Στα εκατοντάδες σχόλια κάτω από τη φωτογραφία, οι φοιτητές αναπολούν στιγμές και εικόνες μιας καθημερινότητας στα αμφιθέατρα, την οποία ο κορονοϊός ανέτρεψε από τον περασμένο Μάρτιο, όταν ανεστάλη η διά ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία και ξεκίνησε η εξ αποστάσεως διδασκαλία.
Το γαϊτανάκι των νοσταλγικών αναμνήσεων ξεκίνησε όταν την 1η Δεκεμβρίου η τεταρτοετής φοιτήτρια Ελισάβετ Γκλαβίνη έγραψε αυθόρμητα, απευθυνόμενη στα μέλη της ομάδας, το εξής ...ρητορικό ερώτημα- ομολογία: «Θυμάστε που σκίζαμε τα παντελόνια μας στις βίδες και τα ξύλα που πετάγονταν από τις καρέκλες στην αίθουσα 5; Μου λείπει αυτό». Έκτοτε η διαδικτυακή ομάδα πλημμύρισε με χιλιάδες σχόλια αναμνήσεων, που ζωντάνεψαν και απέκτησαν ήχο και χρώμα μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές.
«Είναι πραγματικά πολύ αστείο αυτό που συνέβη. Ήμουν κάπως νυσταγμένη, λίγο σε νοσταλγική διάθεση και ήλθε στο μυαλό μου η εικόνα αυτή στο αμφιθέατρο της σχολής μας, μία εικόνα που ήμουν σίγουρη πως ήταν οικεία σε πολλούς συμφοιτητές μου κι έτσι μοιράστηκα με την ομάδα τη σκέψη μου. Δεν περίμενα αυτό που θα ακολουθούσε», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η φοιτήτρια.
«Αυτό που φάνηκε είναι πως τα διά ζώσης μαθήματα λείπουν πολύ σε όλους μας. Η Νομική του ΑΠΘ είναι μία σχολή με μεγάλα ακροατήρια, υπάρχουν πολλές παρέες και είναι βέβαιο πως μας έχει λείψει πολύ αυτή η επαφή», πρόσθεσε, παρατηρώντας και ότι ακόμη και τα σχόλια που αναφέρονται σε υποδομές που χρειάζονται συντήρηση, ή αμφιθέατρα που ασφυκτιούν, δείχνουν πόσο ανυπομονούν οι φοιτητές να επιστρέψουν στον φυσικό τους χώρο.
Μία από τις πιο δημοφιλείς αναρτήσεις είναι της Μαριαλένας που παρατηρεί ότι «με την εξ αποστάσεως διδασκαλία στερούμαστε αυτά τα τόσο σαφή, ξεκάθαρα και κατατοπιστικά σχεδιαγράμματα». Το σχόλιο συνοδεύεται από φωτογραφία όπου τα γράμματα του καθηγητή στον πίνακα παραπέμπουν -κατά τα στερεότυπα- σε... ιατρική συνταγή.
Τι νοσταλγούν, όμως, περισσότερο οι φοιτητές από την καθημερινότητά τους στα αμφιθέατρα;
Ακολουθούν μερικές χαρακτηριστικές αναπολήσεις...
Θοδωρής: «Εμένα μου έλειψε που δίναμε μάθημα Σάββατο 7-8 το απόγευμα, τελειώναμε 9-10 και μετά καπάκι για Σαββατιάτικη ρετσίνα».
Κατερίνα: «Μου έχουν λείψει οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης και τα εκπρόθεσμα τριήμερου δανεισμού βιβλία».
Αριστοτέλης: «Μου έχει λείψει αυτό το διαπεραστικό ‘’Τι πάθατε κύριε συνάδελφε;’’ από τις ανοιξιάτικες Δευτέρες του πρώτου έτους».
Σάββας: «Παίρνω την πάσα από τους προηγούμενους partners in Law, και ποστάρω κάποιες από τις δικές μου στιγμές που μου έλειψαν από αυτήν τη σχολή. Η θέα της Βιβλιοθήκης, τα συνέδρια και βεβαίως οι τετράποδοι φίλοι μας που κάθε φορά έμπαιναν στο (αμφιθέατρο) Ευρυγένης».
Κυριακή: «Η άτιμη η θέα από τον τρίτο, ειδικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος!».
Φώτης: «Εμένα μου λείπει η τυρόπιτα με μέλι του κυλικείου».
Αγγελική: «Οι φορές που καθόμασταν θέση πάρα θέση και σειρά παρά σειρά στην εξεταστική (τόσο μπροστά ήμασταν πια με τις αποστάσεις) γιατί δε χωρούσαμε όλοι στο ίδιο αμφιθέατρο και μπορεί να αλλάζαμε και 2-3 αίθουσες μέχρι να βρούμε θέση και από το άγχος να βρούμε θέση είχαμε ήδη διανοητικά εξαντληθεί».
Γιάννης: «Ας νοσταλγήσουμε όλοι καλτ ατάκες των εδράνων του ΛωΑουθ. «Η θέση είναι κρατημένη!», είπε ο τύπος που έχει απλώσει 7 μπουφάν, 12 τετράδια, 2 τοστιέρες και το καράβι των πλειμομπίλ για να κρατήσει 10 θέσεις στη Διοικητική».
Κατερίνα: «Όταν τολμούσες να πας να πάρεις καφέ στο κυλικείο της σχολής 6 η ώρα το απόγευμα και έμπαινες για μάθημα στις 7 με ένα ύφος εκνευρισμού γιατί συνέβη αυτό σε εσένα και ότι μετά θα πρέπει να ρωτήσεις τον διπλανό σου: «συγγνώμη τι έχει πει μέχρι τώρα;». Και έχει γράψει ήδη τρεις σελίδες ο διπλανός».
Χριστόφορος: «Ξέρεις ότι η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου όταν αρχίζει να σου λείπει ακόμη και το πρωινό ξύπνημα για να πας σχολή».
Γρηγόρης: «Μου λείπουν τρομερά οι χυμένοι καφέδες που κολλούσαν στις επιφάνειες των εδράνων. Τότε ήταν η μόνη φορά που χρειαζόσουν τα αντισηπτικά μαντηλάκια...».
Γιάννης: «Εμένα μου λείπουν τα στενά έδρανα στις αίθουσες 5-8, που δε χωρούσε το τετράδιο ίσιο για να γράψω».
Γεωργία: «Εκείνες οι ατελείωτες ώρες στους άχαρους διαδρόμους της σχολής με την όμορφη θέα (πάντα ξόδευα μερικά λεπτά χαζεύοντας μέχρι τη θάλασσα) που αλλάζαμε ορόφους και αίθουσες.. 1ος, 3ος, 1ος… Το ότι θα μας έλειπαν όλα αυτά».
Νικολέτα: «Να έχουμε μάθημα στις οκτώ, να σε παίρνω τηλ. από το λεωφορείο στις εννιά πάρα τέταρτο «έλα ξεκίνησε;»».
Χριστίνα: «Το να τσεκάρεις κάτω από τα έδρανα μήπως ξέχασες τον κώδικα. Και σε περίπτωση που όντως τον είχες ξεχάσεις και δεν τον ξαναέβρισκες, έμπαινες στο φβ και έψαχνες ανάρτηση μήπως κάποιος τον είχε αφήσει στη γραμματεία της Βιβλιοθήκης».
Δύο φωτογραφίες από άδεια αμφιθέατρα ανάρτησε ο Μιχάλης με το ποιητικό σχόλιο και μια νότα αισιοδοξίας ότι η ζωή σύντομα θα επανεκκινήσει εκεί που προσωρινά σταμάτησε ο χρόνος: «Όταν αυτά τα δύο αμφιθέατρα πλημμυρίσουν ξανά από φοιτητές όλων των ετών, τότε θα συνεχίσει να «τρέχει» η κλεψύδρα της φοιτητικής ζωής».