείχε στο πρωτάθλημα, έναν χρόνο νωρίτερα, το 1968, με επέμβαση του ιδίου του ΓΓΑ Ασλανίδη είχε υποβιβασθεί στο ποδόσφαιρο και είχε καθαιρεθεί το συμβούλιό του, επειδή το 1966 είχε οργανώσει συναυλία του Θεοδωράκη. Το σωματείο είχε την πληροφορία ότι το θέμα χειρίζεται ο ανηψιός του ΓΓΑ Ασλανίδη, Ανδρεάκος, νέος άνθρωπος που είχε παραιτηθεί από το στράτευμα και είχε τοποθετηθεί εκεί. Αυτός, πληροφορηθήκαμε, είχε μεγάλη αγάπη προς το βόλεϊ. Ο γράφων με τον Δ. Παγώνη πήγαν στην Αθήνα, έχοντας κλείσει μαζί του μια συνάντηση. Εκεί μας αποπήρε για την αποχώρησή μας και ήταν πολύ δυσμενώς διατεθειμένος, αλλά άλλαξε στάση, όταν του είπαμε ότι έχουμε στήσει σημαντική μονάδα στο άθλημα. (Στη συνέχεια βγήκαμε πρωταθλητές Θεσσαλίας). Τον καλέσαμε να έρθει στην πόλη μας και δέχθηκε. Στην ημέρα που ορίστηκε μάθαμε ότι ο τότε προπονητής της εθνικής ομάδας Ρόμαν είναι στο Βόλο. Αμέσως ξεκινήσαμε να τον βρούμε. Δεν πήραμε καθαρές πληροφορίες εκεί, αλλά κάποιος μας είπε ότι είναι στην πλαζ των Αλυκών. Με τον Θ. Ματίκα, αν θυμάμαι καλά, από τον Βόλο πήγαμε στις Αλυκές να βρούμε έναν άγνωστο που φορούσε μαγιό. Κωμική κατάσταση αλλά για καλή μας τύχη συναντήσαμε τον συνονόματό μου διαιτητή του μπάσκετ Παπουτσή, του Βόλου όχι της Λάρισας. Αυτός μας έδειξε πού ήταν ο Ρόμαν, τον πλησιάσαμε, τι είπαμε δεν θυμάμαι, πάντως τον πείσαμε να έρθει στη Λάρισα. «Θα έρθω μεσημέρι στις 3 η ώρα για προπόνηση». Επιστροφή ολοταχώς με το αυτοκίνητο του Θόδωρου Ματίκα και γύρα στα σπίτια των αθλητών καταμεσήμερο Ιούλιο μήνα, διαταράσσοντας την οικογενειακή τους γαλήνη. Μας παραστάθηκαν όμως και οι γονείς και τελικά παρατάξαμε πολλούς αθλητές, και αρκετούς μη αθλητές, όλα για τη σωτηρία της ομάδας. Ταλέντα ο τόπος μας είχε και έχει, χωρίς να στερεύει, και τότε προχωρούσαν φυσιολογικά. Ενθουσιάστηκε και περάσαμε και αυτόν τον κάβο με αυστηρή επίπληξη, ίσον τίποτα, και μάλιστα στη συνέχεια ανεβήκαμε με το βόλεϊ στην πρώτη εθνική με προπονητή τον Άρη Συράκη, κερδίζοντας την ΕΑΠατρών σ’ έναν συγκλονιστικό αγώνα στο Κλειστό του Αλκαζάρ, ένα ηφαίστειο σε έκρηξη. Ήταν η πρώτη ομάδα της Λάρισας που ανέβαινε Α’ Εθνική, βγάζοντας την πόλη από την αφάνεια (αργότερα ακολούθησε η ΑΕΛ και η μεγάλη ομάδα του ΓΣΛ). Και βέβαια αρκετά είπα και κάποιος πρέπει να παρουσιάσει και αυτά τα αξέχαστα γεγονότα του βόλεϊ με λεπτομέρειες και να μην ξεχνάμε την ίδρυση επιτροπής για όλη τη Θεσσαλία από τον Αλέκο Παπαδημητρίου με έδρα τη Λάρισα και τόσα άλλα. Και σαν επιστέγασμα έφθασε η Λάρισα με τη δουλειά όλων να διοργανώσει αυτή το Πανεπαρχιακό πρωτάθλημα του 1970. Η ξεχασμένη πόλη έγινε το κέντρο του επαρχιακού μπάσκετ και το πρωτάθλημα αυτό πρέπει επίσης να έχει μια δική του παρουσίαση, με το αμερικανικό σκορ 122 πόντων που πέτυχε η ΕΑΛ απέναντι στη Ρόδο. Ανεβήκαμε μαζί με τον ΓΣΛ πολλά σκαλιά τότε.
Όλοι οι άνθρωποι, σε κάποιο θέμα θα δείξουν κάποτε μια αφέλεια. Σκεπτόμαστε μήπως, αφήνοντας τα πάντα για κάποιο διάστημα χάριν ενός σωματείου, μήπως αυτό ήταν η δική μας αφέλεια. Ίσως αλλά και αν είναι έτσι, έχω την εντύπωση ότι η αφέλεια αυτή ομόρφυνε τη ζωή μας, και τη δική μας και όσων τότε ως παιδιά ή φίλαθλοι την ζήσαμε μαζί. Βλέποντας σήμερα τόσες ομάδες, τόσα πρωταθλήματα, τόσους ανθρώπους να ασχολούνται, τις εφημερίδες, αυτό δηλαδή που ονειρευόμασταν (γιατί έκτοτε πολύς κόσμος εργάστηκε και μας ξεπέρασαν ευχάριστα οι καταστάσεις) έχουμε όμως την ικανοποίηση ότι εκεί που η ρόδα πήγε να σταματήσει, κάτι κάναμε και μεις δίνοντας μερικές καίριες στροφές. Αλλά και ειδικά με την ΕΑΛ το πολυτιμότερο όφελος είναι να συναντάς στον δρόμο τα παιδιά (τα βλέπουμε ακόμα με την μορφή εκείνη) και τον κόσμο της ΕΑΛ και να αισθάνεσαι δεμένος μαζί τους με φιλία και χαρά. Τι άλλο;
*Ο Τέλης Παπουτσής είναι παλαίμαχος παίκτης του ΓΣΛ και της ΕΑΛ.
**Τα προηγούμενα δύο κείμενα του Τέλη Παπουτσή δημοσιεύτηκαν στα φύλλα της «ΕτΔ» στις 14 Μαΐου και στις 25 Ιουνίου.
