η γνωστή αφηγήτρια παραμυθιών Αγνή Στρουμπούλη με συνοδεία του βιολοντσέλου του Σταύρου Παργινού αφηγήθηκε παραμύθια από την Ελλάδα, την Κίνα, την Αφρική, αλλά και τη Σερβία, για ενήλικες αλλά και παιδιά άνω των 10 ετών. Στην παραμυθένια αυτή βραδιά που είχε τίτλο «Ο Όνειρος, το όναρ και το ενύπνιο» οι Λαρισαίοι που εξάντλησαν τα εισιτήρια από τις πρώτες ώρες διάθεσής τους, άκουσαν... ιστορίες ντυμένες και στολισμένες με τα πανέμορφα ρούχα των παραμυθιών.
Η Αγνή Στρουμπούλη μιλώντας στην «Ε» τόνισε ότι «Τα παραμύθια επειδή είναι ένα πυκνό σώμα μνήμης φέρουν πάρα πολλά στοιχεία. Ο κάθε αποδέκτης του ανάλογα με την ηλικία, την εμπειρία, τις ευαισθησίες του μπορεί να αφομοιώνει τα παραμύθια μέσα στον χρόνο και να βγάζει διαφορετικά νοήματα ή σημασίες κάθε φορά. Το κεντρικό παραμύθι που είπαμε απόψε για παράδειγμα ξεκινά με ένα θέμα πολύ οικείο όχι μόνο στην προφορική παράδοση αλλά και στη γραπτή λογοτεχνία. Ο Σαίξπηρ στον «Βασιλιά Ληρ» βάζει στην αρχή τον βασιλιά να ρωτάει τις κόρες του ποια τον αγαπάει πιο πολύ, και την τρίτη την εξορίζει επειδή θεωρεί ότι με την απάντησή της τον υποτιμά. Αυτό είναι και η αρχή του κεντρικού παραμυθιού που αφηγηθήκαμε απόψε. Βλέπουμε ότι και ο Σαίξπηρ στην προφορική παράδοση στηρίχτηκε, σε μοτίβα και ιστορίες που υπήρχαν στον προφορικό λόγο, γιατί ο προφορικός λόγος είναι αυτός που δημιουργεί λογοτεχνία.
Μάλιστα στο ίδιο παραμύθι υπάρχουν εικόνες που είναι όμοιες και στα λόγια με ένα απόσπασμα το οποίο υπήρχε στην αφήγηση από την Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα από τη Γένεση «Το ενύπνιο του Ιωσήφ»».
Με τη σειρά της η διευθύντρια του Λαογραφικού Μουσείου κ. Φανή Καλοκαιρινού καλωσορίζοντας το κοινό σημείωσε ανάμεσα σε άλλα ότι «Με περιεχόμενο φανταστικό, τα παραμύθια διδάσκουν τη ζωή και εξηγούν τον κόσμο των ενηλίκων, βασισμένα σε μία σύμβαση ανάμεσα στον αφηγητή και το κοινό: όσα ακούγονται είναι ψέματα κι ο ακροατής κάθε ηλικίας το γνωρίζει σαφέστατα, αλλά ταυτόχρονα επιθυμεί να τα ακούσει και να τα βιώσει. Με τις συγκεκριμένες ψευδείς ιστορίες, εξηγούνται δυσνόητες αλήθειες, φαινόμενα που δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί και να αποδεχτεί με ευκολία.
Το παραμύθι, λοιπόν, αποτελεί έναν πολυσχιδή κόσμο γνώσης, συναισθήματος και δημιουργικότητας για παιδιά αλλά και για ενήλικες πια.
Για ένα μουσείο τα παραμύθια αποτελούν στοιχεία άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς που πρέπει να τα διατηρήσουμε μέσα στο πέρασμα τον χρόνων αλλά και να τα μελετήσουμε καθώς μέσα από αυτά περνούν, βιωμένη εμπειρία ιδέες, απόψεις, κοσμοθεωρίες και αλλοτινοί τρόποι ζωής.
Ειδικότερα το λαϊκό παραμύθι, δημιούργημα προφορικού λόγου, δεν γνωρίζει από σύνορα και γεωγραφικά όρια, είναι ένα «διεθνές λαογραφικό είδος και κυκλοφορεί εύκολα από τόπο σε τόπο. Έχει συντεθεί από πυρήνες/μοτίβα μύθων που είναι γνωστοί στους περισσότερους λαούς», αφού συνδέεται γενικά με τον άνθρωπο.
Το παραμύθι έχει συνδεθεί με την ψυχαγωγία και την παρηγορία του κοινού, που είναι βασικές ανάγκες του ανθρώπου σε όλους τους πολιτισμούς» κατέληξε η κ. Καλοκαιρινού.
Θανάσης Αραμπατζής
