Από το 2012 μέχρι και σήμερα, επιστήμονες που εδρεύουν στη Νέα Υόρκη και ειδικοί στο Μουσείο Μουνκ στο Όσλο, εργάζονται πάνω σε αυτόν τον καμβά προσπαθώντας να εξιστορίσουν την περιπέτεια του χρώματος.

Η «Κραυγή», όμως, δεν είναι ο μόνος πίνακας που τίθεται υπό επιστημονική ανάλυση. Τα «κίτρινα» και τα μωβ που χρησιμοποιούσε ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ είναι ακόμα ένα παράδειγμα που έχει κεντρίσει το επιστημονικό ενδιαφέρον. Μερικά από τα πρώτα έχουν αρχίσει να παίρνουν καφέ αποχρώσεις, κάποια από τα δεύτερα γίνονται μπλε.

Η έρευνα που έγινε, βοήθησε στο να αναχθούν συνολικότερα συμπεράσματα για τη ζωγραφική της περιόδου του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Η βιομηχανική επανάσταση βοήθησε στην παραγωγή συνθετικών χρωστικών ουσιών, με τις οποίες οι καλλιτέχνες της περιόδου άρχισαν να πειραματίζονται, εγκαταλείποντας τα παραδοσιακά, φυσικά εντυπωσιασμένοι από την εξαιρετική τους φωτεινότητα, χωρίς να γνωρίζουν τη μακροβιότητά τους.

Εκτιμάται ότι το 20% των πινάκων του ιμπρεσιονισμού και του εξπρεσιονισμού που φιλοτεχνήθηκαν κατά το διάστημα 1880-1920, παρουσιάζουν ή πρόκειται να παρουσιάσουν τέτοιου είδους συμπτώματα.

Αξίζει να αναφερθεί, ότι ο ίδιος ο VanGogh είχε προβλέψει το σημερινό φαινόμενο. Ήδη από το 1888, με επιστολή που είχε στείλει στον αδελφό του Theo, του είχε γράψει: «Το έλεγξα - όλα τα χρώματα που ο ιμπρεσιονισμός έχει φέρει στη μόδα είναι ασταθή. Ένας παραπάνω λόγος να τα χρησιμοποιούμε αδρά, ο χρόνος θα τα μαλακώσει πάρα πολύ».