Τι ιστορίες μπορεί να έχουν παιχτεί μπροστά σε ένα άψυχο ντουβάρι; Ερωτες, καβγάδες, δάκρια, πόθοι, προσευχές, εγκλήματα… Όταν ο τοίχος αποκτά, ψυχή αφηγείται. Η Βασιλική Δημητράκου μας ταξιδεύει σε ένα κόσμο αλλιώτικο αλλά τόσο διαφορετικά γνώριμο στον καθένα μας ξεχωριστά. Ιστορίες που μάγεψαν τα παιδικά μας μάτια και τώρα γίνονται έργα που αφηγούνται με μοναδικό τρόπο μια εσωτερική εξερεύνηση της μνήμης. Οι ιστορίες παίρνουν υπόσταση. Τα υλικά στοιχεία συνθέτουν με εξαιρετική τεχνική έναν κόσμο για να ταξιδέψεις. Μια ιστορία κρύβεται πίσω από κάθε έργο και εμπνέει τη δημιουργό, ο θεατής είναι ελεύθερος να γράψει τη δική του εκδοχή, αυτή που τον κάνει να αισθάνεται όμορφα και που τον μεταφέρει σε τόπους ασφαλείς. Η έννοια του χρόνου διαστέλλεται. Οι χώροι αλλάζουν οπτική. Υφές, υλικά και η απουσία χρώματος, προσδίδουν στη θεματική μια νοσταλγία και ηρεμία, προσδοκώντας ένα εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης. Οι ιστορίες κλείνουν με ένα πρόσωπο που φαίνεται να «στοιχειώνει» έναν τοίχο. Ένα πορτρέτο που το βλέμμα εμφανίζεται αβίαστα και ζωντανεύει μέσα από φαινομενικά τυχαίες διαδρομές σκουριασμένων χρωμάτων. Τελικά ναι, οι τοίχοι μιλούν και λένε τις ιστορίες τους.