Τα σχολεία είναι προετοιμασμένα πια σε περίπτωση που απαιτηθεί να εφαρμόσουν και πάλι το σύστημα αυτό, τα Πανεπιστήμια στις περισσότερες των περιπτώσεων συνεχίζουν τα μαθήματα εξ αποστάσεως, ενώ πλέον και αρκετά φροντιστήρια έχουν επενδύσει στο κομμάτι της ηλεκτρονικής μάθησης, προσφέροντας στους μαθητές τους τις υπηρεσίες τους μέσω διαδικτύου.
Μεγάλοι φροντιστηριακοί όμιλοι έχουν καθιερώσει το διαδικτυακό φροντιστήριο, ωστόσο όπως διατείνεται η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών η διά ζώσης διδασκαλία είναι αναντικατάστατη και η εξ αποστάσεως θα πρέπει να εφαρμόζεται σε περιπτώσεις εξαιρετικά δυσμενών συνθηκών. Ο πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Φροντιστών Μέσης Εκπαίδευσης ν. Λάρισας Χρήστος Βλούχος μιλά στην «Ε» για το νέο τοπίο που έχει διαμορφωθεί στη φροντιστηριακή εκπαίδευση και ξεκαθαρίζει ότι η «εικονική πραγματικότητα» δεν μπορεί υποκαταστήσει την «ψυχή της εκπαίδευσης», τον δάσκαλο και την επαφή του πρόσωπο με πρόσωπο με τον μαθητή.

ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
«Το διαδίκτυο, έκφραση της κυριαρχίας της τεχνολογίας στη ζωή μας, δημιουργεί νέα δεδομένα, νέες προκλήσεις. Αναμφισβήτητα, προσφέρει νέες δυνατότητες στην εκπαίδευση, όπως αυτές που αναδείχτηκαν στην περίοδο της καραντίνας, λόγω κορονοϊού, κατά την οποία τα φροντιστήρια αναγκάστηκαν να αντικαταστήσουν τη διά ζώσης διδασκαλία με την εξ αποστάσεως. Θα θυμόσαστε την «ισχυρή σύσταση» της υπουργού Παιδείας...
Η χρήση εκπαιδευτικών διαδικτυακών πλατφορμών αποτελεί ίσως τη μόνη ενδεδειγμένη λύση σε δυσμενείς συνθήκες για τη διά ζώσης εκπαίδευση. Παιδιά που διαμένουν σε απομακρυσμένες, συχνά αποκλεισμένες από κακές καιρικές συνθήκες περιοχές, όπως ορεινά χωριά και ακριτικά νησιά, δεν έχουν συχνά τη δυνατότητα να μεταβαίνουν για να φοιτήσουν στο πλησιέστερο σχολείο της περιοχής τους ή του νομού τους, πόσο μάλλον σε φροντιστήριο που μπορεί μάλιστα και να μην υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και για παιδιά με προβλήματα υγείας ή άλλα που τα κρατούν πολλές μέρες μακριά από το σχολείο και το φροντιστήριο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι εκπαιδευτικές πλατφόρμες αποτελούν σημαντική λύση. Δεν μπορεί ποτέ, όμως, η «εικονική πραγματικότητα» που το διαδίκτυο καθιερώνει στην επικοινωνία να υποκαταστήσει την «ψυχή της εκπαίδευσης», τον δάσκαλο και τον αναντικατάστατο ρόλο της πρόσωπο με πρόσωπο επαφής του με τον μαθητή, που αποτελεί προϋπόθεση άσκησης του λειτουργήματός του και της επίτευξης των στόχων του» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Βλούχος.

ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Παρά το γεγονός ότι η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε με φόβο και ανησυχία, οι γονείς και μαθητές της Λάρισας, όπως τονίζει ο πρόεδρος των φροντιστών, παραμέρισαν τον φόβο τους και εμπιστεύτηκαν τα φροντιστήρια της πόλης. «Δεν είναι τυχαίο που η συντριπτική πλειοψηφία γονιών και μαθητών κατά την έναρξη της νέας φροντιστηριακής χρονιάς απαίτησαν από τα φροντιστήριά μας τη διά ζώσης διδασκαλία, παραμερίζοντας τον φόβο για τον κορονοϊό.
Άλλωστε, τα περισσότερα φροντιστήρια του νομού μας έχουν πια τις προϋποθέσεις να συνεχίσουν με εξ αποστάσεως διδασκαλία, αν, ό μη γένοιτο, χρειαστεί. Ακόμα κι αν συμβεί ένα νέο κλείσιμο των φροντιστηρίων γνωριζόμαστε πια με τους μαθητές μας. Τηρώντας τα μέτρα, μπορούμε να τους δίνουμε υλικό και εργασίες ή διαγωνίσματα, να παραλαμβάνουμε εργασίες και διαγωνίσματα για να τα αξιολογήσουμε λεπτομερώς, και μάλιστα γραπτά» πρόσθετε. Τέλος, όσον αφορά το φαινόμενο των διαδικτυακών φροντιστηρίων, ο κ. Βλούχος λέει ότι εκτός από τον απρόσωπο χαρακτήρα της εκπαίδευσης που προσφέρει, μπορεί να αποδειχθεί και πολύ πιο ακριβό για την τσέπη των γονιών, σημειώνοντας επίσης ότι «Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, παρατηρήθηκε από «αλυσίδες» φροντιστηρίων που δραστηριοποιούνται στον χώρο της διαδικτυακής εκπαίδευσης, καταιγισμός διαφημίσεων από το καλοκαίρι κιόλας, για να εκμεταλλευτούν την ανασφάλεια γονιών και μαθητών.
Ας μην διαφεύγει, από μαθητές και γονείς, η αλήθεια ότι η εγγραφή σε ένα από τα προβεβλημένα αθηναϊκά διαδικτυακά φροντιστήρια, για παράδειγμα, πέρα από τον απρόσωπο χαρακτήρα της εκπαίδευσης που προσφέρει - κοστίζει ταυτόχρονα και πολύ πιο ακριβά από το φροντιστήριο της πόλης μας που παρέχει διά ζώσης διδασκαλία».

Της Νατάσας Πολυγένη