Του Κ. Γκιάστα

Φωτ. Λ. Τζέκας

Μα είναι δυνατόν; Σεφ χωρίς τατουάζ στα χέρια; Στην αρχή πιστέψαμε πως μας κάνουν πλάκα κι όμως απεδείχθη πως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από τη φαντασία μας. Ξεχάστε τον Άκη Πετρετζίκη και όλα όσα μάθατε από τη μικρή οθόνη τα τελευταία χρόνια.

Στο 2ο κρατικό ΙΕΚ της Λάρισας εδώ και αρκετές συνεχόμενες σεζόν έχει παρατηρηθεί μια εντυπωσιακή αύξηση εγγραφών όσον αφορά στα τμήματα αρχιμαγείρων (σεφ) και ζαχαροπλαστικής. «Πέντε τμήματα από 30 παιδιά στο καθένα και σε όλα παρατηρείται 95% άμεση επαγγελματική αποκατάσταση». Τάδε έφη Ευάγγελος Αθανασιάδης διευθυντής του 2ου ΙΕΚ. Αυτό έφτανε για να αφιερώσουμε χρόνο και να πάμε να το δούμε από κοντά.

Στις εγκαταστάσεις του ΤΕΙ, συναντήσαμε αρκετούς μαθητές εν ώρα μαθήματος, να ακούν με μεγάλη προσοχή τους εκπαιδευτές Λευτέρη Κουτσιμανή, Κώστα Βράκα, Αργύρη Ζαχείλα, Αλέξη Γκούλιο και Στέλιο Πίσκα.

Με το που μπαίνουμε πέφτουμε στο καλύτερο. Μόλις στήνουν τα πιάτα τους. «Σήμερα παιδιά μαγειρέψαμε με Sous vide. Ακολουθήσαμε δηλαδή μια τεχνική σε κενό αέρος και σιγανή φωτιά» και ενώ τα λέει ο εκπαιδευτής, κόβουμε λίγο μοσχάρι να δοκιμάσουμε «το μοσχάρι το περάσαμε πρώτα από το τηγάνι μαζί με λίγο βούτυρο, μετά το βάλαμε στη σακούλα για μια ώρα στους 57-60 βαθμούς, το βγάλαμε το ξαναπεράσαμε από το τηγάνι, αλατίσαμε. Για τη σάλτσα αφού τελειώσαμε το σοτάρισμα του κρέατος, σβήσαμε με το ζωμό που είχε η σακούλα του βάκου. Θυμάρι φρέσκο ολόκληρο, μια σκελίδα σκόρδο, κρασί κόκκινο, αλάτι, πιπέρι, ρίξαμε βούτυρο κρύο, κάναμε μοντέ ομπέ, δηλαδή αργές κινήσεις στο τηγάνι, την περάσαμε από το σιτάκι και είχαμε αυτό το αποτέλεσμα»... Μμμ δεν το λες και άσχημο «ενώ για τον πουρέ πατάτας βάλαμε σχοινόπρασο, κρέμα και βούτυρο».

Το ίδιο έκαναν με τα κοτόπουλα που τα γέμισαν με μους μανιταριού ή με μους κοτόπουλου και αμύγδαλο. Λίγο πιο δίπλα ήταν και το ψάρι.

Και αφού πήραμε μια... αλμυρή γεύση για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, καθόμαστε να μιλήσουμε με τους υποψήφιους σεφ, έχοντας για παρέα και τους εκπαιδευτές, την ώρα μάλιστα που τελείωσε και η παραγωγή του προφιτερόλ.

Βλέπουμε παιδιά 19 ετών μα και ανθρώπους που κοντεύουν τα 50. Ζητάμε από κάποιον να μας το εξηγήσει «πολλοί εδώ μέσα ήμασταν άνεργοι. Μείναμε χωρίς δουλειά και αντί να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια αποφασίσαμε να πάρουμε έναν καινούριο επαγγελματικό προσανατολισμό» για να συμπληρώσει ένας εκπαιδευτής «όσοι έχουν μεράκι και καταρτιστούν βρίσκουν αμέσως δουλειά. Είναι στατιστικά τεκμηριωμένο και πάει κόντρα στην κρίση».

Παιδιά ταπεινά που καθαρίζουν με επιμέλεια τους πάγκους μόλις τελειώσουν. Αλήθεια όμως πώς τους γεννήθηκε το ενδιαφέρον για τη μαγειρική; Η τηλεόραση ίσως να έπαιξε ρόλο, «ναι είναι η αλήθεια» μια κοπέλα κάνει νεύμα με το κεφάλι της, «οι εκπομπές ήταν η αφορμή αλλά μην ψάχνετε για τατουάζ τέτοια δεν έχουμε» λέει και όλοι γελάνε καθώς σηκώνουν τα μανίκια τους για απόδειξη...

Άλλοι στις ποδιές τους έχουν τα ονόματά τους, μερικοί βάζουν και το σήμα της ΑΕΛ σε ένδειξη υποστήριξης του τόπου μας άλλωστε. Ψάχνουμε και για κανένα σήμα διάκρισης «έχουμε και από αυτά. Τον Μάρτιο για παράδειγμα 8 παιδιά πήραν μέρος σε διεθνή διαγωνισμό στη Θεσσαλονίκη και γύρισαν με 6 μετάλλια. 1 χρυσό, 3 ασημένια και 2 χάλκινα».

Τα συμμαζέματα ολοκληρώθηκαν και τα φαγητά συγκεντρώθηκαν σε ένα σημείο.

-«Και τώρα τι τα κάνετε αυτά;»

-«Τα πηγαίνουμε σε συσσίτια εκκλησιών σε όλη τη Λάρισα».

Ε, αυτό δεν το περιμέναμε. Η γαλλική κουζίνα συναντάει το ελληνικό... φιλότιμο. Μοναδικός συνδυασμός.