Κι ενώ όλοι οι καταστηματάρχες προσμονούσαν για άνοιγμα τα Χριστούγεννα για να πάρουν μια «ανάσα σωτηρίας», αυτή ήρθε μετά το πασχαλιάτικο τραπέζι. Από τη Δευτέρα του Πάσχα ο περισσότεροι ξεχύθηκαν στις καφετέριες, στα κρασάδικα, τα ταβερνάκια και τα εστιατόρια, που τόσο τους είχαν λείψει. Τόσο καιρό περίμεναν το άνοιγμα της εστίασης, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το δυνατό «come back» της που λένε και οι νέοι. Τόσους μήνες είχαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι με τους φίλους τους και να απολαύσουν τον καφέ τους ή την μπίρα τους με την ηρεμία τους κι όχι στα «κλεφτά», όπως έκαναν μέχρι τώρα. Καθώς στέλνοντας το «νούμερο 6» υποτίθεται ότι πήγαινε κανείς για άθληση ή περπάτημα, κι όχι για καφεδάκι ή ποτάκι με τους φίλους του -αν και για κάποιους άθλημα θεωρείται και το ποιος θα «κατεβάσει» τα περισσότερα ποτά-, άλλο βέβαια που γινόταν τα «στραβά μάτια». Ποιος άλλωστε μπορεί να κρατήσει τους Λαρισαίους και τις Λαρισαίες μακριά από τις καφετέριες και να τους στερήσει δη την απόλαυση ενός κρύου ή δροσερού καφέ, ειδικά όταν οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν κατακόρυφα.
Δεν ήταν, λοιπόν, λίγοι αυτοί που ήδη από τη Μεγάλη Εβδομάδα πήραν τηλέφωνο σε διάφορα μαγαζιά για να κλείσουν ένα τραπέζι στα «παλιά» στέκια τους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η εστίαση ξεκίνησε να «παίρνει τα πάνω της». Η Ανάσταση αυτήν τη χρονιά έφερε ανάσταση και στον κλάδο, καθώς πολλοί είτε έσπευσαν να τον στηρίξουν συμβάλλοντας στην κίνηση της οικονομίας, είτε απλώς ξεχύθηκαν στα μαγαζιά για να διασκεδάσουν όπως έκαναν στην προ-Covid εποχή. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η σημασία της λέξης Πάσχα είναι πιο ουσιώδης από ποτέ. Κι αυτό γιατί η λέξη Πάσχα, που προέρχεται από την εβραϊκή Πεσάχ, σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Γι’ αυτό και οι μεν Εβραίοι γιορτάζουν τη διάβασή τους από την Ερυθρά θάλασσα και την απελευθέρωσή τους από τη Φαραωνίτιδα δουλεία, οι δε Χριστιανοί την Ανάσταση του Χριστού και την απελευθέρωσή τους από την αμαρτία και τον θάνατο. Στη σημερινή εποχή θα μπορούσε λοιπόν να σημαίνει το πέρασμα από την Covid εποχή στη μετά-κορονοϊού, από το κλείσιμο στο άνοιγμα της κοινωνίας και κατ’ επέκταση και της οικονομίας. Ή διαφορετικά το πέρασμα και την επιστροφή στην κανονικότητα.
ΛΕΙΠΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Κι ενώ μια εβδομάδα σχεδόν τώρα όλοι βγαίνουν είτε για ένα πρωινό καφεδάκι, είτε για ένα χαλαρό απογευματινό τσιπουράκι, μιας και ακόμη αρκετοί ήταν σε άδεια μέχρι και την Κυριακή του Θωμά, κάτι φαίνεται να τους λείπει. Μολονότι πλέον μπορούν να απολαύσουν το ποτό τους και τα μεζεδάκια καθισμένοι ο ένας απέναντι από τον άλλον σε ένα τραπέζι κι όχι πάνω στο γρασίδι ή σε κάποιο παγκάκι ή κλεισμένοι σε ένα σπίτι, ανταλλάσοντας τα νέα τους, χωρίς μάσκες, κάτι τους λείπει ακόμα. Κάτι που κάνει αυτήν την επιστροφή στα μαγαζιά όχι και τόσο ονειρεμένη. Λείπει αυτό ακριβώς που διαφοροποιεί το να πίνει κάνεις καφέ στο χέρι με το να κάθεται σε ένα μαγαζί. Λείπει η μουσική. Ειδικά για τη νεολαία αυτό είναι ένα μεγάλο πλήγμα, καθώς η μουσική για αυτήν είναι συνυφασμένη με τη διασκέδαση και κατ' επέκταση με τη ζωή. Της λείπει να βάζουν τη μουσική «στο τέρμα», όπως λέει και ένα τραγούδι που ακούει κατά κόρον.
Επομένως σίγουρα αυτό που προσμένει η νεολαία, μετά φυσικά από τη διεύρυνση του ωραρίου κυκλοφορίας, είναι η επαναφορά της μουσικής στα μαγαζιά, καθώς αυτό θα δώσει τη νότα χαράς που λείπει τώρα.
Σ.Κ.