υπάρχουν και εκείνοι για τους οποίους είναι κάτι παραπάνω. Είναι τρόπος ζωής. Μια παρέα φίλων στον Άγιο Αθανάσιο της Λάρισας δεν το λέει μόνο, αλλά το κάνει πράξη εδώ και πολλές δεκαετίες. Έκαναν το πρώτο «ζντο» όταν ήταν παιδιά δημοτικού στην αυλή του σχολείου της περιοχής τους. Με κοντά σκισμένα παντελονάκια, μπάλα γεμάτη καρούμπαλα και για δοκάρια τις σχολικές τσάντες. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και χάλασαν αρκετά... ζευγάρια παπούτσια, κατάφεραν ωστόσο να βρίσκονται ανελλιπώς σε εβδομαδιαία βάση, παρά το γεγονός πως πλέον είναι «σαραντάρηδες» και έχουν πολλές οικογενειακές και φυσικά επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ο λόγος; Μα για να κάνουν αυτό που αγαπούν. Να παίζουν μπάλα.  «Ό,τι κάναμε ως παιδιά συνεχίζουμε να το κάνουμε τώρα με τα... παιδιά μας» εξηγούν στην «Ε» όταν τους ζητήσαμε να μοιραστούνε μαζί μας το μυστικό της διάρκειας στη σχέση τους. «Όταν ήμασταν μικροί, εκεί στη γειτονιά μας υπήρχε μια ομάδα, ο Λέων, που στη συνέχεια όμως έπαψε να υφίσταται στα χαρτιά. Εμείς όμως συνεχίζαμε να τρέφουμε την ίδια αγάπη τόσο για το ποδόσφαιρο όσο και για την παρέα μας και φυσικά για εκείνη την ομάδα. Έτσι αποφασίσαμε να διατηρήσουμε αυτήν την ομάδα, που εδώ και πολλά χρόνια παίζει μόνο σε πρωταθλήματα 8χ8».
Και από διακρίσεις ένα σωρό. Πρωταθλητές τη μια χρονιά, κυπελλούχοι την άλλη, νταμπλούχοι την επόμενη. Μα η μεγαλύτερή τους επιτυχία είναι πως διατηρούν την ίδια παρέα από μικρά παιδιά. «Πάμε όλοι μαζί και βλέπουμε ταινίες, βγαίνουμε έξω για φαγητό, παίζουν τα παιδιά μας μαζί και γενικά δεν χάνουμε ευκαιρία να βρισκόμαστε» λένε και η χαρά τους δεν περιγράφεται.
Δύσκολο πράγμα στις μέρες μας να διατηρείς τέτοιες σχέσεις. Και όπως σε όλες τις καλές συνταγές κρύβεται ένας... μάγειρας, έτσι και σ’ αυτήν υπάρχει τέτοιος. Τον λένε Σάκη Γκουρνέλη και είναι ευρέως γνωστός στον χώρο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, καθώς δημοσιογραφεί από μικρό παιδί σε πολλά ΜΜΕ της περιοχής. «Πάντα ένιωθα την ανάγκη να περάσω το μήνυμα πως σε μια ομάδα πρέπει να υπάρχει το στοιχείο της αγάπης και των καλών σχέσεων. Αυτό έλεγα χρόνια στους παράγοντες της περιοχής της Λάρισας και αυτό αποφάσισα να κάνω πράξη».
Ο ίδιος διανύει το 42ο έτος της ζωής του και παρά τον κομμένο χιαστό δεν... κόβει αυτό που λατρεύει λέγοντάς μας ότι «Όχι μόνο παίζω, αλλά τρέχω και για χορηγούς και για υποστηρικτές στην προσπάθειά μας. Κι αν δεν τους βρίσκουμε, δεν πειράζει, τα βάζουμε από αυτά που δεν μας... περισσεύουν» λέει με χιούμορ. Ο ένας στρατιωτικός, ο άλλος έμπορος, ο τρίτος αλουμινάς, ένας οδηγός, ένας συνοριοφύλακας, τεχνικός αυτοκινήτων, νοσηλευτής, συντηρητής ασανσέρ, ιδιωτικοί υπάλληλοι. Όλοι τους εργάζονται, μα από τον ελεύθερό τους χρόνο ξέρουν πως θα αφιερώσουν ένα κομμάτι στην ομάδα των παιδικών τους χρόνων.  Κι αν την αρχή την έκαναν οι Σάκης και Νίκος Γκουρνέλης, ο Βασίλης Ευθυμιόπουλος και ο Μιχάλης Κουκουτάρας, στη συνέχεια προστέθηκαν οι Νίκος Ζάχος, Θάνος Δαούτης, Χρήστος Καρακώστας και μετά ήρθαν οι Κώστας Κατσογιάννης, Σωτήρης Φωτίου, Κώστας Χριστοδούλου, Δημήτρης Πεζής, Στέλιος Τζήμας, Χρήστος Αγγελακόπουλος, Γιώργος Τσάνας, Τόλης Ακριβόπουλος, Σάκης Παύλου.  
Φαίνεται λοιπόν πως η αυλή στο σχολείο στον Άγιο Αθανάσιο έκρυβε καλά εκείνο το μυστικό που μετατρέπει την μπάλα ως σημείο σύνδεσης για μια παρέα. Και εκείνοι το μεταδίδουν στις επόμενες γενιές. Και όπως λένε οι ίδιοι «Μια ομάδα, μια παρέα, χίλια γούστα». Κάτι παραπάνω θα ξέρουν...