Φωτογραφίες σε κορνίζες και βιβλιοθήκες. Οι άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να συνεχίσουν τις ζωές τους σε οικίσκους, λόγω των σεισμών κάνουν ό,τι μπορούν για να μετατρέψουν τα ψυχρά αυτά «κουτιά» σε όμορφα σπιτικά. Τα καταφέρνουν όμως;
«Ότι και να κάνουμε δεν θα είναι όπως το σπίτι μας» εξηγεί στην «Ε» μία ηλικιωμένη στο Δαμάσι καθώς τακτοποιεί τις καρέκλες έξω από τον οικίσκο. Πίνει καθημερινά τον καφέ της με τον άντρα της, αλλά η διάθεση δεν είναι όπως πριν από τον σεισμό. «Τότε είχαμε τη βεράντα μας και ευχάριστα θέματα να συζητήσουμε. Λίγο για τα παιδιά, για τα εγγόνια, για τις δουλειές στο χωράφι. Ακόμα και τις εκδρομές μας στη θάλασσα προγραμματίζαμε. Τώρα όμως όλες οι κουβέντες μας είναι γύρω από το κακό που μας βρήκε». Και πώς να κάνουν διαφορετικά όταν κανείς δεν μπορεί να τους απαντήσει, πότε και με ποιον τρόπο θα φύγουν από την παρούσα κατάσταση.
Ψυγεία, κουζινάκια, φούρνος, αιρκοντίσιον. Όλα καινούργια στους οικίσκους μα νιώθεις πως το χαμόγελο των μεγάλων δεν είναι το ίδιο αυθεντικό με εκείνο των παιδιών που παίζουν στον καταυλισμό και ξεχνιούνται. Υπάρχει κάτι βαρύ στην ατμόσφαιρα. «Κανείς δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του όσα συνέβησαν. Τις πρώτες ημέρες ήμασταν ακόμα επηρεασμένοι από τη βοήθεια του κόσμου, από τη μεγάλη προβολή μέσω ΜΜΕ, τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε το μέγεθος της καταστροφής και μας είναι πιο βαρύ» προσπαθούν να εξηγήσουν κάτοικοι στην «Ε» και το κάνουν με ευστοχία.
Έναν μήνα και πλέον μετά τον ισχυρό σεισμό που έπληξε περιοχές της Θεσσαλίας, 197 οικογένειες έχουν εγκατασταθεί σε οικίσκους και τροχόσπιτα. Τα παιδιά προσπαθούν να επανέλθουν στις μαθητικές τους υποχρεώσεις με επιτυχία. Όσα έχουν μπροστά τους τις πανελλήνιες εξετάσεις ψάχνουν να εξασφαλίσουν για λίγο την ησυχία τους. Όσο κι αν προσπαθούν όμως σίγουρα δεν θα είναι σαν το δωμάτιό τους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν οι γονείς τους. «Οι άνθρωποι κάνουν τα κτίρια και όχι το αντίθετο. Ας μην μας παίρνει από κάτω», ένας νεαρός γονιός θέλει να μοιραστεί την αισιοδοξία του μαθαίνοντας την παρουσία της εφημερίδας στον χώρο. «Οι γονείς μας, οι παππούδες μας και άλλες τόσες γενιές πέρασαν επίσης δύσκολες καταστάσεις. Τώρα αυτή είναι η δική μας δοκιμασία και θα τα καταφέρουμε» προσθέτει με σθένος προσπαθώντας, να δώσει κουράγιο στους νέους του γείτονες.
Στη γειτονιά των οικίσκων όλα είναι ανάμεικτα και λίγο μπερδεμένα. Τα λευκά κουτιά και τα χρώματα των λουλουδιών. Η θέα των τροχόσπιτων και οι αναμνήσεις από τα γλέντια στο χωριό. Τα όνειρα για το μέλλον και οι εφιάλτες του πρόσφατου παρελθόντος...