Η δική μας ταινία γεμάτη σασπένς. Το θερμόμετρο στους πεζόδρομους να ανεβαίνει, καθώς η «Θάλεια» απομακρύνεται, η αγωνία για τον Αμπελώνα να κορυφώνεται, αφού τα κρούσματα πληθαίνουν και η αβεβαιότητα από το κλείσιμο των καταστημάτων εστίασης μετά τα μεσάνυχτα να κατακλύζει την αγορά είναι πολλά. Πολλά και μαζεμένα.
Να λοιπόν το διάλειμα το μουσικό. Στην άκρη του πεζόδρομου της Κούμα είναι ο Θοδωρής που γυρίζει τη βαριά λατέρνα. Φορτωμένη με χίλια δυο στολίδια.
Φωτογραφίες από τον Φωτόπουλο και τον Αυλωνίτη, φωτογραφίες με τα εγγόνια τους, παλιά δημοσιεύματα και λίρες, μα όχι αληθινές. Πού τέτοιες πολυτέλειες.
«Προσπαθούμε να βοηθήσουμε την οικογένεια» λέει στην «Ε», καθώς δείχνει και την Ελένη τη σύντροφό του που έχει ανοιχτό το χέρι για «ό,τι έχετε ευχαρίστηση». Μα ο κόσμος δεν δείχνει να συγκινείται. Ούτε και να ενδιαφέρεται. Περαστικοί με μάσκα και σκυμμένα κεφάλια. Βλέμματα στα κινητά τηλέφωνα και βιασύνες.
«Φτώχεια φίλε μου, φτώχεια. Δεν δίνει ο κόσμος όπως έδινε» λέει με παράπονο και δείχνει την άδεια παλάμη.
Ο Θοδωρής, όμως, πιστός σ’ αυτό που κάνει εδώ και 23 χρόνια. Να γυρίζει την Ελλάδα με τη λατέρνα του. Μ’ αυτό το υπέροχο και συνάμα «έξυπνο» μουσικό όργανο, τη λατέρνα (la torno: αυτό που γυρίζει) που δεν κατάγεται από την Ελλάδα, αλλά φαίνεται τόσο μοναδικά ελληνικό. Όπως το φιλότιμο…
«Πρέπει να ενεργοποιήσουμε και πάλι το εθνικό μας εμβόλιο που δεν είναι άλλο από το φιλότιμό μας και όλοι μαζί να τηρήσουμε τα μέτρα, τα οποία μας υποδεικνύουν οι ειδικοί και είμαι σίγουρος ότι εφόσον το κάνουμε, και θα το κάνουμε γιατί το κάναμε και στην πρώτη φάση της πανδημίας, θα βγούμε νικητές και από αυτή τη δύσκολη μάχη» είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προ ημερών.
Δικαίως, λοιπόν, λατέρνα, (πολλή) φτώχεια και (μπόλικο) φιλότιμο…
Και η κανονικότητα έρχεται. Ή μήπως αργεί;
ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΙΑΣΤΑΣ