μας στο πριν και το μετά της πανδημίας» τονίζει σε συνέντευξή του σήμερα στην «ΕτΔ» ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας. Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου, μιλάει στην «ΕτΔ» με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης «Ο Κήπος» αύριο Τρίτη και ώρα 9.15 μ.μ. στο κινηματοθέατρο «Εξωραϊστική» στον Βόλο, και αναφέρεται στο έργο μνήμης του σπουδαίου Καναδού συγγραφέα Bruce Gooch στο οποίο πρωταγωνιστεί, τους… άγραφους χάρτες που είναι οι θεατές που είναι πάντα ο ακριβοδίκαιος κριτής, τα συναισθήματά του για την επιστροφή στο «σανίδι» έπειτα από την πολύμηνη αποχή λόγω κορονοϊού, αλλά και τους καλλιτέχνες που πλήττονται περισσότερο από την πανδημία. Ο Στέλιος Μάινας δεν ξεχνά τη Λάρισα αφού εδώ ήρθε σε πρώτη επαφή με τον κόσμο του θεάτρου ως φοιτητής, θυμάται ιστορίες από τη συμμετοχή του στο Θεσσαλικό Θέατρο και μας διηγείται ιστορίες με «Το νερό δεν πίνεται»…

*Πρωταγωνιστείτε με την Κάτια Σπερελάκη στον «Κήπο» του Bruce Gooch. Μπορείτε να μας μιλήσετε για το έργο;
-Το θέμα του έργου είναι η μνήμη, και τι ρόλο διαδραματίζει στη ζωή μας. Μπορούμε να υπάρξουμε αν δεν θυμόμαστε τι έγινε χθες; Μπορούμε να υπάρξουμε αν δεν θυμόμαστε την προηγούμενη ζωή μας; Μπορούμε να υπάρξουμε αν δεν θυμόμαστε ποιοι είμαστε εμείς ή ποιοι είναι οι διπλανοί μας; Γενικότερα, το θέμα της μνήμης είναι μια πολύ σημαντική έννοια στη ζωή του ανθρώπου και δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτή. Χωρίς την καταγραφή των δεδομένων μας, για να το πούμε στη σύγχρονη τεχνολογική γλώσσα.
Αυτό, λοιπόν, είναι το ένα θέμα, το οποίο ακολουθεί ένα άλλο που λέγεται: έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον; Έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους γύρω μας ή είμαστε αυθύπαρκτοι και μπορούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε μόνοι μας; Και η απάντηση, φυσικά, που δίνει το έργο είναι ότι όλοι έχουμε ανάγκη τους πάντες. Τα δύο κύρια θέματα του έργου του Αμερικανοκαναδού συγγραφέα Μπρους Γκουτς, που θέτει ουσιαστικά με πολύ τρυφερό και ανθρώπινο τρόπο, είναι από τη μια η διαχείριση της μοναξιάς και το ερώτημα: ποιος έχει ανάγκη ποιον στη ζωή, ενώ από την άλλη είναι η διαχείριση της μνήμης στη ζωή μας.
*Πώς θα θέλατε να επηρεάσει η ιστορία του «Κήπου» τους θεατές, δεδομένου ότι αναδεικνύει την προσπάθεια για ουσιαστική επικοινωνία και σύνδεση μεταξύ των ηρώων;
- Ό,τι και να πει ο καλλιτέχνης, το έργο μιλάει από μόνο του. Αν έχει κάτι να «πει», κι αν έχει κάτι να μεταφέρει ώστε να το κρατήσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση, αυτό το κάνει από μόνο του το έργο, ούτως ή άλλως. Θέλω να πω ότι ο θεατής είναι άγραφος χάρτης, δεν είναι ούτε θετικά ούτε αρνητικά προσκείμενος σε εσένα. Είναι ένας δέκτης ο οποίος, ό,τι καλό μήνυμα υπάρχει στο έργο, θα το λάβει. Εύχομαι, λοιπόν, το μήνυμα του έργου να βγει αβίαστα και να μεταδοθεί στο κοινό.
*Η παράσταση συνεχίζει αισίως την περιοδεία της, μετά την περιπέτεια του κορονοϊού. Έχει αλλάξει κάτι στην ερμηνεία του χαρακτήρα σας η εμφάνιση της πανδημίας;
- Η εμπειρία αυτή του κορονοϊού είναι μια εμπειρία για όλους μας για τη ματαιότητα και την προσωρινότητα των πάντων. Όλοι μας έχουμε αντιληφθεί και όποιος δεν το έχει αντιληφθεί είναι πολύ... πίσω, πως ο,τιδήποτε κάνουμε έχει την απόλυτη προσωρινότητα και αυτό μας δίνει από τη μία, μια φοβερή ανασφάλεια για το τι κάνουμε στη ζωή μας κι από την άλλη, μας ωθεί να προσπαθούμε να δώσουμε όλοι μας, ο καθένας από τη δουλειά και το έργο του, ό,τι μπορούμε περισσότερο με αγάπη για τη δουλειά μας, για τη ζωή μας, ακριβώς γιατί συνειδητοποιούμε το πόσο μικρή και πρόσκαιρη είναι η παρουσία μας στη ζωή. Αυτή είναι η διαφοροποίησή μας στο πριν και το μετά της πανδημίας.
*Ποια είναι τα συναισθήματά σας, τώρα που θα ανεβείτε ξανά στο σανίδι έπειτα από την πολύμηνη αναβολή;
- Για μένα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, το θέατρο είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που δεν πρόκειται να φύγει. Έχει εγκατασταθεί μέσα μου. Ακόμα και αυτή η ολιγόμηνη απουσία από το θεατρικό σανίδι, δεν ήταν τίποτα άλλο για εμένα, αλλά και όλους τους καλλιτέχνες πιστεύω, παρά ένα διάλειμμα για να ξανακοιτάξουμε μέσα μας τις πηγές μας. Διότι ο καλλιτέχνης χρειάζεται να μπορεί, πρέπει να έχει, έναν φακό ενδοσκοπικό για να μπορεί να βλέπει τις πηγές του. Και να ξαναγυρίζει στη δουλειά του με μεγαλύτερη ζέση και με μεγαλύτερη όρεξη.
*Ο χώρος του πολιτισμού και του θεάτρου έχει ομολογουμένως πληγεί βαρύτατα από τον κορονοϊό. Κατά τη γνώμη σας, με ποιους τρόπους μπορεί να στηρίξει αποτελεσματικά η πολιτεία τους εργαζόμενους του τομέα;
- Οι εργαζόμενοι του τομέα του πολιτισμού, όπως και του τουρισμού, είμαστε οι πιο βαριά πληττόμενοι από τον κορονοϊό. Διότι, επί της ουσίας, εμείς, όπως και ο τουρισμός, είμαστε για να το θέσουμε με τους όρους της οικονομίας, εργαζόμενοι παροχής υπηρεσιών και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο πληττόμεθα περισσότερο από όλους.
Η πολιτεία θα έπρεπε να είναι παρούσα, βοηθώντας τους άνεργους συναδέλφους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Συνεχίζοντας δηλαδή πέρα από τα επιδόματα που ήδη δίνει, ένα επίδομα συνεχόμενης ανεργίας. Βέβαια, για να είμαι πιο συγκεκριμένος και ειλικρινής, εγώ δεν είμαι οπαδός τόσο της επιδοματικής πολιτικής όσο της εργασιακής πολιτικής, που σημαίνει ότι όταν οι άνθρωποι δεν έχουν εργασία, το χρέος της πολιτείας είναι να ανοίγει νέες δουλειές ή να διευκολύνει να ανοίγουν νέες δουλειές.
*Η επαφή σας με τον κόσμο του θεάτρου έγινε στη Λάρισα, ενώ σπουδάζατε Διοίκηση Επιχειρήσεων. Σας έχουν μείνει αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα; Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας, κάποιες από αυτές;
- Αρχικά στη Λάρισα και στη συνέχεια στον Βόλο έκανα την πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση σε περιοδεία στο ιστορικό θέατρο που ήταν στην παραλία, όπου ήρθαμε με τον ερασιτεχνικό θίασο των ΚΑΤΕ Λάρισας, να παίξουμε τον «Δράκο» του Σβαρτς. Η Θεσσαλία για εμένα είναι η εφηβεία μου και η πρώτη μου νεότητα. Η Λάρισα και ο Βόλος, το Πήλιο.
Έχω να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ αστεία ιστορία. Όταν πήγαμε να παίξουμε στον Βόλο, πιτσιρικάδες φοιτητές, μείναμε το βράδυ μέσα στο θέατρο, κατασκηνώσαμε με τα σλίπινγκ μπαγκ μας, ήμασταν στη σκηνή καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες,17χρονα και 18χρονα. Εκεί, λοιπόν, είχαμε μαζί μας καφέδες, μπρίκια, γκαζάκια κι όλα τα σχετικά. Φτιάξαμε τους καφέδες μας, ήπιαμε τα τσάγια μας… Το βράδυ, λοιπόν, μας λέει ο φύλακας πριν φύγει «δεν θα μας βάλετε φωτιά στο θέατρο», όχι απαντάμε εντάξει, όλα καλά. «Θα αφήσω εδώ ένα φως αναμμένο, κοιμηθείτε εδώ και το πρωί τα λέμε». Αφού στήσαμε το σκηνικό, όπως καταλαβαίνετε έτσι γινόταν τότε στις ομάδες, ήρθε το πρωί ο φύλακας λοιπόν και βάζει μια ταμπέλα στη βρύση που πίναμε νερό και βάζαμε τσάγια, που έγραφε «Το νερό δεν πίνεται». Αυτό μου έχει μείνει από τον Βόλο, το νερό δεν πίνεται. Ακόμα, θυμάμαι μια άλλη χρονιά που επισκεφτήκαμε με το Θεσσαλικό Θέατρο τον Βόλο, μια δεκαετία αργότερα, για να παίξουμε την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη, έναν χειμωνιάτικο Μάρτη με τη μεγαλύτερη χιονόπτωση στην ιστορία της τελευταίας πενηντακονταετίας. Μπήκαμε στο θέατρο χιονίζοντας και όταν τελείωσε η παράσταση δεν μπορούσαμε να βγούμε από το θέατρο, διότι δεν άνοιγε η πόρτα, είχε ενάμισι με δύο μέτρα χιόνι. Όταν επιτέλους καταφέραμε να φύγουμε, κάναμε την απόσταση Βόλος-Λάρισα με το πούλμαν, περίπου τρεισήμισι με τέσσερις ώρες. Πηγαίναμε με μηδενικά χιλιόμετρα, ίσα που κινήθηκε το λεωφορείο για να φτάσουμε στη Λάρισα...Πέρασα πολύ ωραία χρόνια εδώ και οι αναμνήσεις μου από τη Θεσσαλία είναι πάντα πολύ θετικές και φωτεινές.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συντελεστές:
Κείμενο: Bruce Gooch. Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς. Παίζουν: Στέλιος Μάινας, Κάτια Σπερελάκη. Πληροφορίες
Κινηματοθέατρο «Εξωραϊστική», Δημητριάδος 263, Τ. 24210-30303
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος και 12 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό και ανέργων)
Προπώληση: Στο ταμείο του κινηματοθεάτρου και στο βιβλιοπωλείο «Greek Books» , Αντωνοπούλου 15 & Ιάσωνος, Τ. 24210-32797
Πληροφορίες- κρατήσεις: 2310-860888, 6933-413060
*Η προετοιμασία και πραγματοποίηση της παράστασης γίνεται με την τήρηση όλων των προβλεπόμενων μέτρων που συστήνει το Υπουργείο Υγείας.