Η εικόνα της πόλης τέτοια μέρα ήταν τόσο διαφορετική. Κόσμος γιορτινά ντυμένος, αφού τελείωνε η εκκλησία ξεχυνόταν στην αγορά για να ψωνίσει τα απαραίτητα για τις ημέρες που έρχονται, λαμπάδες για τα βαφτιστήρια, βαφές για τα αβγά, να κάνει την παραγγελία για το αρνί και μετά για το πατροπαράδοτο καφεδάκι στο κέντρο της πόλης. Πλατείες και πάρκα γεμάτα με μεγάλους και με μικρούς που είχαν ξεκινήσει τις πασχαλινές τους διακοπές από το σχολείο.
Φέτος σιωπή. Η κίνηση χθες λιγοστή. Τα σούπερ μάρκετ ανοιχτά και κάποια κρεοπωλεία και ιχθυοπωλεία, όχι όλα όμως. Παρόλα αυτά ο κόσμος δεν βγήκε για αγορές σε αντίθεση με την αυξημένη κίνηση που σημειώθηκε το Σάββατο του Λαζάρου. Αρκετοί «εκκλησιάστηκαν» μέσω ραδιοφώνου ή τηλεόρασης, όμως βάγια για τα εικονίσματα φέτος δεν πήρε κανείς.
Διαφορετικό ήταν όμως και το Σάββατο του Λαζάρου. Τα κουδούνια δεν χτύπησαν και παιδάκια δεν εμφανίστηκαν για να τραγουδήσουν το «Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα βάγια…». Τα παιδιά, αυτοί οι μικροί, αλλά τόσο σπουδαίοι ήρωες, που αυτές τις μέρες της καραντίνας λείπουν από την πόλη. Μένουν σπίτι, δεν βλέπουν τη γιαγιά και τον παππού, δεν συναντιούνται με φίλους και συμμαθητές, δεν παίζουν σε παιδικές χαρές, άλλαξαν την καθημερινότητά τους και κάνουν υπομονή και ας μην το καταλαβαίνουν πολλές φορές. Σπάνια βλέπει κανείς παιδιά στον δρόμο. Οι γονείς δεν τα παίρνουν μαζί τους στο σούπερ μάρκετ, μόνο για καμία βόλτα στα γρήγορα, ίσως και λίγο ποδήλατο. Όλα φέτος είναι διαφορετικά…
Ν. ΠΟΛΥΓΕΝΗ
