«Ο Δημόσιος χώρος είναι κατά τη γνώμη μου η λυδία λίθος, η ισχυρή δυνατότητα, η εν δυνάμει ευκαιρία για να ανατραπεί ως ένα σημείο το ανυπόφορα συντριπτικό αστικό τοπίο που «κατέκτησαν» μέσα σε μικρό διάστημα οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις».
Με αυτά τα λόγια η γνωστή Λαρισαία γλύπτρια τοπίου Νέλλα Γκόλαντα μιλώντας χθες βράδυ σε ειδική εκδήλωση για την αρχιτεκτονική τοπίου που πραγματοποιήθηκε στην Πινακοθήκη παρουσίαζε τους προβληματισμούς της αλλά και τα όνειρα της για συνολικές αισθητικές παρέμβασης στην πόλη που θα τη δένουν με το Αρχαίο Θέατρο
Θα ήταν ίσως χρήσιμο να αναφέρω, συνέχισε, τη συγκινητική προσπάθεια μιας απρόσωπης πόλης, όπως ήταν η Λάρισα να βρει το πρόσωπό της. Πριν από 25 περίπου χρόνια και για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχε έναν εξαίρετο δήμαρχο, τον κ. Αριστείδη Λαμπρούλη, ο οποίος ξεκίνησε την αναμόρφωση της πόλης δρομολογώντας μεγάλες πεζοδρομήσεις στο κέντρο και συνέβαλε στην αποκάλυψη του μεγάλου Αρχαίου Θεάτρου του 3ου αι. π.Χ (μέγεθος Επιδαύρου), που βρισκόταν στο κέντρο της Λάρισας κάτω από μεγάλα κτίρια και δρόμους.
Αυτό το θεμελιώδες για τη μελλοντική της εξέλιξη γεγονός μου προκάλεσε ενθουσιασμό αλλά και αίσθημα ευθύνης, όταν το 1992 αποδέχθηκα την πρόταση του Δημάρχου Λαμπρούλη «να σχεδιάσω πλατείες και για την ιδιαίτερη πατρίδα μου». Μάλιστα οι δύο πλατείες του κέντρου ήταν για μένα φορτισμένες με τις αναμνήσεις των παιδικών και μαθητικών μου χρόνων, που τώρα πια όμως είχαν βουλιάξει στον «ιστό» της απρόσωπης μεγαλούπολης.
Από την αρχή, λοιπόν, πρότεινα ο άξονας του καινούριου σχεδιασμού να είναι το Αρχαίο Θέατρο και η διαμόρφωση της νέας ταυτότητας της πόλης της Λάρισας. Έτσι, οι κεντρικοί – υπό διαμόρφωση – χώροι, Κεντρική Πλατεία και Πλατεία Ταχυδρομείου να υπακούουν σε έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό «τοπίου» μέσα στην πόλη, ενός «τοπίου» που στερούνταν το Αρχαίο Θέατρο λόγω της αλόγιστης ανάπτυξης της σύγχρονης πόλης.
Με την δημιουργία αυτού του «τοπίου» δόθηκε η ευκαιρία να αναδυθεί ο διαχρονικός ιστορικός χαρακτήρας της Λάρισας, να γίνουν αναφορές στα φυσικά στοιχεία του περιβάλλοντος τοπίου (πεδινό – ορεινό), οι διαμορφώσεις να μην είναι οπτικά περιορισμένες στα περιγράμματά τους, αλλά να στοχεύουν στα ενδιαφέροντα στοιχεία που τις περιβάλλουν. Να αποτελούν δηλαδή ένα ενιαίο αισθητικό σύνολο, ώστε να γίνεται αντιληπτή από τους επισκέπτες η έκταση των κεντρικών αυτών διαμορφωμένων χώρων. Σημαντικό επίσης είναι ότι με τον σχεδιασμό αυτού του «τοπίου» δόθηκε η δυνατότητα να διασχίζεται το κέντρο με τη ροή του επανεμφανιζόμενου, σε διάφορα σημεία των διαμορφώσεων, «Γλυπτού Ποταμού» του οποίου ήδη η ροή «δείχνει» από την πλατεία Ταχυδρομείου προς την κατεύθυνση του Αρχαίου Θεάτρου»...
