Στις 20 Οκτωβρίου 2018 διοργανώθηκε στην Αθήνα έκθεση έργων του από την Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία, της οποίας ιδρυτικό μέλος υπήρξε ο ίδιος. Η έκθεση – αφιέρωμα στον μεγάλο δημιουργό, είχε μεγάλη επιτυχία, θα διαρκέσει μέχρι την 31η Οκτωβρίου και αποτελεί αφετηρία για τις εκδηλώσεις της ΕΦΕ, κατά την περίοδο 2018 – 19. Η Βάνια Τλούπα, αγαπημένη κόρη του Τάκη αλλά και αντάξια διάδοχός του, με σπουδαίο ήδη καλλιτεχνικό έργο, ανακηρύχθηκε από την ΕΦΕ επίτιμο μέλος της. Ο Τάκης δεν πρόφθασε να χαρεί την επιβράβευση του έργου της. Ευτύχησε όμως να διαπιστώσει το ταλέντο της και να τη βοηθήσει στην πραγμάτωση της δημιουργίας της. Η Βάνια αφηγείται ότι χαιρόταν όταν ο πατέρας της, παρατηρώντας τις φωτογραφίες της, της έλεγε: «Να βλέπεις. Μάθε να βλέπεις όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά αλλά και λίγο πιο πίσω. Και μετά να νιώθεις, να αισθάνεσαι. Κι αφού νιώσεις και αισθανθείς βρίσκεις τον τρόπο να επιλέξεις πώς θα αποδώσεις αυτό που είδες, αυτά που έζησες». Από τα έργα της αποδεικνύεται ότι είχε μέσα της τη σφραγίδα της δωρεάς. Τον Τάκη Τλούπα τον γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια στη Σκόπελο. Είχαμε κοινό φίλο τον Χρυσόπουλο Κατσικογιάννη που διατηρούσε στην πόλη μαγαζί ψιλικών αλλά και πρακτορείο Τύπου. Πουλούσε παλιές καρτ – ποστάλ, μέχρι είδη αλιείας, ακόμη και έτοιμα ενδύματα. Είχε δημιουργηθεί ένα στέκι, εκεί. Μαζεύονταν αρκετοί απ’ αυτούς που είχαν υποκύψει στη μαγική δύναμη της σκοπελίτικης ατμόσφαιρας και επισκέπτονταν συχνά το νησί. Έρχονταν και οι – αραιοί τότε – τουρίστες για περιοδικά και εφημερίδες. Εκεί συνάντησα τον Τάκη για πρώτη φορά. Είχε ήδη κάνει την περιπατητική του εξερεύνηση ολόκληρου του νησιού. Ήταν ζωηρά έκπληκτος και φανερά γοητευμένος. Ιδιαίτερη εντύπωση τού είχαν προκαλέσει τα παλιά σκοπελίτικα σπίτια. Τον άκουσα από τότε να λέει ότι αποπνέουν μια γαλήνη που ταιριάζει με τον ήρεμο τρόπο που ζουν και κινούνται οι κάτοικοι του νησιού, κρατώντας τα μετερίζια της παράδοσης. Συνδύαζε την απεικόνισή τους με τις ταπεινές μικρές εκκλησίες του νησιού. Φωτογράφισε και την Παναγίτσα του Πύργου κατά εντελώς διαφορετικό τρόπο από τους προηγούμενους συναδέλφους του. Δεν την πρόβαλε σαν σύμβολο του νησιού, όπως είναι γνωστή, αλλά με έναν, δικής του έμπνευσης συνδυασμό: Με λήψη από ψηλά της εκκλησίας που φαίνεται να αναδύεται από το πέλαγος. Μέχρις εκεί που φθάνει η ματιά, πέρα στον κάβο κι ακόμη μέχρι την Αλόννησο. Με την ίδια ευαισθησία, με την ίδια ερευνητική ικανότητα ιχνηλασίας της ομορφιάς, έβλεπε μέσα από τον φακό και αποτύπωνε «αυτό που αγαπούσε», όταν το ανακάλυπτε. Φωτογράφισε τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μεταπολεμικής και νεότερης Λάρισας και του περιγύρού της έτσι ώστε να έχει αποθησαυρισθεί και αποτυπωθεί σε εικόνες η εξελικτική πορεία του τόπου και της καθημερινής ζωής των κατοίκων της. Φωτογράφισε ακόμη πολλούς χώρους, τοπία, αντικείμενα. Φωτογράφισε τα Μετέωρα, τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, την Κρήτη, το Πήλιο και το Άγιο Όρος με τους μοναχούς του. Ο Τάκης καταξιώθηκε ως μεγάλος καλλιτέχνης και το έργο του αναγνωρίσθηκε και βραβεύθηκε. Το Υπουργείο Πολιτισμού το 1994 του απένειμε ειδικό βραβείο. Οι 16 ατομικές εκθέσεις του και οι 14 ομαδικές στις οποίες συμμετείχε αποτελούσαν πάντοτε ένα γεγονός. Συλλογές των φωτογραφιών του υπάρχουν σε μουσεία και ιδρύματα όλης της χώρας. Ειδήμονες και σπουδαίοι φωτογράφοι τον ύμνησαν. Ένας απ’ αυτούς ο σπουδαίος Κ. Μπαλάφας τον αποκαλούσε «ωραιολάτρη της φωτογραφίας», και «στοχαστή μακριά από την αλλοτρίωση των συμβιβασμών». Ήταν από τους λίγους μεγάλους καλλιτέχνες που βραβεύθηκαν εν ζωή για το έργο τους. Προσωπικά έχω ξεχωρίσει αρκετές φωτογραφίες που μου χάρισαν ιδιαίτερη αισθητική απόλαυση με την ποιητική τους πνοή και την παρώθηση στην «περαιτέρω» εμβάθυνση της ουσίας των προσώπων, των πραγμάτων και της φύσης. Πιστεύω ότι πολλές απ’ αυτές αν δεν υπήρχαν θα έλειπε κάτι ουσιώδες από τη φωτογραφική τέχνη αλλά και από τον πολιτισμό μας γενικότερα. Περί το τέλος του 2001 είχε έλθει στο γραφείο μου και μου χάρισε το λεύκωμα με τον τίτλο «Λιθανάγλυφα και μάστοροι της πέτρας, στη Δυτική Θεσσαλία». Με τη δική του μαστοριά είχε ανακαλύψει πάλι κρυφές ομορφιές, ίχνη του μόχθου και της τέχνης των ταλαντούχων απλών ανθρώπων. Είχα την τύχη να μείνει μαζί μου πολλή ώρα. Είχε ολοκληρωμένη προσωπικότητα με εμφανή πνευματική καλλιέργεια. Συζητήσαμε για τα πάντα. Με τον διάλογο και με το γνωστό μειλίχιο ύφος και τη σεμνότητά του, πρόβαλλε την ανθρωπιστική του κοσμοαντίληψη. Είχαμε ήδη συνδεθεί με φιλία που διήρκεσε μέχρι το τέλος.

Γιάννης Διαμαντής