Και αυτό διότι δεν μπορούν να απεικονίσουν τη δυσοσμία που φτάνει στη μύτη του επισκέπτη μπαίνοντας στο ιστορικό κτίριο του Βόλου που αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη. Ήταν στα μέσα της εβδομάδας όταν βρεθήκαμε στον χώρο του Πανεπιστημίου με αφορμή την αναγόρευση του Μανώλη Γλέζου σε επίτιμο Διδάκτορα της Παιδαγωγικής. Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο η πρώτη εικόνα ήταν αποκαρδιωτική και χαοτική. Η εικόνα του ουδόλως παραπέμπει σε ακαδημαϊκή ζωή, αντιθέτως θυμίζει εμπόλεμη ζώνη. Λόφοι σκουπιδιών σε κάθε γωνιά, εκατοντάδες πλαστικά ποτήρια και καφέδες παρατημένα παντού, βρωμιά, γκράφιτι παντού, μπουκάλια μπίρας, ξεχαρβαλωμένα καθίσματα, σπασμένες ντουλάπες, παρατημένα ξεχαρβαλωμένα μηχανήματα (υπολογιστές, φωτοτυπικά).

Σημειώνεται δε ότι οι τοίχοι του είναι γεμάτοι συνθήματα και αφίσες όλων των φοιτητικών παρατάξεων. Εδώ που τα λέμε πάντα είναι- πλέον αποτελεί μόνιμο ντεκόρ των περισσότερων ελληνικών Πανεπιστημίων. Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν η αδιαφορία των ίδιων των φοιτητών που περιφέρονταν στους διαδρόμους καπνίζοντας και πετώντας τα αποτσίγαρα κάτω ή πίνοντας τον καφέ τους, του οποίου τη συσκευασία πετούσαν στη συνέχεια στο πάτωμα.

Το πανέμορφο κατά τ' άλλα κτίριο εξωτερικά και περιποιημένο ιδιαίτερα στους ορόφους που στεγάζονται οι υπηρεσίες του, στο ισόγειό του αλλά και στους ορόφους όπου βρίσκονται οι αίθουσες διδασκαλίας μοιάζει εγκαταλειμμένο.

Στο ισόγειο στον Θόλο του Πανεπιστημίου, σε μια γωνιά βρίσκονται οι καθαρίστριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κρατώντας πανό και διαμαρτυρόμενες για την απόφαση της διοίκησης να προχωρήσει σε πρόσληψη ιδιωτικού συνεργείου καθαρισμού και να απολύσει τις 30 καθαρίστριες του Πανεπιστημίου. Ρωτώντας τες για την τραγική κατάσταση του χώρου απάντησαν ότι εξαιτίας της απεργίας τους συσσωρεύτηκαν τα σκουπίδια, αλλά όσον αφορά στα γκράφιτι και τους υπόλοιπους βανδαλισμούς, είναι συχνό φαινόμενο ιδιαίτερα όταν γίνονται φοιτητικά πάρτι στον Θόλο. «Συνέχεια με έναν κουβά χρώμα στο χέρι είμαστε για να σβήνουμε τουλάχιστον τα υβριστικά συνθήματα». Φυσικά η άθλια κατάσταση δεν δημιουργήθηκε από την ολίγων ημερών απεργία, αλλά από τη νοοτροπία της σπουδάζουσας νεολαίας που δείχνει να μη σέβεται τον χώρο, μέσα στον οποίο περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας.

Ανεβαίνοντας στον 1ο όροφο, υπάρχει μεγάλος όγκος ηλεκτρονικών απορριμμάτων, πεταμένα και ξεχασμένα προφανώς. Ρωτώντας μια ομάδα φοιτητών που μόλις είχε τελειώσει το μάθημά της αν γνωρίζει για ποιον λόγο βρίσκονται εκεί η απάντησή της αποστομωτική «Κάποια στιγμή θα τα πετάξουν. Από την αρχή του εξαμήνου τα βλέπω εδώ».

Το συγκλονιστικότερο όλων όσων κατέγραψε ο φακός της «Ε» δεν μπορεί να καταγραφεί σε εικόνα. Είναι η εξοικείωση με την ασχήμια. Κανείς δεν φαινόταν να ενοχλείται από το αποκρουστικό θέμα. Ένα πανεπιστήμιο-χωματερή που θα περίμενε κανείς ότι και λόγω της ημέρας και της σπουδαιότητας της εκδήλωσης θα υπήρχε η μέριμνα έστω για ένα σουλούπωμα. Πάντως και στο αμφιθέατρο όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση, παρότι η εικόνα ήταν σαφώς καλύτερη, αν κάποιος έριχνε μια προσεκτικότερη ματιά, θα έβλεπε τα σκουπίδια κάτω από τις καρέκλες, τα αυτοκόλλητα στο πάτωμα και κάποιες ξεχαρβαλωμένες σειρές καθισμάτων.

Της Νατάσας Πολυγένη

Φωτ: Βασίλης Ντάμπλης